Είναι κάποιες φορές, όπως χτες, που ο εργολάβος αντικομμουνιστής του «συγκροτήματος» παίρνει τέτοια φόρα, που ίσως βγαίνει εκτός ορίων ακόμα κι αυτής της αστικής προπαγάνδας. Δε γνωρίζουμε (αν και μπορούμε να φανταστούμε) τι ακριβώς είναι αυτό που τον γέμισε ξανά με τόση αγωνία για να ξερνά έτσι. Σίγουρο είναι πως πράγματι, ως γνήσιος εκφραστής της αστικής τάξης, έχει πολλούς λόγους να νιώθει τρόμο.

Για όσους επιμένουν να υπερασπίζουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Για όσους, περήφανοι, υπεράσπισαν και υπερασπίζουν τους εργάτες στη λυσσαλέα αντιπαράθεση με τους αστούς. Για όσους, περήφανοι, δέχτηκαν και απλόχερα πρόσφεραν τη διεθνιστική αλληλεγγύη ως ζήτημα αρχής της δράσης των κομμουνιστών, στη λυσσαλέα επίθεση που δέχονται από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους σαν τον δεδηλωμένο αντικομμουνιστή αρθρογράφο. Αλληλεγγύη, συστατικό στοιχείο της οποίας ήταν και είναι η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής εξουσίας. Για όσους και σήμερα, παρά την πρόσκαιρη επικράτηση της αντεπανάστασης, επιμένουν να δείχνουν πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποφύγει την ανατροπή, η εργατική εξουσία θα επιβληθεί ως ιστορική ανάγκη. Και, ακόμα περισσότερο, για όσους όχι μόνο διακηρύσσουν το δίκιο αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο, αλλά και παλεύουν για να επιβληθεί αυτό το δίκιο.

Εχει λόγους να ανησυχεί η αστική τάξη, ειδικά σήμερα, που - για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη - ένας μετά τον άλλον οι μύθοι της αστικής δημοκρατίας καταρρέουν...