Η σκανδαλώδης απόφαση της διοίκησης του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) - κατά πλειοψηφία - να αναστείλει προσωρινά τις παροχές με τη μορφή δανείων στους δικαιούχους για κατοικία, βάζει με εμφαντικό τρόπο «τίτλους τέλους» σε έναν Οργανισμό που, αν και υποτίθεται ότι ρόλος του ήταν να κατασκευάζει φθηνές και ασφαλείς κατοικίες, εντούτοις, δίνει ζεστό χρήμα σε εργοδότες, κατασκευαστές και «ημετέρους». Καθόλου τυχαίο, ότι, αντί να ενισχύσει το κατασκευαστικό του πρόγραμμα καθώς και άλλα προγράμματα, από ίδια κεφάλαια, στέλνει τους δικαιούχους στις δαγκάνες των τραπεζών. Η υπόθεση, όμως, του ΟΕΚ, αποκαλύπτει ότι τον υποτάσσουν, με λεφτά των εργαζομένων, στην ανάπτυξη για την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι την ικανοποίηση των σύγχρονων, λαϊκών αναγκών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι πρωτοβουλίες της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, όπως η κινητοποίηση την επόμενη βδομάδα για την ανεργία και η σύσκεψη για το συντονισμό της δράσης στον κλάδο των κατασκευών, έρχονται να αναδείξουν τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων και να απαντήσουν από τη σκοπιά των δικών τους ταξικών συμφερόντων. Και ταυτόχρονα να δηλώσουν: Ναι, μπορεί να υπάρξει φτηνή, ασφαλής και σύγχρονη λαϊκή κατοικία, με μία προϋπόθεση: Οτι η ανάπτυξη, γνώμονά της θα έχει την ικανοποίηση των ολοένα και αυξανόμενων λαϊκών αναγκών, που προϋποθέτει ενιαίο κρατικό φορέα στις κατασκευές, με τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής κοινωνική ιδιοκτησία, που θα κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και το εργατικό δυναμικό, και με εργατικό έλεγχο.

Ο αγώνας, των οικοδόμων για δουλειά, ενάντια στην ανεργία που σαρώνει τον κλάδο, ενάντια στις πολιτικές που καταστρέφουν τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους, ξεφεύγει από τα στενά όρια ενός κλάδου. Ακριβώς γιατί, για να έχουν δουλειά οι εργάτες, οι μικροβιοτέχνες και οι άλλοι μικροεπαγγελματίες του κλάδου, το επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό, χρειάζεται η κατασκευή έργων που θα καλύπτουν τις λαϊκές ανάγκες. Ναι, σήμερα, είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να φτιαχτούν σχολεία, το 10% των σχολείων της Αθήνας και το 35% της Θεσσαλονίκης λειτουργεί σε διπλοβάρδια. Ναι, επιτακτική είναι και η ανάγκη για κατασκευή νοσοκομείων, όταν σε μια τερατούπολη, όπως η Αθήνα, υπάρχουν μόλις δύο δημόσια μαιευτήρια («Ελενα» και «Αλεξάνδρα»), όσα και το 1950! Ναι, πρέπει να υπάρξει ολοκληρωμένη αντισεισμική θωράκιση σε μια χώρα όπου εκλύεται το 50% της σεισμικής δραστηριότητας στην Ευρώπη και όταν στον τελευταίο μεγάλο σεισμό (1999) εργοστάσια γκρεμίστηκαν («ΦΑΡΑΝ», «ΡΙΚΟΜΕΞ»).

Οσο απαραίτητα, όμως, κι αν είναι αυτά τα έργα για το λαό, δεν είναι για το κεφάλαιο, διότι δεν «προσφέρουν» κέρδη στους μονοπωλιακούς ομίλους. Αυτά - τα πραγματικά μεγάλα έργα - όμως, είναι και πρέπει να γίνουν υπόθεση του λαού, μαζί με την απόκτηση σύγχρονης, ασφαλούς και φτηνής κατοικίας. Χιλιάδες οικογένειες ζουν σε ακατάλληλες κατοικίες, το ενοίκιο εξανεμίζει το οικογενειακό εισόδημα, ενώ για την απόκτηση κατοικίας αναγκάζονται να φεσωθούν με τοκογλυφικούς όρους στις τράπεζες. Κι αυτά για την ικανοποίηση μιας βασικής λαϊκής ανάγκης. Αυτή η αντίφαση, απ' τη μια να διευρύνονται οι λαϊκές ανάγκες για κατοικία και έργα υποδομής και απ' την άλλη να ενισχύεται η φτώχεια, η ανέχεια και η εξαθλίωση, όχι μόνο δε μπορεί να λυθεί στα πλαίσια αυτού του συστήματος, αλλά διαρκώς θα οξύνεται. Χρειάζεται, πια, άλλη, λαϊκή εξουσία...