Η πολιτική αντιπαράθεση πριν από δύο δεκαετίες διεξαγόταν με πλαστές φωτογραφίες για δήθεν συνεργάτες των Γερμανών... Τη δεκαετία του '90 είχαμε πολιτική αντιπαράθεση επιπέδου κλειδαρότρυπας... Τώρα, απ' ό,τι φαίνεται, ο περίφημος «πολιτικός πολιτισμός» τους κινείται στα όρια μεταξύ του πρωτόγονου πολιτικού αμοραλισμού και του κανιβαλισμού.

*

Το χυδαίο της πολιτικής συμπεριφοράς, που μετατρέπει παιδιά, νέους, σε σάκους του πολιτικού μποξ, δεν αφορά μόνο την κυρία Ράπτη, ούτε τους κυρίους της από κει πλευράς, που εζήλωσαν τη δόξα της κυρίας Ράπτη. Αφορά στο ίδιο το δικομματικό πολιτικό σύστημα, που αναζητά συμψηφισμούς ακόμα και στην παρανομία (θυμηθείτε τις υποκλοπές). Ακόμα και στις τραγωδίες (θυμηθείτε τα περί των «δικών μας» και των «δικών σας» ...ατυχημάτων με αφορμή το «Σινούκ»). Τώρα ο δικομματισμός αναζητά τους συμψηφισμούς ακόμα και στον κανιβαλισμό!

*

Από το παιδί του Τσιτουρίδη στο παιδί του Βούγια. Αλλά το ρουσφέτι ρουσφέτι. Το «έχεις μέσο;» νόμος. Οι «αλληλοεξυπηρετήσεις» καθεστώς. Και αλίμονο, τελικά, στα παιδιά του κόσμου, που γίνονται μπαλάκι της ψηφοθηρίας και του φτηνού πολιτικού εντυπωσιασμού. Αλίμονο στα παιδιά του κόσμου, που κάνουν μάθημα σε ...κοντέινερς, που στα σχολειά τους τα κενά σε δασκάλους μετριούνται σε χιλιάδες, που οδηγούνται στα πτυχία της αμάθειας, του ημιαναλφαβητισμού και της ανεργίας.

*

Οσο για τα τηλεοπτικά κρεοπωλεία, που τα τσιγκέλια τους «κρεμάνε» ανθρώπους σε καθημερινή βάση, γι' αυτά τα τηλεπαράθυρα της συμφοράς, εκείνοι που τα στήνουν και που τα μετατρέπουν σε σφαγείο του μέτρου και του ήθους, σε αλεστικές μηχανές ακόμα και των στοιχειωδέστερων συμπεφωνημένων κανόνων κοινωνικής συμβίωσης, να ανέβουν στο ψηλότερο τηλεοπτικό τους παράθυρο και να πηδήξουν!

*

Είναι η μοναδική και τελευταία προσφορά που έχουν να παράσχουν προς το κοινωνικό σύνολο.