Σύμφωνα με την αφήγηση που καταθέτει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ καπιταλιστική κρίση άρα ούτε και κανείς ένοχος για την πρόκλησή της. Ξαφνικά κι απρόσμενα, «το 2010 το ελληνικό κράτος έπαψε να μπορεί να εξυπηρετεί το χρέος του». Στην Ελλάδα, η κρίση δεν αποτέλεσε την ιδανική ευκαιρία για να προχωρήσουν μια σειρά από αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ είχαν προχωρήσει προ πολλού, για την ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, αλλά απλώς «η επίσημη Ευρώπη αποφάσισε να προσποιηθεί ότι αυτό το πρόβλημα μπορούσε να ξεπεραστεί με το μεγαλύτερο δάνειο στην ανθρώπινη ιστορία υπό τον όρο δημοσιονομικών μέτρων ... Ενα πρόβλημα χρεοκοπίας αντιμετωπίστηκε σαν να ήταν πρόβλημα ρευστότητας».

Ακόμα και γι' αυτήν τη δανειακή σύμβαση το τελευταίο «οχυρό» της ψηφοθηρικής δημαγωγίας του ΣΥΡΙΖΑ, γράφει - κάνοντας γαργάρα τη χιονοστιβάδα αντιλαϊκών μέτρων που τη συνόδευσε - ότι «το κόμμα μας, και εγώ ο ίδιος, διαφωνήσαμε με τη δανειακή συμφωνία του Μαΐου του 2010 όχι γιατί η Γερμανία και οι λοιποί εταίροι μας δεν μας έδωσαν αρκετά χρήματα αλλά γιατί μας δώσατε πολύ περισσότερα χρήματα απ' ό,τι έπρεπε, κι απ' ό,τι είχαμε δικαίωμα να δεχθούμε»!

Αυτός ο εκπληκτικός εξωραϊσμός της πραγματικότητας που βιώνει ο λαός και των ενόχων για τη διαμόρφωσή της, καταλήγει στο γνωστό χαβά του ΣΥΡΙΖΑ που βεβαίως είναι ο χαβάς της αστικής τάξης της χώρας και στη διαβεβαίωση της προσήλωσής του σε στόχους βαθιά αντιλαϊκούς, γράφοντας «το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί όσο η ελληνική οικονομία τελεί υπό καθεστώς συνεχούς δημοσιονομικού εικονικού πνιγμού ... Στόχος μας δεν είναι η σύγκρουση με τους εταίρους μας. Στόχος μας δεν είναι περισσότερα δάνεια ή το δικαίωμα σε νέα ελλείμματα. Στόχος μας είναι η σταθεροποίηση, οι πρωτογενώς ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και, βεβαίως, να σταματήσει η αφαίμαξη των φορολογούμενων που προκαλεί τέσσερα χρόνια τώρα μια μη εφαρμόσιμη δανειακή συμφωνία τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία».