«Είναι γεγονός ότι η μεγάλη οικονομική κρίση απαιτεί θαρραλέα μέτρα και τομές που να ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα. Ολες οι ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να συναινέσουν σε ένα πρόγραμμα συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων προς αυτή την κατεύθυνση». Αυτός είναι ο πρόλογος άρθρου στην πρώτη σελίδα της κυριακάτικης «Αυγής», το οποίο υπογράφει ο Αγγελος Τσέκερης, με τον τίτλο «Σφίξανε οι ζέστες».

Ορισμένες προτεινόμενες απ' τον ίδιο τέτοιες μεταρρυθμίσεις είναι: «Η πλήρης κατάργηση των σωστικών μέσων από τα πλοία προσκρούει σε κατεστημένες ιδεοληψίες. Ζούμε όμως στην εποχή του εύλογου ρίσκου. Η μεγάλη πρόκληση είναι η μεταφορά της ευθύνης διάσωσης από το πλοίο στον ίδιο τον επιβάτη (...). Κάθε επιβάτης μπορεί να κουβαλάει στις αποσκευές του ένα ατομικό σετ σωστικών μέσων (...). Οι επιβάτες μπορούν να "αγοράζουν" υπηρεσίες διάσωσης από το πλοίο καταβάλλοντας μια πρόσθετη επιβάρυνση στο εισιτήριο».

Ακόμα: «Χιλιάδες ανθρωποώρες χάνονται σε καθυστερήσεις στα φανάρια. Η πρόκληση της ανταγωνιστικότητας επιβάλλει ένα πιο ευέλικτο σχέδιο. Θα μπορούσαν φέρ' ειπείν οι σηματοδότες των πεζών να είναι μονίμως πράσινοι, ταυτόχρονα με τους σηματοδότες των αυτοκινήτων (...). Το σύστημα αυτό (...) μεταφέρει την ευθύνη της διέλευσης μιας λεωφόρου στον ίδιο τον πολίτη».

Και: «Σε κάθε στάση το λεωφορείο να αδειάζει εντελώς και στη συνέχεια να ξαναγεμίζει με όσους καταφέρουν να μπουν σ' αυτόν. Ισες ευκαιρίες για όλους και για όσους είναι μέσα και για όσους θέλουν να μπουν. Είναι απαράδεκτο κάποιες βολεμένες μειοψηφίες να απαιτούν να χρησιμοποιούν αποκλειστικά τα δημόσια μέσα μεταφοράς (και πολλές φορές καθιστοί) την ώρα που άλλος κόσμος περιμένει στον ήλιο».

Αυτό το άρθρο δημοσιεύεται στην «Αυγή». Κι αναγγέλλεται απ' την πρώτη της σελίδα. Πράγματι οι ζέστες σφίξανε, αλλά κρυάδες τέτοιου είδους δεν ενδείκνυνται για να δροσιστεί το αναγνωστικό κοινό. Αν τολμήσουν να πουν πως έκαναν χιούμορ, πράγμα που δε φαίνεται πουθενά στο άρθρο, θα 'ναι και η πιο άμεση ομολογία του οπορτουνισμού, που, από τη μια, τα λέει με έναν τρόπο και, από την άλλη, διατηρεί την πόρτα ανοιχτή για να μπορεί να ξεφύγει με άλλον τρόπο...