Του Γιάννη Καλαϊτζή από την «Ελευθεροτυπία»

Η εικόνα είναι καταπληκτική. Κάτω από το υπουργείο Οικονομίας στο Σύνταγμα, χιλιάδες άνεργοι και μικρομεσαίοι συνωστίζονται - σαν στη Σμύρνη - ενώ από τον ουρανό πέφτουν 100ευρα. Η απόλυτη απόλαυση: Στο δεύτερο στάδιο του ύπνου, εκεί μεταξύ 4 με 5 το πρωί. Μετά κακάρισε ο κόκορας «ξυπνήστε ρε, ώρα να βγείτε στην πιάτσα μπας και βρείτε μεροκάματο».

Και παρ' όλα αυτά, ποιος τη χάρη τους. Το Μάαστριχτ πέφτει! Το γράφει στην πρώτη της σελίδα η έγκριτη εφημερίς. Ωστε να μην ανησυχούν όσοι - προσπαθώντας να εμφανιστούν αριστεροί - πιέζονται να το καταγγείλουν.

Ελα, όμως, που δεν πέφτει. Και δεν μπορούν να αποφύγουν το πικρό ποτήρι. Ελα, που είναι υποχρεωμένοι να πάρουν θέση για μία προς μία τις περίφημες τέσσερις ελευθερίες κίνησης που κατοχύρωσε το Μάαστριχτ (κεφαλαίων, εμπορίου, υπηρεσιών, ανθρώπων). Ηδη, το περίφημο «ΚΕΑ» (Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου μετέχει και ο «δικός μας» ΣΥΝ) πήρε θέση: Κυβερνήσεις συνεργασίας με τους σοσιαλδημοκράτες για να σωθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό οικοδόμημα, δηλαδή ο καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο! Κι επειδή ένας τέτοιος όρος προκαλεί ήδη πολύ γέλιο, τους προτείνουμε τον όρο «κοινωνικός καπιταλισμός», για να είναι η ξεφτίλα απόλυτη.

Βγάζει γέλιο η κρίση. Εκείνο το γέλιο που έρχεται όταν στερεύει το κλάμα. Η «Καθημερινή», αίφνης, δηλαδή μια καραμπινάτη εφημερίδα των εφοπλιστών, παλιά καραβάνα του αστικού Τύπου, κάνει με το κύριο άρθρο της κριτική στην κυβέρνηση γιατί δε δίνει στους φτωχούς! Πάνω που πας να τρελαθείς, διαβάζεις ότι η κριτική αφορά στο ότι η κυβέρνηση δίνει στους «προνομιούχους» της «Ολυμπιακής» αντί να δώσει στους άλλους φτωχούς. Αρα, το πρόβλημα αφορά στο ποιος εργάτης θα φάει ποιον. Η αλήθεια είναι πως στην «Ολυμπιακή» δίνουν κίνητρα απόλυσης στους εργαζόμενους, για να κερδίσουν οι καπιταλιστές, δηλαδή οι εταιρείες που περιμένουν να πάρουν το φιλέτο των αερομεταφορών χωρίς «εργατικό βάρος». Αρα, το κρατικό ταμείο, πράγματι, είναι δυο ταχυτήτων, γιατί δίνει εκεί που κερδίζει το κεφάλαιο και δε δίνει στα θύματα του κεφαλαίου. Αυτή η κριτική, όμως, είναι απούσα. Και λογικά από τη σκοπιά της τάξης που υπηρετεί η «Καθημερινή».

Δε διαφέρει κανείς από τους υπόλοιπους. Θες να τους πιστέψεις. Σε συγκινεί η ιερή αγανάκτησή τους. Μέχρι που φτάνει το θέμα στην καρδάρα. Ενας αγαπητός συνάδελφος, την ώρα που σωστά διαπιστώνει ότι «το κράτος που επιστρέφει είναι αυτό που θα τα αλλάξει όλα για να μείνουν ίδια», διαπιστώνει επίσης ότι αυτό που λείπει από το κάδρο είναι το «κοινωνικό κράτος». Αυτό, όμως, το κράτος είναι μια απάτη. Δεν υπήρξε ποτέ. Είναι αυτό καθαυτό το καπιταλιστικό κράτος, που αναγκάστηκε να δεχτεί ορισμένες παραχωρήσεις προς τους εργάτες, αλλά ήταν πάντα κράτος των καπιταλιστών.

Οι σοσιαλδημοκράτες το παρουσίασαν ως «σοσιαλισμό»! Το αυτό επιδιώκουν και σήμερα.

Αυτό που λείπει από το κάδρο είναι οι εργάτες. Αυτούς δεν τους βάζουν ποτέ στο κάδρο, γιατί, αν το κάνουν, πρέπει να μιλήσουν για ταξική πάλη. Αρα, για πόλεμο διαρκείας που δεν μπορεί παρά να έχει νικητές και νικημένους. Αυτό που λένε ωμά οι καπιταλιστές, όχι μόνο αρνούνται να το πουν οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να στρέψουν αλλού την προσοχή.

Ασχετο: «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ». Το κάνανε πράξη οι παλιοί, για να κάνουν επανάσταση. Ε, καμιά σχέση με κάθε κήρυγμα υποταγής, που αυτοβαφτίζεται πράξη αντίστασης από τα μέσα...