Η κρίση στην ΕΕ εμφανίζεται σήμερα, κατά κύριο λόγο, με την αδυναμία των εταίρων να μοιράσουν τον κοινοτικό κορβανά. Ομως, τούτη η αδυναμία μοιάζει με επίφαση του προβλήματος. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, που με έναν τρόπο εκφράστηκαν ήδη από την περίοδο της επιδρομής στο Ιράκ, σε μεγάλο βαθμό σχηματοποιήθηκαν με την ολοκλήρωση της διεύρυνσης και της δημιουργίας της «Ευρώπης των 25». Εξέλιξη που παρά τους συνήθεις πανηγυρισμούς θα ήταν αδύνατο κάποια στιγμή να μην αναδείξει ως κυρίαρχο το «σύνορο» των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ του κλαμπ των χωρών που από τη μια μεριά ανήκουν στη σφαίρα επιρροής του γαλλογερμανικού άξονα και από την άλλη εκείνων των «προθύμων» κρατών-μελών να ακολουθούν το αμερικανικό άρμα.

*

Δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε περίεργο που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα διέρχεται την κρίση του σε μια περίοδο που κορυφώνεται η επίδειξη πυγμής από την Ουάσιγκτον.

Τα γαλλογερμανικά οράματα περί ευρωπαϊκής συνομοσπονδοποίησης δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο να υπονομευτούν, καθώς δεν αποτελούσαν τίποτε περισσότερο από ονειρώξεις ηγεμόνευσης των ευρωπαϊκών κεφαλαίων και των γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων στη γηραιά ήπειρο και στον κόσμο. Η θέση, δε, που επιφύλασσαν στους ευρωπαϊκούς λαούς οι «οραματιστές» της ισχυρής Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αυτήν του υποζυγίου που καλείται να σπρώξει το ...κάρο γρηγορότερα, μακρύτερα, φτηνότερα. Αυτό επιτάσσει ο ανταγωνισμός τους με τις ΗΠΑ. Αλλά τα υποζύγια «τσίνησαν». Πράγμα που φαίνεται δεν το είχε προβλέψει το πολιτικό προσωπικό των πολυεθνικών της ΕΕ, που έχει περιέλθει σε δύσκολη θέση.

*

Οσοι, τέλος, κατηγορούν τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι με την άρνησή τους να ζωθούν αγόγγυστα το «σαμάρι» του ανταγωνισμού ΕΕ-ΗΠΑ ενισχύουν τον ...Μπους, προφανώς αναλύουν τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες από τη σκοπιά των «ελίτ». Αλλά οι λαοί δεν έχουν καμία υποχρέωση να υποτάξουν το μέλλον και τα δικαιώματά τους ούτε στον έναν ούτε στον άλλον ιμπεριαλιστικό πόλο. Η επιλογή «αφεντικού», με τον Μπους ή με τον Σρέντερ, δεν αφορά τους εργαζόμενους. Τέτοια «διλήμματα» έχουν μόνο οι «μπιστικοί». Και του Μπους και του Σρέντερ.