Στην αθέατη πλευρά του αγώνα, στα μετόπισθεν, πίσω από τους άνδρες που κρατούν μερόνυχτα στα μπλόκα, στέκονται με γενναιότητα οι γυναίκες. Οι αγρότισσες, οι σύζυγοι, οι μάνες, οι κόρες. Οι αθέατες ηρωίδες αυτής της κινητοποίησης, που κάνουν μέρες να δουν τους δικούς τους στο σπίτι, δηλώνουν κι αυτές αποφασισμένες για αγώνα μέχρι τη νίκη. Ξέρουν καλά ότι ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και να πετύχει. Για να μπορέσουν, κατ' αρχήν, να ζήσουν. Για να μπορούν να στείλουν χρήματα στο παιδί που σπουδάζει στην πόλη. Για να μπορεί το παιδί που θα μείνει στο χωριό να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Για να μπορέσει η οικογένεια να απολαύσει τους καρπούς της σκληρής δουλιάς στο χωράφι.

Στο Γραμματικό Καρδίτσας συναντήσαμε γυναίκες που έχουν άντρες και παιδιά στα μπλόκα. Στο χωριό αυτό ζουν 400 άτομα και το βαμβάκι είναι μονοκαλλιέργεια. Το 80% των ανδρών βρίσκεται στα μπλόκα.Οι περισσότεροι στο μεγάλο μπλόκο της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ και αρκετοί στο μπλόκο του Νέου Μοναστηρίου. Οι μεγάλες ζημιές στην παραγωγή βαμβακιού από την κακοκαιρία μαζί με τις εξευτελιστικές τιμές έχουν οδηγήσει, και σ' αυτό το χωριό, όλα τα αγροτικά νοικοκυριά σε αδιέξοδο και απόγνωση. Μιλώντας με τις αγρότισσες αυτές, πήραμε άλλη μια πικρή γεύση από προβλήματα. Φύγαμε, όμως, με την αισιόδοξη σκέψη ότι όταν άνδρες και γυναίκες, που τους ενώνει η ζωή και η καλλιέργεια της γης, σκέφτονται έτσι, τότε ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να είναι χαμένος. Αυτό φαίνεται και από τα λόγια τους, που στην ερώτησή μας "τι λένε οι γυναίκες στους άνδρες που είναι στα μπλόκα", με μια φωνή απάντησαν: "Καθίστε εκεί και μην έρχεστε".

Η Κωνσταντίνα Γάκη,μητέρα πέντε παιδιών, τονίζει ότι οι αγρότες βγήκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν την επίλυση των δίκαιων αιτημάτων τους, γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή. "Η παραγωγή και η τιμή των προϊόντων συνέχεια μειώνονται και από την άλλη οι τιμές λιπασμάτων και οι υπόλοιπες υποχρεώσεις συνέχεια αυξάνονται. Φέτος πάθαμε μεγάλη ζημιά, είχαμε 60 τόνους παραγωγή βαμβάκι, από 160-170 τόνους που περιμέναμε. Απ' αυτούς, όμως, οι 45 πήγαν για ενοίκιο και για μας έμειναν οι 15 τόνοι. Τι να πρωτοπληρώσεις; Τα λιπάσματα, τους εργάτες ή την οικογένεια να θρέψεις;", αναρωτιέται. Η ίδια συνεχίζει πως στο σπίτι της, πλέον, δε βλέπεις κανέναν: "Για να γλιτώσουμε χρήματα από τους εργάτες, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε όλοι στα χωράφια, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Και πάλι, όμως, τα χρέη μας πνίγουν. Φέτος μπήκαμε μέσα 20 εκαταμμύρια δραχμές. Αυτά βλέπουν οι νέοι και φεύγουν από τα χωριά. Να μείνουν εδώ, να κάνουν τι;". Η Κ. Γάκη αναφέρθηκε, επίσης, στις κατηγορίες ότι λόγω των κινητοποιήσεων έπεσε η εμπορική κίνηση και είπε ότι όλα αυτά λέγονται επίτηδες για υπονομευτεί ο αγώνας της αγροτιάς: "Τα μαγαζιά είναι άδεια, όχι επειδή εμείς εμποδίζουμε την κίνηση, αλλά επειδή ο κόσμος δεν έχει πια λεφτά για να ψωνίσει".

