Του Γιάννη Δερμεντζόγλου, από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

μοιάζει αστείο, παιδικό και αφελές,

γράφτηκε, όμως, χρόνια πολλά πριν, σ' έναν τοίχο.

Λίγοι του 'δωσαν σημασία (τόσα παιδιά έχουν ανάγκη να εκφράσουν το έχει του νου τους μ' ένα σύνθημα στον τοίχο, που να δίνεις σημασία σ' όλα...)

κι όμως έστελνε σήμα...

πικρό; με αυθάδεια; μπορεί, μα ήταν ένα σήμα!

Τώρα κλαίγονται οι μικροαστοί και απορούν μ' αυτήν την περίεργη γενιά που - ω! τι θράσος! - θέλει, λέει, να ζήσει ως τα τριάντα της όλα όσα οι υπάκουοι στο νόμο και την τάξη δε θα ζήσουν ως τα '70 τους παράγοντας υπεραξία που ποτέ δε θα διεκδικήσουν, γιατί αυτοί είναι νομοταγείς πολίτες και ως γνωστόν νόμος είναι το κέρδος του εργοδότη.

θα μείνουν με την απορία, ποτέ δεν μπόρεσαν να υποψιαστούν στίχους όπως «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη;»... Αν είχαν υποψιαστεί το στίχο θα ήξεραν πως ελευθερία δεν είναι η «πλάσμα» τηλεόρασή τους, αλλά η γνώση της ανάγκης, που σημαίνει η επιλογή σου να καείς για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη!

Σκλάβοι με συνείδηση σκλάβου που νιώθει περήφανος μέσα στο χρυσόχαρτο που τον φυλακίζει, κλαίνε για την ηθική κρίση των θεσμών κι ούτε που υποψιάζονται πως ένας ανήθικος στη βάση του θεσμός, όπως το κράτος τους και τα υποστηρίγματά του (εκκλησία, πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ κ.ά.) δεν περνά ηθική κρίση γιατί πολύ απλά ποτέ δεν ήταν ηθικός. Το να αρπάζεις τον ιδρώτα του ανθρώπου που κινεί τις μηχανές σου είναι εξαρχής ανήθικο, από τη σκοπιά του ανθρώπου που κινεί τη μηχανή και που πρέπει να γίνει και ιδιοκτήτης της.

Ψάχνουν να βρουν την αιτία κι ούτε υποψιάζονται, πως ό,τι ακριβώς θεωρούν περηφάνια τους, την επικράτηση της αντεπανάστασης, ήταν ήδη από τότε και η αρχή μιας νέας αμφισβήτησης. Γιατί ό,τι πιο φλογερό γέννησε η θέληση του ανθρώπου να γίνει Ανθρωπος, ναι, δεν κατόρθωσε να στεριώσει, δεν ήταν, όμως, κι άδικο, απλά τόσο άντεξε με το συγκεκριμένο συσχετισμό, στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Που σημαίνει: Εδώ το αίτημα, εδώ κι η πράξη για να γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη.

Αγνωστες έννοιες για κάτι πανεπιστημιακούς που εξισώνουν τις επιτροπές κατάληψης με επιτροπές διαρρηκτών. «Συμμορίτες» είχαν πει οι ίδιοι «πανεπιστημιακοί» τους προηγούμενους που εξεγέρθηκαν. Με κείνο το φάντασμα να τους στοιχειώνει «ζουν» ακόμα.

Ευτυχώς, γιατί τα παιδιά δε διαβάζουν μόνο τα βιβλία της αμορφωσιάς στα σχολεία, διαβάζουν και τα ανεξίτηλα συνθήματα που έχουν απομείνει από τότε στους τοίχους. Ασε που αποφασίζουν να τα φρεσκάρουν κιόλας...