Κ. Λαπαβίτσας: Δε βλέπω κανέναν ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό εγώ, κ. Καψή. Αυτό που βλέπω είναι, σας επαναλαμβάνω, μετριοπαθής κεϋνσιανισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μιλάει για μια διαγραφή του χρέους».
Αλήθεια, γιατί έχει συμφέρον ένας εργαζόμενος, ένας άνθρωπος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αλλά και κάποιος που αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερός ή ριζοσπάστης, να ψηφίσει ένα κόμμα του «μετριοπαθούς κεϋνσιανισμού», δηλαδή ενός άλλου τρόπου διαχείρισης του ίδιου αντιλαϊκού - αντεργατικού δρόμου; Της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, της αλλαγής τρόπου με τον οποίο ο λαός θα πληρώσει το χρέος; Πώς είναι δυνατόν να καλείται ο λαός να δώσει ανοχή σε μια τέτοια πολιτική;
Δυο φορές, μιλώντας χτες σε Καβάλα και Δράμα, ο Αλ. Τσίπρας «ενημέρωσε» το κοινό του ότι «η ελπίδα θα κερδίσει στις 25 Γενάρη» και τότε θα χρειαστεί να «σφίξουμε τα δόντια»... Τι είδους ελπιδοφόρα προοπτική είναι αυτή που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό, για την οποία θα χρειαστούν «σφιγμένα δόντια»; Οταν ο Αλ. Τσίπρας καλεί το λαό «να συμπαραταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για να τιμήσει την παράδοση των αγώνων, των μεγάλων λαϊκών αγώνων της εργατιάς, των καπνεργατών εδώ στην Καβάλα», για ποιο πράγμα, αλήθεια, τον καλεί να αγωνιστεί; Οταν όσα έπεσαν σαν πέλεκυς στο κεφάλι του λαού, από εκείνα που ανέτρεψαν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, που συνέτριψαν μισθούς και συντάξεις, που εξαέρωσαν δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, όλα αυτά εδώ θα είναι στις 26 Γενάρη. Γι' αυτό και τα «σφιγμένα δόντια» που ενημερώνει ότι θα χρειαστούν, προκειμένου να μη μετατραπούν σε σφιγμένες γροθιές, ζητάει παραπέρα την ενεργητική συμμετοχή του λαού στην υλοποίηση της στρατηγικής που τον τσακίζει. Ετσι ώστε να τον καταστήσει συμμέτοχο και συνένοχο, άρα ακίνδυνο για το σύστημα του οποίου την εξουσία φιλοδοξεί να διαχειριστεί.
Πολλά μπορεί κανείς να πει για την επιλογή του Θεόδωρου Φορτσάκη ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ, αφού στην ολιγόμηνη θητεία του ως πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθήνας (χωρίς να ξεχνάμε παλιότερες τοποθετήσεις του όταν συνδικαλιζόταν στο χώρο των πανεπιστημιακών με το ΠΑΣΟΚ), έδωσε λαμπρά δείγματα του πώς βλέπει το πανεπιστήμιο, τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις φοιτητών και εργαζομένων... Εδωσε λαμπρά δείγματα διοίκησης, με τις σχολές - σκουπιδότοπους, τους φοιτητές να στοιβάζονται στα αμφιθέατρα που δε χωρούν, υπηρεσίες του Πανεπιστημίου να κλείνουν ή να υπολειτουργούν από τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις...
Πέρα απ' όλα αυτά, όμως, σημειώνουμε ότι στην πρώτη του συνέντευξη ως υποψήφιος βουλευτής, επέλεξε να στηλιτεύσει δήθεν το καθεστώς των συναλλαγών με τις φοιτητικές παρατάξεις. Πάει πολύ όμως να μιλάει για τις συναλλαγές και τη διαπλοκή, όταν πολιτεύεται με το κόμμα του οποίου η φοιτητική παράταξη, η ΔΑΠ, είναι ο βασιλιάς της διαπλοκής εδώ και τριάντα χρόνια, σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ!
Ευρωβουλευτές της GUE/NGL στέλνουν μηνύματα στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ και εκθειάζουν το ρόλο του. Ισχύει στο ακέραιο η λαϊκή παροιμία «Πες μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Γιατί, οι ευρωβουλευτές της GUE/NGL στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις την ΕΕ, τη λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου, στηρίζουν τη στρατηγική της, που τσακίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Οι εν λόγω ευρωβουλευτές, μέσα από τις γραμμές της GUE, έχουν βάλει πλάτη σε δεκάδες κοινά - συναινετικά ψηφίσματα μαζί με το Λαϊκό Κόμμα, τους σοσιαλδημοκράτες, τους φιλελεύθερους.
