Τετάρτη 14 Γενάρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Καμιά ανοχή...

Τα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ και κατά συνέπεια προς το εργατικό - λαϊκό κίνημα για ανοχή όταν αναλάβει ο ίδιος τη διακυβέρνηση, πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους. Στην πραγματικότητα, ζητούν άλλοθι, ζητούν λευκή επιταγή, για να συνεχίσουν με λυμένα χέρια το σημερινό αντιλαϊκό δρόμο.

Η «αριστερά», που για να κυβερνήσει, ζητά την ανοχή του ΚΚΕ, είναι αυτή που θεωρεί «κοινό μας σπίτι» την ΕΕ των μονοπωλίων. Είναι αυτή που από σήμερα διακηρύσσει ότι θα ενισχύσει την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή ότι θα σταθεί στο πλευρό των καπιταλιστών, κρύβοντας βεβαίως ότι αυτό σημαίνει συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής. Είναι αυτή που δηλώνει διά στόματος Τσίπρα ότι η διαπραγμάτευση θα γίνει «με σεβασμό στους κανόνες της ΕΕ και στο πλαίσιο του ευρώ, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Είναι αυτή που αποκαλεί παλαβομάρα κάθε σκέψη εξόδου από την ΕΕ. Είναι αυτή που δηλώνει σήμερα ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ είναι αδιαπραγμάτευτη. Είναι αυτή που βαφτίζει ανακούφιση τα ψίχουλα προς τους εξαθλιωμένους και παραπέμπει στη Δευτέρα Παρουσία την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων. Αυτή η «αριστερά» καμιά σχέση δεν έχει με τις ιστορικές παραδόσεις και τους αγώνες του κινήματος στη χώρα μας. Αυτή η «αριστερά» προσπαθεί με κόλπα να ξεγελάσει και να εκβιάσει όσους νιώθουν αριστεροί και ριζοσπάστες, να δώσουν τη στήριξή τους σε μια πολιτική υπέρ του κεφαλαίου.

Η ανοχή που ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοχή για την εφαρμογή της πολιτικής του κεφαλαίου. Για να την εξασφαλίσει, καταφεύγει και στον εκβιασμό ότι αν δεν πάρει αυτοδυναμία, δε θα μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Αυτό το πρόγραμμα, όμως, είναι βαθιά αντιλαϊκό, γιατί όσα ψίχουλα τάζει στους εργαζόμενους, είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε όσα υπόσχεται στο κεφάλαιο.

Η αξίωση του ΣΥΡΙΖΑ να έχει την ανοχή του ΚΚΕ, συνοδεύεται και από τον αισχρό ισχυρισμό ότι αν δεν κάνει κάτι τέτοιο το ΚΚΕ, «απέχει»! Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει ανοχή στην κυβέρνησή του και κατά συνέπεια ζητά από τους εργαζόμενους αποχή από τους αγώνες, την ταξική πάλη. Ζητώντας ανοχή, ζητάνε παροπλισμένο εργατικό κίνημα, γιατί γνωρίζουν πως την επόμενη ημέρα των εκλογών, όλα αυτά που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση θα είναι εδώ. Γιατί γνωρίζουν πως θα διαψεύσουν γρήγορα αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες. Αυτό που θέλουν να ξεδοντιάσουν είναι τη δυνατότητα του λαού να οργανώνει την αντιπολίτευσή του στην αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται, τη στιγμή που θα κυβερνούν μαζί διάφοροι πρόθυμοι.

Οπως τόνισε ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας: «Αυτό που είναι αδιανόητο, είναι να ζητάει από το ΚΚΕ, στο όνομα μάλιστα της αριστεράς, να πάμε μαζί "να σώσουμε", όπως ο ίδιος είπε, την ΕΕ, το ευρώ, τους μονοπωλιακούς ομίλους, να ξεχάσει ο λαός όσα όλοι αυτοί του πήραν, όλα όσα έχασε. Λίγη τσίπα δεν βλάφτει!».

Η αλήθεια που ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει

Την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω παρουσιάζει ο Αλ. Τσίπρας σε άρθρο του στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt», όπου υπό τον παραπλανητικό τίτλο «Η αλήθεια που κάποιοι σας κρύψανε για την Ελλάδα», αραδιάζει μια σειρά από «ψευτιές», κρύβοντας το τι πραγματικά συνέβη στη χώρα τα τελευταία χρόνια και υπερασπιζόμενος επιλογές της αστικής τάξης της Ελλάδας, στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ.

