«"Ολη η ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας δεν ήταν παρά η ιστορία της πάλης των τάξεων", είχε γράψει ο Μαρξ. Ωραία φράση; Μπα! Μυρίζει φορμόλη. Ξεπερασμένη. Σαν να της άξιζε να καταλήξει μέσα σε ένα σωρό βόλους από ναφθαλίνη, κλεισμένη στο μπαούλο της γιαγιάς. Να όμως που ξαφνικά ξεπροβάλλει πάλι η πάλη των τάξεων - ο πόλεμος - σαν να μην ήταν ποτέ άλλοτε στα χρόνια μας τόσο ζωντανή και βίαιη όσο είναι σήμερα (...) το βιβλίο του Ρουφέν αρχίζει με ένα απόφθεγμα του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Ουόρεν Μπάφετ, που είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου: "Η πάλη των τάξεων υπάρχει και είναι η δική μου που κερδίζει"».

«Παράξενο να ακούς από έναν μεγαλοκαρχαρία του χρηματιστικού κεφαλαίου αλήθειες για τις οποίες άλλοι περισσότερο "αρμόδιοι" σωπαίνουν. Σωπαίνουν για το έγγραφο της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών που διαπιστώνει "μια ασυνήθιστη αύξηση των κερδών", χωρίς προηγούμενο τα τελευταία 45 χρόνια. Σωπαίνουν για τα νούμερα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που δείχνουν πτώση των μισθών τα τελευταία 20 χρόνια. Σωπαίνουν για τις ανησυχίες τού πρώην επικεφαλής της αμερικανικής νομισματικής πολιτικής Αλαν Γκρίνσπαν, που παρατηρεί μια δυσαρμονία ανάμεσα στους χαμηλούς μισθούς και "τα ιστορικά υψηλά κέρδη των επιχειρήσεων"».

«Ο πόλεμος των τάξεων σήμερα πια μαίνεται παντού - όπως είχε την ειλικρίνεια να πει ο Ουόρεν Μπάφετ - στριφογυρίζει μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, που για πρώτη φορά τολμούν να πουν με το όνομά του αυτό που βλέπουν μπροστά τους, στον δρόμο, στο γραφείο, στη δουλειά τους».

(τα αποσπάσματα από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).