Για 12 νόμους και κάποιες ακόμα ρυθμίσεις στην Παιδεία, μέσα στην τελευταία διετία, κομπάζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Μάλιστα, ισχυρίζεται με θράσος πως η πολιτική της εξυπηρετεί την ενίσχυση της ποιότητας στην εκπαίδευση και εξασφαλίζει ευρεία κοινωνική συναίνεση μέσω ...του Εθνικού Διαλόγου! Αν καταλάβαμε καλά, μιλούν για το περιβόητο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, όπου έχουν μείνει για να συζητούν με την κυβέρνηση μόνο ο διορισμένος πρόεδρός του και ο ΣΕΒ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται ότι η πολιτική του είναι σωστή επειδή την εγκρίνει ο ΣΕΒ! Βέβαια, μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ στις βασικές πολιτικές κατευθύνσεις. Δε θα διαφωνήσουμε. Ομως, αυτό δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι έχει τη συναίνεση του λαού.

Γιατί οι λαϊκές οικογένειες όχι μόνο δε συναινούν, αλλά βαρυγκωμούν, όταν χρειάζεται να πληρώνουν όλο και περισσότερο για τη μόρφωση των παιδιών τους, η οποία συνεχώς υποβαθμίζεται. Οργίζονται όταν τα μισά παιδιά του λαού πετιούνται από τα 15 τους χρόνια σε σχολεία β΄ κατηγορίας και τους κρεμιέται η ταμπέλα ότι «δεν παίρνουν τα γράμματα», ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν ν' αντέξουν το οικονομικό βάρος των φροντιστηρίων. Οι γονείς αγανακτούν όταν συνειδητοποιούν ότι τα παιδιά τους μπορούν να χειρίζονται με ευκολία το «ποντίκι» του υπολογιστή, αλλά δεν μπορούν ν' αναγνωρίσουν στο χάρτη πού πέφτει το Αγρίνιο. Εκπαιδευτικοί φορείς και γονείς ξεσηκώνονται όταν τους «σερβίρουν» τις πολυεθνικές μέσα στα σχολεία για να διαφημίζονται και να καθορίζουν σταδιακά ποιος θα μαθαίνει τι.

Δεν έχουμε ακούσει ούτε ένα φοιτητή να συναινεί και να χαίρεται που πληρώνει (ο ίδιος ή οι γονείς του) ένα ολόκληρο μισθό κάθε μήνα για να σπουδάσει, επειδή είχε την ατυχία να περάσει σε άλλη πόλη. Κανένας πτυχιούχος δεν επικροτεί το γεγονός ότι το πτυχίο του είναι σίγουρο διαβατήριο για την ανεργία και κανένας ερευνητής δε χαίρεται όταν, για να μπορέσει να προσφέρει στην επιστήμη του, χρειάζεται να κυνηγάει προγράμματα ιδιωτικής χρηματοδότησης, τα οποία στον έναν ή στον άλλο βαθμό του επιβάλλουν την κατεύθυνση της έρευνάς του. Δεν ακούσαμε να ζητάει κανένας φοιτητής να πληρώσει δίδακτρα, βιβλία και ό,τι άλλο συνεπάγεται η προωθούμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.

Από πού και έως πού, λοιπόν, η κυβέρνηση μιλάει για συναίνεση στην πολιτική που προσθέτει περισσότερα βάρη στο λαό; Απλούστατα βαφτίζει «συναίνεση» την όποια μοιρολατρία διακατέχει ακόμα κάποια τμήματα του λαού, που δέχονται τα χτυπήματα χωρίς να έχουν σηκώσει το κεφάλι. Ομως ...ιδού η Ρόδος: Μπροστά μας έχουμε την πανελλαδική πανεργατική απεργία, το πλαίσιο συσπείρωσης και διεκδίκησης του ΠΑΜΕ, στο οποίο ξεχωριστή θέση έχουν και τα θέματα της Παιδείας. Μπροστά είναι επίσης και εκλογικές διαδικασίες που σαφώς δεν καθορίζουν από μόνες τους ανατροπή, σηματοδοτούν όμως αντιστάσεις. Και στις φοιτητικές εκλογές και στις δημοτικές η κυβέρνηση και όσοι συναινούν επί της ουσίας στην πολιτική της πρέπει να πάρουν απάντηση.