Για την αξιοποίηση των φυλακών του Ωρωπού ως στρατόπεδο συγκέντρωσης κρατουμένων από τη Χούντα, ο Δ. Γόντικας ανέφερε:

«Το 1968 οι υπηρεσίες της Χούντας αποφάσισαν να αποσπάσουν από το στρατόπεδο κρατουμένων στο Λακκί της Λέρου 70 περίπου νέους κρατούμενους και να τους μεταφέρουν εδώ στον Ωρωπό. Ηταν πρώτες μέρες του Αυγούστου.

Σκοπός αυτής της μεταγωγής ήταν διπλός. Από τη μια μεριά να αποσπάσουν τους νέους από τον κύριο όγκο των κρατουμένων που στην πλειοψηφία του ήταν έμπειροι και δοκιμασμένοι αγωνιστές και επιπλέον, αφοσιωμένοι κομμουνιστές. Να σημειώσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων στο Λακκί της Λέρου, κάπου 900 στους 1100, είχαν χαιρετίσει με ενθουσιασμό τις αποφάσεις της 12ης ολομέλειας του 1968.

Από την άλλη μεριά πίστευαν ότι μπορούν να τους λυγίσουν, εδώ στον Ωρωπό. Πίστευαν ότι μέσα από ένα στρατόπεδο - φυλακή που βρίσκεται σε μια περιοχή που σφύζει από ζωή, θα μπορούσαν να τους καθυποτάξουν και να τους τσακίσουν ηθικά, πολιτικά. Επιχείρησαν να επιβάλλουν ένα καθεστώς απόλυτης στρατιωτικής πειθαρχίας, τρομοκρατίας και στερήσεων. Στο γύρω κόσμο διέδιδαν ότι είναι ποινικοί κρατούμενοι, κλεφτρόνια.

Για 15 μέρες διεξάγονταν καθημερινά, με τη φρουρά του στρατοπέδου, ανυποχώρητος αγώνας. Εσπασε ο μύθος περί ποινικών κρατουμένων και απέτυχαν κατά κράτος τα σχέδιά τους. Κανένας νέος δεν υποχώρησε. Κανένας νέος δεν έσκυψε το κεφάλι. Αναγκάστηκαν μετά 15 μέρες να τους ξαναμεταφέρουν όλους στη Γιούρα και από εκεί με τη διάλυσή της πάλι στο Λακκί της Λέρου. Μετά από λίγο καιρό στον Ωρωπό μετέφεραν άλλους κρατούμενους, ανάμεσά τους και το Μ. Θεοδωράκη. Αυτή είναι η σύντομη, ταπεινή ιστορία των φυλακών Ωρωπού.

Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες κράτησης στον Ωρωπό ήταν σχεδόν ειδυλλιακές σε σύγκριση με τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές και πολύ περισσότερο με τις συνθήκες κράτησης στα μπουντρούμια της ασφάλειας και της ΕΣΑ».