Την πολιτική και ιδεολογική διαφωνία του με την ΠΑΣΚΕ κατέγραψε με τη χτεσινή δήλωσή του ο Αλέξης Τσώλης, μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ, ο οποίος μεταξύ άλλων υπογραμμίζει πως αν και από τον καιρό της επιδρομής του «εκσυγχρονισμού», αποτελούσε μειοψηφία στα όργανα, δεν αποτελούσε μειοψηφία ανάμεσα στα απλά μέλη, που έχουν λίγο πολύ τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, αλλά όμως δεν εκφράζουν και λόγω κομματικού και παραταξιακού «πατριωτισμού».

Ολόκληρη η δήλωση του Αλέξη Τσώλη έχει ως εξής:

«Βρισκόμαστε, τα τελευταία χρόνια, σε μια περίοδο με οξυμένα τα μεγάλα προβλήματα στην πολιτική, στην οικονομία και την κοινωνία. Βασικά δικαιώματα και καταχτήσεις του εργαζόμενου λαού αμφισβητούνται και περικόπτονται, ενώ όλο και μεγαλύτερα τμήματά του περνάνε στην ανεργία και κατρακυλούν στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Σήμερα, μετά τη συντριπτική νίκη του φιλελευθερισμού σε επίπεδο ιδεολογίας, καθοδηγητικά κέντρα εμφανίζονται τα κάθε είδους επιχειρηματικά - χρηματιστικά κέντρα που με αδύναμες ή αλλοτριωμένες κυβερνήσεις ασκούν διαχείριση σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς, αλλά και δυνάμεις της διανόησης, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, βρίσκονται σε αμηχανία, σύγχυση και παθητική αποδοχή. Η διαχείριση της εξουσίας κρατικής, οικονομικής, κομματοσυνδικαλιστικής αποτελεί ίσως τη μόνη δράση.

Και ενώ η ανεργία φουντώνει, η εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας, που τώρα ονομάζεται σωτηρία του τόπου (!), έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας, οι εργασιακές σχέσεις αποδιαρθρώνονται και η κοινωνική ασφάλιση μπαίνει στην προκρούστεια κλίνη του κ. Σπράου, οι "συνδικαλιστικές ηγεσίες" κομπάζουν γιατί κατάφεραν να μην υπάρχουν πλέον απεργίες και "κοινωνικές συγκρούσεις".

Η κατάσταση αυτή απογοητεύει τους εργαζόμενους και απομαζικοποιεί τα συνδικάτα. Αλλοτε ισχυρά συνδικάτα λειτουργούν σήμερα ως διαχειριστές ημικρατικών οργανισμών...

Οσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για ένα συνδικάτο ταξικό, αγωνιστικό δίπλα στον εργαζόμενο, συκοφαντούνται ως αναγχρονιστές. Οσοι επισημαίνουν τα μεγάλα προβλήματα, που θα γίνουν μεγαλύτερα στην "ΟΝΕ εποχή", κατακεραυνώνονται ως κομματικοποιημένοι εχθροί της κυβέρνησης. Οσοι ασκούν κριτική στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που οδήγησαν και συντηρούν το τέλμα, ονομάζονται διασπαστές. Οσοι επισημαίνουν ότι η νέα τάξη επιβάλλεται είτε με ιδεολογικοπολιτική αλλοτρίωση και εξαγορές, είτε με πόλεμο, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν εχθροί του κράτους και του μεγάλου αφεντικού...

Η κατάσταση αυτή πρέπει το γρηγορότερο να ανατραπεί.

Απαιτείται ανασύνταξη των συνδικάτων, με πολιτικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες. Ανατροπή του σημερινού πλέγματος που συντηρεί το τέλμα. Πρέπει να ξεκινήσει ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση με κύριο στόχο την ενημέρωση του εργαζόμενου λαού, την αλλαγή του κλίματος απάθειας και υποταγής που έχουν επιβάλει οι "ομοτράπεζοι" κυβέρνησης και εργοδοτών και τη δυναμική ανάπτυξη ενός Πανελλαδικού Μετώπου που θα αναπτύξει ταξικούς αγώνες.

Οι διαφωνίες μου με την Παράταξη της ΠΑΣΚΕ είναι ιδεολογικές - πολιτικές. Από τον καιρό της επιδρομής του "εκσυγχρονισμού" αποτελούσα μειοψηφία στα όργανα - όχι στα απλά μέλη - που έχουν λίγο πολύ τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, που όμως δεν εκφράζουν και λόγω κομματικού και παραταξιακού "πατριωτισμού".

Παραμένω πιστός στις ιδεολογικές και πολιτικές μου θέσεις και στον ταξικό συνδικαλιστικό προσανατολισμό. Ανεξάρτητος στο χώρο της μαχόμενης αριστεράς».