Η GUE/NGL άλλωστε φέρει τεράστιες ευθύνες για την επιχείρηση εξωραϊσμού της ΕΕ, την ανέξοδη κριτική ότι τάχα αυτή μπορεί να γίνει καλύτερη, ότι «οι αρχές και οι αξίες της είναι καλές», αλλά στράβωσαν στην πορεία και θέλουν δήθεν ένα σοβάτισμα. Δεν κρύβεται η επιδίωξή τους να αθωώσουν την ΕΕ και να βγάλουν λάδι την εξουσία των μονοπωλίων, γι' αυτό και η στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ πάει γάντι με την όλη αποστολή τους μέσα κι έξω από το Ευρωκοινοβούλιο.
25 χρόνια μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και την προσάρτηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας στην καπιταλιστική ΟΔΓ, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του οπορτουνιστικού κόμματος «Die Linke», Γκίζι, θεωρεί ότι συνυπεύθυνη για την άνοδο που έχει η ρατσιστική - ξενοφοβική Pegida στη Σαξονία είναι η «ανατολικογερμανική νοοτροπία». Με συκοφαντικό και ανιστόρητο τρόπο δήλωσε σε συνέντευξή του ότι «εκεί οι άνθρωποι ζούσαν σε μια περιχαρακωμένη κλειστή κοινωνία και ήξεραν τον κόσμο μόνο μέσα από την τηλεόραση. Από τη μια μέρα στην άλλη οι πολίτες της ΓΛΔ έγιναν όχι μόνο Γερμανοί, αλλά και Ευρωπαίοι και πολίτες του κόσμου. Eτσι δημιουργήθηκαν σε πολλούς καταστάσεις που δεν μπορούσαν να τις διαχειριστούν».
Κατά τον απολογητή του καπιταλισμού, λοιπόν, φταίει η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία της πλήρους απασχόλησης, της δωρεάν και υψηλής στάθμης Παιδείας και Υγείας, των 11.000 αθλητικών συλλόγων με 3.800.000 δραστήρια μέλη, των 18.000 βιβλιοθηκών, των 3.000 θεάτρων και των 56.000 λεσχών πολιτιστικής δημιουργίας, για να αναφέρουμε ελάχιστα μόνο στοιχεία. Και δε φταίει αυτό που βιώνουν ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στο ανατολικό κομμάτι της Γερμανίας: Αποκλεισμός, απόγνωση, περιθωριοποίηση, αβεβαιότητα για το μέλλον. Δε φταίει το ότι στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και της κερδοφορίας του κεφαλαίου όλοι οι κοινωνικοί δείκτες έχουν πάρει εδώ και καιρό την κάτω βόλτα, όπως αποκαλυπτικά τεκμηριώνουν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: Στη Σαξονία, η ανεργία και η υποαπασχόληση έχουν φτάσει μαζί στο 20 %, σχεδόν 1 στους 4 κατοίκους ζει κάτω ή γύρω από το όριο της φτώχειας. Τραγικά θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας κυρίως τα παιδιά: Ενα στα τρία παιδιά στη γειτονική πόλη της Δρέσδης, στη Λιψία, κινδυνεύει άμεσα από τη φτώχεια. Στην «ανοιχτή κοινωνία των πολιτών του κόσμου» στα ανατολικά κρατίδια της «ατμομηχανής της ΕΕ», όπου δεν υπάρχουν μνημόνια και «κρίσεις χρέους», η παιδική φτώχεια βρίσκεται στο 26%, με το 70% των παιδιών αυτών να μην έχει κάνει ποτέ διακοπές, 33% να μην έχει επαρκή χώρο στο σπίτι, για να μελετήσει ή να παίξει, με 1 στα 7 παιδιά από φτωχές οικογένειες να ζει σε διαμερίσματα με υγρασία, και 1 στα 10 να μην έχει ούτε καν τον κατάλληλο ρουχισμό για το χειμώνα.
Πράγματι, οι εργαζόμενοι της ΓΛΔ ήξεραν τι σημαίνουν όλα αυτά μόνο από την τηλεόραση, γιατί στη χώρα τους, παρά τις όποιες αδυναμίες και παρεκκλίσεις στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, είχαν λυθεί προβλήματα, που οι εργαζόμενοι στον καπιταλισμό ούτε στη Δευτέρα Παρουσία δεν πρόκειται να δουν να λύνονται. Και αυτά είναι τα προβλήματα, η κοινωνική πραγματικότητα πάνω στην οποία πατάνε η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, φαινόμενα που δεν αντιμετωπίζονται με «συμπόρευση όλων των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου», δίνοντας άφεση αμαρτιών στον καπιταλισμό που τα γεννά, στις δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο και τους κάθε λογής μηχανισμούς του. Τα φαινόμενα αυτά αντιμετωπίζονται με την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων, Γερμανών και μεταναστών, στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία.