Το φασιστικό αντικομμουνιστικό μνημόνιο συνιστά στρατηγική επιλογή του ιμπεριαλισμού και αποτελεί προπομπό νέων βάρβαρων αντιδραστικών μέτρων σε βάρος των λαών. Την προειδοποίηση αυτή απηύθυνε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα από το βήμα της συνέντευξης Τύπου, που παραχώρησε χτες στους ανταποκριτές του ξένου και ελληνικού Τύπου.

Κατ' αρχήν η Αλ. Παπαρήγα ενημέρωσε τους δημοσιογράφους, αναφέροντας: «Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τη σύνοδο των αντιπροσωπειών των Κοινοβουλίων των 45 κρατών - μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης που θα συζητήσει την πρόταση του Πολιτικού Συμβουλίου για την ψήφιση του φασιστοειδούς αντικομμουνιστικού μνημονίου. Οπως μάλιστα προτείνει το Πολιτικό Συμβούλιο, η ψήφιση αυτού του μνημονίου πρέπει να γίνει παγκόσμια υπόθεση με τη μορφή παγκόσμιας αντικομμουνιστικής υστερίας που δεν περιορίζεται, όπως είναι φυσικό, στο επίπεδο της προπαγάνδας, αλλά και στο επίπεδο της κρατικής καταστολής, των διώξεων, σε βάρος πριν απ' όλα κομμουνιστικών κομμάτων και προσώπων, εάν δεν κάνουν δήλωση μετανοίας για το παρελθόν τους, αν δεν αποκηρύξουν την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού, κομμουνισμού.

Το μνημόνιο αυτό δεν είναι γέννημα κάποιων ημίτρελων, αντιδραστικών και ακραίων στοιχείων. Αν ήταν έτσι, δε θα δίναμε και εμείς ίσως ιδιαίτερη σημασία.

Το ζήτημα είναι ότι το μνημόνιο αυτό αποτελεί στρατηγική επιλογή που εκτρέφεται στο έδαφος της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, με φορείς πριν απ' όλα τις πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κέντρα, αλλά και συνολικά το ίδιο το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η επιλογή αυτή είναι προπομπός ενός νέου κύκλου βάρβαρων αντιδραστικών μέτρων, που περιλαμβάνουν κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και εξαπόλυση νέου γύρου πολέμων. Η αντικομμουνιστική υστερία γίνεται για να ξεκαθαριστεί προκαταβολικά το έδαφος από τις δυνάμεις της αντίστασης, τους κομμουνιστές και άλλους ριζοσπάστες. Η κομμουνιστική ιδεολογία, οι αντιλήψεις και οι ιδέες που καλλιεργούν το έδαφος για την αντίσταση και την αντεπίθεση αποτελούν ναρκοπέδιο. Αυτές τις νάρκες θέλουν να βγάλουν από τη μέση».

Στο σημείο αυτό η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε:

«Θεωρούμε σημαντικό, πολύ θετικό ότι στις 24 Ιανουαρίου από την Ελλάδα θα φθάσει στο Στρασβούργο και έξω από τις πύλες της συνέλευσης μαζική ελληνική αντιπροσωπεία από το ΚΚΕ και φορείς του μαζικού κινήματος, που θα προσκομίσουν χιλιάδες υπογραφές που δεν είναι σημαντικές μόνο ως ποσότητα, αλλά και ως σύνθεση. Στην Ελλάδα το ΟΧΙ στο μνημόνιο είπαν όλα τα πολιτικά κόμματα, φορείς και κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες που δε συμφωνούν με την κομμουνιστική ιδεολογία, ακόμα και πολέμιοί της. Εξω από τις πύλες του Στρασβούργου θα υπάρχουν ανάλογες αντιπροσωπείες από πολλές χώρες της Ευρώπης που θα μεταφέρουν επίσης διαμαρτυρίες από σημαντικές φωνές και παράγοντες. Μια αντιπροσωπευτική επιτροπή θα θέσει πρόσωπο με πρόσωπο το ζήτημα στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρώπης τον κ. Βάντερ ντε Λίντεν».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Με την ευκαιρία ήθελα να θέσω ορισμένα ερωτήματα στο πολύ ευαίσθητο Πολιτικό Συμβούλιο του Συμβουλίου της Ευρώπης:

Σχετικά με τη δήλωση Μπους ότι παραπλανήθηκε η αμερικανική ηγεσία για τα όπλα που διέθετε το Ιράκ. Ακόμα για την παραδοχή ότι ήταν γνωστό στην αμερικανική ηγεσία ότι θα γίνονταν το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη.

