Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους: Μόνο στην «Ευρώπη των 15» οι νεκροί από καρκίνο λόγω έκθεσης σε αμίαντο θα αυξηθούν μέχρι το 2030 κατά 500.000 (πεντακόσιες χιλιάδες)! Στην Ελλάδα ο κίνδυνος υπολογίζεται ότι αφορά 150.000 άτομα, ενώ διεθνώς καταγράφονται 90.000 θάνατοι ετησίως από νοσήματα σχετικά με τον αμίαντο. Ο αριθμός όσων μολύνονται από τον αμίαντο αυξάνεται ραγδαία, όσο δε λαμβάνονται μέτρα ασφαλούς διαχείρισης μίας καρκινογόνου ουσίας που για δεκαετίες χρησιμοποιήθηκε ως πρώτη ή δευτερεύουσα ύλη για περίπου 3.500 τεχνικές εφαρμογές και καταναλωτικά προϊόντα: Στην κατασκευή σχολείων και νοσοκομείων, στη μόνωση μέσων μαζικής μεταφοράς, σε σωλήνες νερού, κτλ.

Επιστήμονες αναφέρουν χαρακτηριστικά πως ασφαλιστικές εταιρείες αρνούνταν να ασφαλίσουν τους αμιαντεργάτες στον κλάδο ζωής από τις αρχές ακόμα του ...20ού αιώνα. Η τρομακτικά καθυστερημένη (και πάντα τυπική) απαγόρευση (το ...2005!) της παραγωγής, χρήσης και εμπορίας του αμίαντου στην ΕΕ αναδεικνύει τις εγκληματικές ευθύνες όσων με την πολιτική τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτές οι δυνάμεις χρόνια ανέχονταν την ασύδοτη κυκλοφορία του αμίαντου, που μπορεί να είχε χαμηλό κόστος για τις επιχειρήσεις, αλλά τεράστιο τίμημα για τους εργάτες, οι οποίοι απειλούνται από αναπνευστικές αναπηρίες, καρκίνο, κτλ.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις, που, ευνοώντας την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία κάθε εργοδότη και με την υποστελέχωση των Σωμάτων Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), καθιστούν ουσιαστικά ανενεργό τη λίστα με τις επαγγελματικές ασθένειες, από το μοναδικό Ταμείο που διαθέτει τέτοια, το ΙΚΑ. Μια λίστα ούτως ή άλλως απαρχαιωμένη και κουτσουρεμένη, αφού συντάχθηκε το 1970 και αριθμεί σήμερα λιγότερες από... 60 επαγγελματικές ασθένειες. Κι αυτό την ώρα που η βαθύτερη προσαρμογή των συνθηκών εργασίας στις προσταγές της «ανταγωνιστικότητας», η εντατικοποίηση, η ελαστικοποίηση του ωραρίου, κτλ., καθιστούν κάθε τόπο δουλιάς αληθινή «ωρολογιακή βόμβα» για τους εργαζόμενους.

Ποιος θα ερευνήσει και θα καταγράψει τον επαγγελματικό κίνδυνο, με θεμελιακό στόχο την πρόληψη αλλά και τη θεραπεία, όταν δε γίνονται συστηματικές τέτοιες έρευνες, όταν οι γιατροί εργασίας φτάνουν πανελλαδικά τους 80, ενώ μόνο στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι ξεπερνούν τα τρία εκατομμύρια; Και ποιος μπορεί να διασφαλίσει για το σακατεμένο απ' τον αμίαντο (και τόσες ακόμα επικίνδυνες ουσίες) εργάτη ακόμα και τις στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, όταν η πρόσβαση στα νοσοκομεία, στα φάρμακα, στην ασφάλιση καθορίζεται «ανταποδοτικά»; Οταν ο επαγγελματικός κίνδυνος μετριέται ως κόστος, που αν είναι φτηνός σε σχέση με την εφαρμογή μέτρων υγιεινής και ασφάλειας ο εργοδότης δεν παίρνει τέτοια μέτρα; `Η ακόμα και το κόστος από τις συνέπειες του επαγγελματικού κινδύνου βαραίνει ξανά τον ίδιο τον εργαζόμενο. Οταν ακόμα κι αν κατορθώσει να κατοχυρώσει δικαίωμα σε αναπηρική σύνταξη, τα ψίχουλα που θα παίρνει κάθε μήνα θα 'ναι ακόμα πιο «μειωμένα» κι απ' τις άθλιες συντάξεις των 500 ευρώ.

Η βελτίωση των συνθηκών προστασίας της ζωής και της υγείας των εργαζομένων κρίνεται στο πεδίο της ταξικής πάλης. Στη σύγκρουση ανάμεσα στην αστική τάξη, που λογαριάζει τον εργάτη αναλώσιμο είδος, ανταλλακτικό εξάρτημα σε μια μηχανή παραγωγής υπεραξίας για τους λίγους, και την εργατική τάξη, για την οποία οι ανήκοντες σ' αυτήν, οι εργάτες, είναι οι παραγωγοί του πλούτου, με κάθε δικαίωμα να απολαμβάνουν τους καρπούς των δικών τους κόπων.