Η Βάγια Γρίβα,με δυο λέξεις, λέει όλη την αλήθεια: "Πάνε να ξεκληρίσουν την αγροτιά. Και το πρόβλημα των αγροτών δεν είναι τωρινό. Οι δυσκολίες έχουν αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα απλά ξέσπασε, επειδή δεν είχαμε ούτε παραγωγή, ούτε τιμές. Ετσι, δεν υπήρχε άλλη λύση, παρά ο ξεσηκωμός. Τι άλλο να κάνουμε;". Συνεχίζει πως οι περισσότεροι αγρότες είναι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό, εξαιτίας της αντιαγροτικής πολιτικής των κυβερνήσεων. "Η κυβέρνηση ούτε που νοιάζεται για τους αγρότες, αν ζουν, αν πεθαίνουν, αν παθαίνουν ζημιές. Να, ο ΕΛΓΑ, για παράδειγμα, σε 20 χρόνια μια φορά μόνο έδωσε αποζημίωση στην οικογένειά μου, το 1994, όταν χάσαμε όλη την παραγωγή από τις πλημμύρες και αυτή ήταν ελάχιστη. Και μας λένε βαρυποινίτες μετά. Η ανάγκη μάς έβγαλε στο δρόμο. Τα χρέη έκαναν τους άντρες μας να ξημεροβραδιάζονται στα μπλόκα. Ξέρεις τι είναι να ζητά το παιδί σου να του στείλεις λεφτά, εκεί που σπουδάζει, και εσύ να μην έχεις; Καταντήσαμε να δανειζόμαστε για να φάμε. Πώς να μην πούμε, μετά, στους άντρες μας να κάτσουν στα μπλόκα και να μη γυρίσουν σπίτι. Μας κατηγορούν για μεγαλοτσιφλικάδες, αλλά δε λένε ότι 60 στρέμματα γης δεν αξίζουν περισσότερο από 15 εκατομμύρια. Ενα δυαράκι δηλαδή. Είναι περιουσία αυτό; Και αν βρεις και κανένα να θέλει να αγοράσει". Σημειώνει ακόμα ότι αρκετά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν παρουσιάζουν προς τα έξω πώς, πραγματικά, είναι η ζωή της αγροτιάς. "Πολλές γυναίκες από τις πόλεις δεν καταλαβαίνουν τι περνάμε και δυσανασχετούν με τον αγώνα μας. Οι εργαζόμενες, όμως, καταλαβαίνουν. Γι' αυτό και μας συμπαραστέκονται", καταλήγει.

