Στο μετεκλογικό προσκήνιο της «συναίνεσης» και της ...αβροφροσύνης του δικομματικού συστήματος εξουσίας ξεχωρίζει το ζήτημα της υπονόμευσης βασικών κοινωνικών-εργασιακών δικαιωμάτων. Ακόμη χειρότερα. Οι ταχύτατες μεταβολές που πραγματοποιούνται στην καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, με την κατάργηση των έως τώρα συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με τη θεσμοθέτηση υπέρ του κεφαλαίου νέων «ελαστικών σχέσεων» μεταξύ αμοιβών και ωρών δουλιάς, κάνουν το πεδίο της ταξικής πάλης, ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, εκ των ων ουκ άνευ... Ο λυσσασμένος «πολιορκητικός κριός» στη διαμορφούμενη αντίληψη για ριζικές μεταβολές επί τα χείρω επεκτείνεται. Η ιστορική συμβολαία σχέση κεφαλαίου/εργασίας παρά τους μεγάλους «έρωτες» των συμβαλλομένων του συστήματος, των ποικίλων μεταμορφώσεων του νεοφιλελευθερισμού, προσλαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις για τους ανθρώπους της εργασίας μετά τις εκλογές της 7ης του Μάρτη.

Το δικαίωμα στη δουλιά, το μεροκάματο, προϊόντος του χρόνου, είναι όνειρο γι' αυτούς που βρίσκονται στις αποκλειόμενες ζώνες, της φτώχειας, της ανεργίας. Για τους άλλους, τους πιο «τυχερούς» εργαζόμενους, το «αντίτιμο» του ελεύθερου χρόνου δεν υπάρχει. Γιατί δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, όταν το εισόδημα μειώνεται δραματικά (2 εκατομμύρια Ελληνες βρίσκονται στα όρια της φτώχειας). Η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων αποδομεί τον εργαζόμενο. Η βιωματική σχέση του εργαζόμενου, σε σχέση με τον ίδιο το χρόνο και τη δημιουργική του ολοκλήρωση, όχι μόνον πλέον δεν υφίσταται, αλλά αλλοτριώνεται. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, οι καινοτομίες, ιδίως στο χώρο της Πληροφορικής Επιστήμης, στα χέρια δημίων, είναι προφανέστατο ότι αυξάνουν την παραγωγή- «παραγωγικότητα», τον παραγόμενο πλούτο, υπέρ της ολιγαρχίας του πλούτου, όχι υπέρ των εργαζομένων. Τα νούμερα είναι φανερά της Ευρωστάτ. Οι νέες τεχνολογικές δυνάμεις βάλλουν τώρα, και στο βάθος του χρόνου ακόμη πιο άνισα, κατά των κοινωνικών δικαιωμάτων: Συλλογικές συμβάσεις, ασφάλιση, σύνταξη, εκπαίδευση, Υγεία, περίθαλψη, μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, έλεγχος προϊόντων συλλογικής κατανάλωσης κ.ο.κ. Αποτελούν τον καπιταλιστικό βραχίονα για τη νομιμοποίηση- αποδοχή πολιτικών επιλογών, που διευρύνουν τους ανελέητους μηχανισμούς της «ελεύθερης αγοράς» (ασύδοτης). Καθορίζουν την κυριαρχία του ιδιώτη καπιταλιστή, έναντι του συλλογικού δημοσίου συμφέροντος. Ο σκληρός Απρίλης, της απόγνωσης, της ελπίδας.

Γι' αυτά, το δικαίωμα στην εργασία, τα ατομικά κοινωνικά δικαιώματα, παλεύουν οι δυνάμεις της λαϊκής συμμαχίας (μετώπου). Αποκαλύπτοντας με τους ταξικούς αγώνες ότι δεν υπάρχουν ατομικές ελευθερίες, αν δεν εδραιώνονται οι συλλογικές ελευθερίες. Δεν υπάρχουν πολιτικά δικαιώματα αν δε συμβαδίζουν με τα οικονομικά-κοινωνικά δικαιώματα. Αυτήν την άνοιξη των αγώνων ακόμη και ο «μισός εργάτης» - «σαν μια πεταλούδα μισή» - επιμένει να πετάξει... «Θα νικήσουμε τη σιωπή και το σκοτάδι. / Θα νικήσουμε το χρόνο χωρίς αναβολές /. Θα βρούμε τη μυρωμένη άνοιξη / με τα μπουμπουκιασμένα δέντρα/» (Θανάσης Κ. Καπετανάκης).