Σύμφωνα με την αφήγηση που καταθέτει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ καπιταλιστική κρίση άρα ούτε και κανείς ένοχος για την πρόκλησή της. Ξαφνικά κι απρόσμενα, «το 2010 το ελληνικό κράτος έπαψε να μπορεί να εξυπηρετεί το χρέος του». Στην Ελλάδα, η κρίση δεν αποτέλεσε την ιδανική ευκαιρία για να προχωρήσουν μια σειρά από αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ είχαν προχωρήσει προ πολλού, για την ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, αλλά απλώς «η επίσημη Ευρώπη αποφάσισε να προσποιηθεί ότι αυτό το πρόβλημα μπορούσε να ξεπεραστεί με το μεγαλύτερο δάνειο στην ανθρώπινη ιστορία υπό τον όρο δημοσιονομικών μέτρων ... Ενα πρόβλημα χρεοκοπίας αντιμετωπίστηκε σαν να ήταν πρόβλημα ρευστότητας».

Ο λαός θα πρέπει ίσως να πει κι «ευχαριστώ» στην ΕΕ, αφού κατά τον Αλ. Τσίπρα από διάθεση να βοηθήσει έκανε κι ένα ...σφάλμα! Υιοθέτησε τη «νοοτροπία του κακού τραπεζίτη ο οποίος, αντί να παραδεχθεί ότι δάνειο που παρείχε σε πτωχευμένη εταιρεία "έσκασε", την δανείζει κι άλλα» και από κακό υπολογισμό «έστηνε μια αυτοτροφοδοτούμενη κρίση που υπονομεύει τα θεμέλια της Ενωμένης Ευρώπης».

Ακόμα και γι' αυτήν τη δανειακή σύμβαση το τελευταίο «οχυρό» της ψηφοθηρικής δημαγωγίας του ΣΥΡΙΖΑ, γράφει - κάνοντας γαργάρα τη χιονοστιβάδα αντιλαϊκών μέτρων που τη συνόδευσε - ότι «το κόμμα μας, και εγώ ο ίδιος, διαφωνήσαμε με τη δανειακή συμφωνία του Μαΐου του 2010 όχι γιατί η Γερμανία και οι λοιποί εταίροι μας δεν μας έδωσαν αρκετά χρήματα αλλά γιατί μας δώσατε πολύ περισσότερα χρήματα απ' ό,τι έπρεπε, κι απ' ό,τι είχαμε δικαίωμα να δεχθούμε»!

Αυτός ο εκπληκτικός εξωραϊσμός της πραγματικότητας που βιώνει ο λαός και των ενόχων για τη διαμόρφωσή της, καταλήγει στο γνωστό χαβά του ΣΥΡΙΖΑ που βεβαίως είναι ο χαβάς της αστικής τάξης της χώρας και στη διαβεβαίωση της προσήλωσής του σε στόχους βαθιά αντιλαϊκούς, γράφοντας «το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί όσο η ελληνική οικονομία τελεί υπό καθεστώς συνεχούς δημοσιονομικού εικονικού πνιγμού ... Στόχος μας δεν είναι η σύγκρουση με τους εταίρους μας. Στόχος μας δεν είναι περισσότερα δάνεια ή το δικαίωμα σε νέα ελλείμματα. Στόχος μας είναι η σταθεροποίηση, οι πρωτογενώς ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και, βεβαίως, να σταματήσει η αφαίμαξη των φορολογούμενων που προκαλεί τέσσερα χρόνια τώρα μια μη εφαρμόσιμη δανειακή συμφωνία τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία».

Μάλιστα, καθησυχάζει ότι αν ικανοποιηθούν οι αξιώσεις που προβάλλει προς όφελος του ντόπιου κεφαλαίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα επιτρέψει να ξαναγίνουν τα ίδια. «Γνωρίζω αγαπητοί αναγνώστες ότι πίσω από τις απαιτήσεις για "πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων" κρύβεται η αγωνία ότι "αν αφήσουμε τους Ελληνες να κάνουν ό,τι θέλουν θα κάνουν πάλι τα ίδια". Κατανοώ αυτήν την αγωνία» γράφει χαρακτηριστικά, δίνοντας τη χαριστική βολή στην όποια προσδοκία διατηρούσε ένα μέρος του λαού για ανάκτηση έστω ίχνους απ' τα δικαιώματα που απώλεσε. Αυτό άλλωστε αποτελεί και προϋπόθεση για το στόχο της διαχείρισης που σκοπεύει να ασκήσει το κόμμα του και που προσδιορίζει στο άρθρο του ως εξής: «Στόχος μας είναι, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, μια Νέα Συμφωνία για όλη την Ευρωζώνη εντός της οποίας να μπορεί και ο δικός μας λαός να αναπνεύσει ... Με χρέος κοινωνικά βιώσιμο. Με χρηματοδότηση της ανάπτυξης, που είναι η μόνη διέξοδος από τη κρίση σε αντίθεση με την αποτυχημένη συνταγή της λιτότητας που ανακυκλώνει την ύφεση. Με ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