Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Αρκεί να αναφέρεται στην ελευθερία του κεφαλαίου να καθορίζει τα πάντα: Από τις δημόσιες επενδύσεις που πρέπει να υπηρετούν τα κέρδη του (σκίζει αυτές τις μέρες πάλι ο ...«αντικρατισμός») ως τις διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να περάσουν διά πυρός και σιδήρου ακόμα κι αν αυτό κοστίσει σε μια κυβέρνηση. Εξάλλου γι' αυτό υπάρχει η εναλλακτική... Χρειάζεται, βέβαια, και η περίφημη «κοινωνική αποδοχή». Ε, και γι' αυτό έχει φροντίσει το ΠΑΣΟΚ. Στα ίδια ακριβώς χνάρια και η ΝΔ δείχνει τα «ρετιρέ», για να επιβάλει εξίσωση προς τα κάτω. Είπαμε: «ελεύθερη έκφραση». Αρκεί να μη θίγει ιερά και όσια. Ακου, τώρα, δάσκαλος, να υποψιάζει τα παιδιά ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο σύστημα... Και πού; Στη χώρα της... ελευθερίας!

Εντός των τειχών ο εχθρός. Και στην εκπαίδευση. Οχι μόνο γιατί περπατά ήδη η ιδιωτικοποίηση, αλλά και γιατί μεγάλο μέρος καθηγητών με μια γενικά προοδευτική ανησυχία, περιορίζουν το όλο πρόβλημα κύρια σε ζητήματα πόρων και διαδικασιών, ενώ το κρίσιμο ήδη γνωρίζουν πως είναι ο προσανατολισμός της εκπαίδευσης. Σαν εργαλείο και σαν ιδεολογικό όπλο. Από τα γεννοφάσκια ως κι εκεί όπου θα 'πρεπε να βασιλεύει η έρευνα. Ερευνα, όμως, στο κενό; Να που αποκτά και εδώ βαρύνουσα σημασία η απάντηση στο «από ποιον, για ποιόν». Είναι και εδώ που φαίνονται τα αδιέξοδα μιας άποψης που επιμένει να βλέπει τη γαλλική επανάσταση να κινεί ακόμα τα νήματα, όταν ο ιμπεριαλισμός έχει ήδη αποκτηνώσει όποια προοδευτικά στην εποχή τους στοιχεία - αξιώνει τον απόλυτο εκβαρβαρισμό κάθε πτυχής της ζωής. Ετσι είναι η αγορά: Δε λειτουργεί με «σαβουάρ βιβρ».

Καλή η αγανάκτηση για τη νύχτα στο «Κοινοβούλιο» (απορία άσχετου: μαζί «βουλεύονται» οι εκπρόσωποι των εργατών και της αστικής τάξης;). Και, δηλαδή, αν ήταν μέρα κι ήταν γεμάτα τα έδρανα, δε θα το ψήφιζαν το νομοσχέδιο των εφοπλιστών; Δεν είναι σικέ εξαρχής το παιχνίδι της ψηφοφορίας με δεδομένη την πλειοψηφία; Αλλο πράγμα το πώς το λαϊκό κίνημα θα αξιοποιεί και το βήμα της Βουλής για να προβάλει αιτήματα, αντιστάσεις, αποκαλύψεις, κι άλλο η αυταπάτη ότι μέσα από κει θα δει προκοπή ο τόπος. Κι ας μη το ανοίξουμε περισσότερο γιατί θα χαλάσουμε καρδιές.