Από τα παραμύθια που γνωρίζουν ιδιαίτερη έξαρση μετά τη σύνοδο κορυφής είναι αυτό που λέει ότι στη σύνοδο «συγκρούστηκαν δύο διαφορετικές αντιλήψεις για το μέλλον της ΕΕ». Η πρώτη υποστηρίζει «την εμβάθυνση και το κοινωνικό μοντέλο» της ΕΕ, ενώ η δεύτερη επιδιώκει τη μετατροπή της «σε μια ενιαία αγορά» και την άσκηση «περισσότερο νεοφιλελεύθερων πολιτικών».
Σε επίπεδο πολιτικών συμμαχιών, οι δύο διαφορετικές φιλοσοφικές αντιλήψεις, για τις οποίες έκανε λόγο αμέσως μετά το ναυάγιο ο προεδρεύων της ΕΕ, Ζ. Κλοντ Γιούνκερ, εκφράζονται η πρώτη από τον γαλλογερμανικό άξονα και η δεύτερη από τον αγγλοσαξονικό υπό τον Τ. Μπλερ και τους συμμάχους του.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναληθές.
* * *
Η πενηντάχρονη ιστορία της ΕΕ έχει αποδείξει ότι πάντα και ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια ο γαλλογερμανικός άξονας κινήθηκε χέρι χέρι με τον «αγγλοσαξονικό» για την ισχυροποίηση της θέσης και των υπερκερδών των μονοπωλίων, με την ταυτόχρονη συστηματική ανατροπή των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι δύο «άξονες» μαζί στήριξαν το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας, από κοινού ψήφισαν τη στρατηγική της Λισαβόνας και το «ευρωσύνταγμα». Ο Τ. Μπλερ, με άλλα λόγια, ποτέ δεν ήταν «απομονωμένος» όταν ψηφίζονταν στις συνόδους κορυφής η μία μετά την άλλη οι ομόφωνες αποφάσεις έντασης της επίθεσης κατά των λαών. Ούτε καν στην τελευταία σύνοδο όταν οι «25» από κοινού υπερψήφισαν τις 24 «ολοκληρωμένες κατευθυντήριες γραμμές για την ανάπτυξη της τριετίας 2005-2008», με στόχο να καταστήσουν την ΕΕ περισσότερο «ανταγωνιστική». Αν ο Μπλερ και ό,τι σηματοδοτεί προβάλλει σήμερα ως ο «μεγάλος πρωταγωνιστής» είναι γιατί το ήθελαν και ο Σιράκ, ο Σρέντερ, ο Θαπατέρο, ο Καραμανλής...
* * *
Συντεταγμένα, με ή χωρίς «ευρωσύνταγμα», οι κυβερνήσεις των 25 κρατών-μελών έχουν ψηφίσει και υλοποιούν τις «οικονομικές μεταρρυθμίσεις» (διάβαζε καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις) με στόχο την πλήρη ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων: Ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση 8ωρου, βδομάδα 55 έως 65 ωρών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, παράταση του εργάσιμου βίου μέχρις εσχάτων, διάλυση των δημόσιων συστημάτων Υγείας και Παιδείας προς όφελος των πολυεθνικών, κ.ο.κ. Ο ρυθμός υλοποίησης των κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενων διαρθρωτικών αλλαγών διαφέρει από χώρα σε χώρα και εξαρτάται πρώτα και κύρια από τις αντιστάσεις των εργαζομένων. Γι' αυτό όμως φροντίζουν η Κομισιόν και οι κυβερνήσεις να συντονίζουν τη δράση τους...
Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική το άλλο διαδεδομένο παραμύθι ότι τάχα η ΕΕ είναι η «καλύτερη άμυνα» απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση» και στον «αχαλίνωτο καπιταλισμό». Το επιχείρημα αυτό απευθύνεται περισσότερο προς τους εργαζόμενους ώστε να βάλουν πλάτη για να στηρίξουν το ευρωοικοδόμημα, αποδεχόμενοι περιορισμό των δικαιωμάτων τους για να γλιτώσουν τα χειρότερα! Η πραγματικότητα είναι ότι η ΕΕ είναι σημαντικό «οργανικό» τμήμα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και αγωνίζεται για τη σύγκλιση των μισθών και των συντάξεων προς τα κατώτερα επίπεδα που υπάρχουν ακόμα και εντός της ΕΕ. Το σίγουρο είναι ότι η ΕΕ δεν επιτελεί καμία λειτουργία συνοχής και σύγκλισης προς τα πάνω...
* * *
Το ευρωοικοδόμημα όμως διασχίζεται από ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις κυρίως δύο κατηγοριών: Υπάρχει η αντίθεση μεταξύ του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και το (ξανα)μοίρασμα των αγορών του κόσμου. Οι εξελίξεις μετά τον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, όπου ήρθαν με ένταση στο προσκήνιο οι αντιθέσεις, δείχνουν ότι οι «Ευρωπαίοι» ιμπεριαλιστές έχουν συμβιβαστεί, προσωρινά εννοείται, σε ένα συμπληρωματικό ρόλο αναγνωρίζοντας την ηγεμονία των ΗΠΑ. Το «διατλαντικό ρήγμα» φαινομενικά μόνο βρίσκεται σε ύφεση...
Υπαρκτές είναι και οι αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών κρατών της ΕΕ με στόχο την αύξηση των μεριδίων των μονοπωλίων τους στην ενιαία αγορά και την ενίσχυση της γεωπολιτικής ισχύος τους. Η συγκρότηση συμμαχιών και «αξόνων», που όμως μετακινούνται ανάλογα με τα επιδιωκόμενα συμφέροντα, εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Η περίπτωση της διεύρυνσης της ΕΕ ανέδειξε τις «ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις», καθώς όλες οι κυβερνήσεις την επιθυμούν για το «καλό» των πολυεθνικών τους και των «γεωστρατηγικών συμφερόντων» τους. Την ίδια στιγμή όμως δε θέλουν να συνεχίζουν να πληρώνουν τις αστείες «αποζημιώσεις» για τη λεηλασία των «νέων χωρών». Από δω και οι σκυλοκαυγάδες και το ναυάγιο για το ποιος και πόσα θα πληρώνει στον προϋπολογισμό της ΕΕ...
* * *
Η ειρωνεία είναι ότι ορισμένοι ευρωλάγνοι επιχειρούν, με αφορμή τους τριγμούς στο ευρωοικοδόμημα, να καλλιεργήσουν ένα κλίμα δέους και φόβου στους λαούς και μάλιστα να τους κάνουν να αισθανθούν «τύψεις και ενοχές» επειδή ψήφισαν ή χάρηκαν τα «όχι» ενάντια στο «ευρωσύνταγμα»! Και αυτό τη στιγμή που οι «25» στη σύνοδο της περασμένης βδομάδας κατέδειξαν ότι η ΕΕ είναι μια «ολοκληρωμένη» δικτατορία των πολυεθνικών. Ο εφιάλτης τους είναι ότι το φάντασμα του κομμουνισμού ποτέ δεν έφυγε από την Ευρώπη...
Π. Κ.
Feeds
Να τους χαλάσουμε τη μανέστρα