Η Λεμονιά Καραμουλά έχει στο μπλόκο της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ άντρα και γιο. Είναι, σήμερα, 43 χρόνων και δουλεύει στο χωράφι από τα 15 της, "με την τσάπα, στο λιοπύρι και τη βροχή". Συμφωνεί ότι τα αγροτικά προβλήματα ξεκινούν από πολύ πίσω. Θυμάται τον πατέρα της, από το '62, που του έπαιρναν το βαμβάκι και τον καπνό σε τιμές εξευτελιστικές. "Είμαι 30 χρόνια αγρότισσα, συνέχεια μέσα στο άγχος και την αγωνία για το αύριο και η κατάσταση να χειροτερεύει συνέχεια. Δε θέλουν να μας βοηθήσουν, αλλά και να σταματήσουμε να είμαστε αγρότες, τι να γίνουμε; Ανεργοι; Μας κατηγορούν ότι έχουμε λεφτά και σπίτια κτλ. Δηλαδή, τόσο υποβαθμισμένο θέλουν τον αγροτικό κόσμο, που να μην έχει ούτε ένα αμάξι ούτε σπίτι; Δουλεύουμε 20 ώρες το 24ωρο. Εχουν δουλέψει ποτέ τόσο σκληρά, αυτοί που μας κατηγορούν; Η τρέχουν για καφέ και ψώνια στα Κολωνάκια; Εμείς είμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ στο χωράφι και έχουμε δικαίωμα να μιλάμε και να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Υπάρχουν γυναίκες εδώ στο χωριό που δεν ξέρουν τι είναι διασκέδαση, τι είναι διακοπές και δεν έχουν δει ποτέ τους τη θάλασσα. Οσο για τα παιδιά μου είναι και τα δύο αποκατάστατα. Ο γιος μου έμεινε στο χωριό να γίνει αγρότης και τώρα το μετάνιωσε και δεν ξέρει τι να κάνει και η κόρη μου, που σπούδασε, έχει έξι χρόνια αδιόριστη". Η ίδια καταλήγει λέγοντας πως ακόμα και αν δώσουν τώρα μερικά δισ., "για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου", το πρόβλημα δε λύνεται: "Το ζήτημα είναι να δούμε τι θα γίνει και μετά".

Τη δραματική κατάσταση που βρίσκονται οι βαμβακοπαραγωγοί της Καρδίτσας, επισημαίνει και Φωτεινή Γακοπούλου."Ολοι εδώ στο χωριό βουλιάζουμε στα χρέη και είμαστε σε αδιέξοδο", τονίζει. "Δεν πάει άλλο και τα προβλήματα μας απαιτούν άμεσες λύσεις, αυτό πρέπει να το καταλάβει καλά η κυβέρνηση. Δεν μπορούμε να ζήσουμε πλέον, ούτε να ξανακαλλιεργήσουμε και να να βοηθήσουμε τα παιδιά μας. Δε θέλουμε και αυτά να περάσουν τη ζωή τη δική μας. Ομως ούτε να τα σπουδάσουμε δεν μπορούμε, εγώ έχω δύο παιδιά στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν υπάρχουν λεφτά να τους στείλουμε".Η Φωτεινή Γακοπούλου, αναφερόμενη στο αγώνα των αγροτών, δίνει και μια άλλη διάσταση: "Είναι κάτι ωραίο αυτό που συμβαίνει στα μπλόκα. Οι αγρότες ποτέ δεν ενώθηκαν τόσο πολύ για παλέψουν για την επίλυση των προβλημάτων τους. Εμένα αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ελπίδα".

Η 65χρονη Αθανασία Ζαχαροπούλου λέει, με τη σειρά της, πως "κάθε πέρσι και καλύτερα", για να συνεχίσει: "Μας έχει φάει στεναχώρια τι θα γίνουμε, τι θα κάνουμε. Ηρθαν οι καταστάσεις έτσι και δεν έχουμε λεφτά. Ούτε το γιο μου δεν μπορώ να παντρέψω". Η ίδια μίλησε και για το συνταξιοδοτικό των αγροτών. "Είμαι 65 χρονών, είπε, και δεν ξέρω αν θα πάρω σύνταξη. Θέλω να κάνω τα χαρτιά, αλλά πρέπει να πληρώσω 500.000 δραχμές για την πρόσθετη ασφάλιση. Πού θα βρούμε τόσα λεφτά; Ειδικά τώρα, που έχουμε καταστραφεί. Οπως το πάνε, είναι ζήτημα πλέον αν η αγροτική οικογένεια θα μπορεί να βρίσκει 500.000 με 800.000 δραχμές το χρόνο για να ασφαλιστεί. Ετσι η γυναίκα αναγκαστικά θα μένει ανασφάλιστη. Θα μας καταντήσουν, αυτοί που κυβερνάνε, να δουλεύουμε μια ζωή στα χωράφια και στα γεράματα να μην έχουμε μια σύνταξη για να μπορέσουμε να ζήσουμε".