Κλείνεις την τηλεόραση και ζεις στον κανονικό κόσμο: Το παιδί ακόμα ψάχνει για δουλειά, η γυναίκα δεν αντέχει άλλο στη δουλειά, ο παππούς καταριέται την ώρα που γεννήθηκε για να πεθάνει στο βάσανο.

Ανοίγεις την τηλεόραση και αρχίζει το ροκάνισμα του μυαλού: Από τα δελτία ειδήσεων με τη φοβερή ιδέα περί «αναδιανομής» του ενός και περί «φόρουμ διαλόγου» της άλλης. Κι από τα «σίριαλ» όπου η αρρώστια - αγωνία του κάθε μικροαστού προβάλλεται ως κοινωνική πραγματικότητα.

Απελπισία.

Κι όμως, σ' ένα δισέλιδο, το 6-7, του χτεσινού «Ριζοσπάστη» καθρεπτίζεται μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή των εργατών που στέκουν όρθιοι. Των εργατών που κάνουν ένα σύντομο απολογισμό των μέχρι τώρα αγώνων τους, όχι για να αναπαυθούν στις δάφνες τους, αλλά για να μετρηθούν και να βρουν τρόπο να συνεχίσουν πιο δυνατά, πιο πολλοί, πιο αποφασισμένοι. Ενα ερώτημα όλο κι όλο αρκεί για να ανοίξει η κουβέντα για κείνα που πρέπει και να δείξει πως αντίθετα μ' ό,τι θέλουν να μας πουν όσοι ισχυρίζονται ότι στενεύουν τα όρια, τα όρια τελικά διευρύνονται. Αρκεί να δεις την ελευθερία εκεί που πράγματι είναι: Στον αγώνα για να σπάσουν τα δεσμά.

Απλή η ερώτηση που απηύθυνε με την ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ (αυτή φιλοξενούσαν οι 6-7 σελίδες του «Ριζοσπάστη» και μπορούσες να την βρεις μόνο στον «Ριζοσπάστη»): «Γιατί, ενώ παράγουμε τεράστιο πλούτο, που μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις λαϊκές ανάγκες και οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής μπορούν να δώσουν ακόμη πολύ περισσότερα, οι εργαζόμενοι γίνονται φτωχότεροι, καταστρέφονται παραγωγικές δυνατότητες; Γιατί ενώ μπορούν όλοι να δουλεύουν, να δουλεύουν λιγότερο, να αμείβονται καλύτερα, να έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, συμβαίνει το αντίθετο;».

Κι επειδή οι ερωτήσεις δεν υπάρχουν για να 'χουν δουλειά οι ρήτορες, το ΠΑΜΕ απαντά καθαρά: «Ολα αυτά συμβαίνουν, γιατί τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι τον καρπώνονται όλο και λιγότεροι. Γιατί το κεφάλαιο που έχει στην ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής παράγει για το κέρδος και όχι για τις λαϊκές ανάγκες. Εδώ βρίσκεται η αιτία των κρίσεων».

Σου μένει μόνο να κάνεις τη σύγκριση: Ανάμεσα σ' αυτά τα σταράτα λόγια και τ' άλλα τα μασημένα των εργατοπατέρων, που ψάχνουν, λέει, να βρουν ημερομηνία συνάντησης με τον ΣΕΒ για να συναποφασίσουν αν η καρμανιόλα που θα κόψει κι άλλα κεφάλια εργατών θα 'χει δόντια στη λεπίδα ή θα 'ναι τροχισμένη.

Είναι ο καιρός που τα ψέματα έχουν όλα τελειώσει. Είναι ο καιρός που ένα κομμάτι χαρτί με τυπωμένες τις σωστές λέξεις αναδεικνύεται σε τόσο πολύτιμο που αξίζει να περνά από χέρι σε χέρι σα να 'ναι ευαγγέλιο. Ετσι γινόταν χτες το πρωί η διακίνηση του «Ριζοσπάστη» στους χώρους δουλειάς, έτσι θα φτάσει παντού η προκήρυξη του ΠΑΜΕ.

Μικρό δείγμα: «Η πλούσια πείρα και τα πολύτιμα διδάγματα που κατέγραψε και συνεχίζει να καταγράφει η δράση των ταξικών δυνάμεων εξοπλίζουν την εργατική τάξη ώστε να διακρίνει εχθρούς και φίλους. Να οργανώσει την πάλη της μες στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, αποκτώντας συνείδηση καταρχήν για τις πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες δίνει τη μάχη, αντιπαλεύοντας έτσι τις αυταπάτες, αλλά και την απογοήτευση, τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια που ενισχύουν ολόπλευρα οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και άλλες αυτοεμφανιζόμενες ως "αριστερές" - "προοδευτικές" που στην τελική αθωώνουν όσους λεηλατούν τα λαϊκά δικαιώματα.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση μέσα στους τόπους δουλειάς, να δυναμώσει η συζήτηση για το χαρακτήρα και τις επιδιώξεις των μέτρων. Να αναζωογονηθεί η λειτουργία των συνδικάτων, να δυναμώσουν οι μαζικές διαδικασίες, οι συσκέψεις, συνελεύσεις κλπ., να πάρουν οι εργάτες το λόγο και να αναλάβει ο καθένας την ατομική ευθύνη που του αναλογεί στην υπόθεση της συλλογικής οργάνωσης και πάλης με ταξικό προσανατολισμό».

Απλά πράγματα, όπως απλή είναι η ζωή μας. Οπως καθαρό είναι το μέτωπο: Από δω εμείς, από κει αυτοί.

Σ' έναν πόλεμο που η εργατική τάξη με μπροστάρη το Κόμμα της, το ΚΚΕ, αποκτά συνείδηση ότι με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, δε συζητάς περί «ρύθμισης του χρέους», μόνο τους χρεώνεις τη ζημιά και τους αναγκάζεις να την πληρώσουν. Αντιπαλεύοντάς τους ώσπου να τους καταργήσεις για να γίνεις εσύ αφέντης του εαυτού σου.