Τρίτο καλοκαίρι το φετεινό, που οι άλλοτε πλαζ του ΕΟΤ στην Αττική λειτουργούν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις και το θαλασσινό μπάνιο έγινε ήδη πανάκριβο. Εάν μια τετραμελής οικογένεια θελήσει την Κυριακή να δροσιστεί στα νερά του Σαρωνικού και καταφύγει για το σκοπό αυτό σε οργανωμένη παραλία, τότε θα πρέπει να πληρώσει από 25 έως 66 ευρώ - ανάλογα την παραλία - αποκλειστικά και μόνο για εισιτήρια εισόδου, δυο ξαπλώστρες και μια ομπρέλα.

Με δυο λόγια, μια λαϊκή οικογένεια χρειάζεται τουλάχιστον ένα μεροκάματο, για να κάνει ένα και μόνο μπάνιο στη θάλασσα. Η πολιτική και λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων - στην προκειμένη περίπτωση της θάλασσας και της παραλίας, που υποτίθεται πως είναι δημόσια αγαθά - αρχίζει να δείχνει τα κοφτερά δόντια της. Ταυτόχρονα, δίνει συγκεκριμένα και χεροπιαστά παραδείγματα, για το πού οδηγούνται τα πράγματα από τις κυρίαρχες δυνάμεις. Το κράτος, ενώ χρόνο με το χρόνο αυξάνει τη φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, ακολουθεί μια πολιτική «απόσυρσης» από τομείς και υπηρεσίες, που πρόσφερε στους πολίτες, δίνοντάς τους για εκμετάλλευση στην «πρωτοβουλία» του κεφαλαίου ή αφήνοντας ελεύθερο το έδαφος σ' αυτή. Η ίδια ουσιαστικά πολιτική ακολουθείται και στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, κλπ. Κι ακόμη, βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της πορείας...