Ανάλογη ομολογία έκανε και ο κ. Μπλερ.

Δεν υπονοώ κανένα μνημόνιο για τους κυρίους αυτούς ή για τις ηγεσίες, απλά θέλω να πω ότι όλα όσα λένε για το σοσιαλισμό, δεν τα λένε από πόνο ούτε για τη δημοκρατία ούτε για τη λαϊκή ευημερία.

Δε θεωρούμε ότι ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε είναι υπεράνω κριτικής. Αλλά το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν ενδιαφέρεται να καθαρίσει το τοπίο του 20ού αιώνα από λάθη και παραλείψεις, από αστοχίες και επιλογές που έγιναν σε ένα δρόμο πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα, για την οικοδόμηση ενός νέου συστήματος σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και συνεχούς ιδεολογικής και πολιτικής έως και οικονομικής δολιοφθοράς.

Αυτοί που μπορούν με πλήρη αντικειμενικότητα να κρίνουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε δεν είναι αυτοί που τον πολέμησαν, αλλά αυτοί που τον πόνεσαν, αυτοί που πιστεύουν στην αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και κομμουνισμού.

Εκεί που χρειάζεται αυτοκριτική την έχουμε κάνει και θα τη συνεχίσουμε στην πορεία εκεί που βλέπουμε προβλήματα. Λογοδοτούμε στην εργατική τάξη και τους λαούς και όχι στους ιμπεριαλιστές».

«Από τις διαμαρτυρίες και τα όχι ξεχωρίζουμε δύο βασικά στοιχεία αντίδρασης» συμπλήρωσε η Αλ. Παπαρήγα και συνέχισε:

«Οτι είναι λάθος έως έγκλημα και ανιστόρητο ψέμα η ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό, το αναποδογύρισμα της ιστορίας με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά. Οτι είναι λαθεμένη ως και εγκληματική επιλογή η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής δράσης, ότι αυτή στρέφεται ευρύτερα κατά των λαών και της δημοκρατίας.

Εκτιμάμε θετικά τη δέσμευση που έχουν αναλάβει όλα τα κόμματα, ειδικότερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να πάρουν μέρος στη συνέλευση και να καταψηφίσουν το κείμενο. Ευελπιστούμε ότι δε θα πέσουν στην παγίδα των τροποποιήσεων, γιατί ξέρουμε πολύ καλά πόσο ευλύγιστη είναι η ευρωπαϊκή ορολογία, που μπορεί τα ίδια πράγματα να τα πει με πολλούς τρόπους. Καμία τροποποίηση δεν μπορεί να αλλάξει το πνεύμα και το γράμμα του μνημονίου, πολύ περισσότερο τη χρήση και την κατάχρησή του μετά την ψήφιση.

Το κάθε κόμμα έχει όλη την ευχέρεια στην καθημερινή του δράση, πράγμα που το κάνει, να ασκήσει κριτική και πολεμική στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Δεν έχει όμως δικαίωμα στο όνομα της γνώμης να προσθέσει ένα ακόμα αντιδημοκρατικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο κρίκο στην αλυσίδα των τρομονόμων, των παγίδων της δικαστικής συνδρομής, στην αλυσίδα της νομιμοποίησης εγκληματικών πολέμων και επεμβάσεων σε βάρος των λαών».

