«Μ. Καψής: Αρα, λέτε, παρά το φαινομενικό ριζοσπαστισμό του, μπορεί να βρεθεί λύση και συμβιβασμός ανάμεσα στην κυρία Μέρκελ και τον Α. Τσίπρα.

Κ. Λαπαβίτσας: Δε βλέπω κανέναν ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό εγώ, κ. Καψή. Αυτό που βλέπω είναι, σας επαναλαμβάνω, μετριοπαθής κεϋνσιανισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μιλάει για μια διαγραφή του χρέους».

Αλήθεια, γιατί έχει συμφέρον ένας εργαζόμενος, ένας άνθρωπος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αλλά και κάποιος που αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερός ή ριζοσπάστης, να ψηφίσει ένα κόμμα του «μετριοπαθούς κεϋνσιανισμού», δηλαδή ενός άλλου τρόπου διαχείρισης του ίδιου αντιλαϊκού - αντεργατικού δρόμου; Της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, της αλλαγής τρόπου με τον οποίο ο λαός θα πληρώσει το χρέος; Πώς είναι δυνατόν να καλείται ο λαός να δώσει ανοχή σε μια τέτοια πολιτική;