«Θέλουμε με την ευκαιρία - συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - να θέσουμε ως προβληματισμό ΤΡΕΙΣ βασικές μας εκτιμήσεις:

1. Βεβαίως και η αντικομμουνιστική υστερία και πρακτική δεν αφορά μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα, έχουν ευρύτερους στόχους και διάσταση. Ωστόσο, πρέπει κανείς να προβληματιστεί, αν ο αντικομμουνισμός είναι ένα πρόσχημα ή αν έχει και ιδιαίτερους αυτοτελείς στόχους σε σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα. Εμείς λέμε ναι, έχει! Γιατί η ζωή έχει δείξει ότι το κομμουνιστικό κόμμα, όταν μάλιστα έχει πολιτική και στρατηγική επεξεργασμένη δημιουργικά στη συγκεκριμένη στιγμή, με βάση την ιδεολογία και κοσμοθεωρία του, αποτελεί δύναμη αφύπνισης, οργάνωσης, δύναμη ικανή να εμπνεύσει σε μαζική βάση διάθεση πάλης, διεκδίκησης, διάθεση αυτοθυσίας, πνεύμα ανατροπής, που σήμερα είναι ακόμα περισσότερο αναγκαίο από ποτέ.

Δεν ενοχλεί τόσο η αντικαπιταλιστική κριτική του, όσο η θέση του για τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού και κυρίως η θέση και η πρακτική του για την κινητήρια δύναμη της ταξικής πάλης. Το καπιταλιστικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός, αντέχει την κριτική, αντέχει την πολεμική, δεν αντέχει όμως τη θέση για ανειρήνευτη ταξική πάλη, ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης και τις μορφές που αυτή παίρνει. Δεν αντέχει ούτε ζύμωση, πολύ περισσότερο ως πρακτικό καθήκον πάλης να τίθεται το ζήτημα της εργατικής, λαϊκής πολιτικής εξουσίας.

2. Δεύτερο ζήτημα είναι η διακηρυγμένη θέση ότι τελικά παντού και πάντα αποφασίζουν οι λαοί τι θέλουν.

Δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί οι λαοί δεν είναι ελεύθεροι να αποφασίζουν. Δεν αποφασίζουν ελεύθερα και ανεπηρέαστα ακόμα και στις συνθήκες της πιο ανθηρής αστικής δημοκρατίας. Η ανεργία και η εργοδοτική τρομοκρατία, η απειλή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, του εμπάργκο, του αποκλεισμού, οι αντιδημοκρατικοί νόμοι, τα δικαστήρια, οι φυλακές και οι εξορίες, οι απαγωγές και οι θανατώσεις εν κρυπτώ φοβίζουν, εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση της βούλησης. Οι μηχανισμοί χειραγώγησης είναι πανίσχυροι σήμερα, δε δημιουργούν συνθήκες ελεύθερης επιλογής, ούτε καν αντικειμενικής και ολοκληρωμένης πληροφόρησης.

Παρ' όλα αυτά είναι δυνατόν σήμερα οι λαοί να κατακτούν προοδευτικά τη δυνατότητα να αποφασίζουν ελεύθερα έστω και κάτω από το βάρος των δυσκολιών και εμποδίων, όσο συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα που αυτή προκύπτει αντικειμενικά, υπάρχει αντικειμενικά.

Γι' αυτό και έχει αξία να παλέψουμε να ανατρέψουμε τα νέα εμπόδια που έρχονται, να κάνουμε ανενεργούς νόμους που υπάρχουν, να κατακτήσουμε όπλα δημοκρατίας, ακριβώς για να γίνει δυνατό να κατανοηθεί η σημερινή ιστορική αναγκαιότητα που δεν είναι άλλη από την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό.

3. Επιτρέψατε να αναφερθώ και σε ένα άλλο συμπέρασμα, ότι σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρο που το κομμουνιστικό κίνημα ήταν ισχυρό, σταθερό, αντιστεκόταν στην πίεση του αντιπάλου, εκεί ο αντικομμουνισμός είχε μικρότερη δύναμη ως όπλο κρατικής καταστολής».