Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από τα ΝΕΑ

Τι να προδίδουν άραγε οι τίτλοι τους εκτός από την ανάγκη μιας κάποιας διαφοροποίησης επί θεμάτων όπου λίγο πολύ όλοι τους έχουν συναντίληψη; Τι άλλο από τον τρόπο ακριβώς που σκέφτονται;

Γράφειο ένας «τα παιδιά μας». Μπορεί να εννοεί και τα δικά σου; Εσύ μένεις στο Περιστέρι κι αυτός στην Εκάλη. Τα δικά τους εννοεί. Που ξάφνου ανακάλυψαν πως χρήζουν προστασίας. Πάμε σ' ένα απ' αυτά τα μπλόκα στη Λένορμαν, που ξεβρακώνουν στη μέση του δρόμου πιτσιρικάδες, να δούμε τι σημαίνει "προστασία προσωπικών δεδομένων";

Ο άλλος πάλι, που βλέπει την όλη υπόθεση ως στριπτίζ; Και καλά να 'χει στο νου του τη Λάσκαρη στα νιάτα της, αλλά στρίπερ ο Βούγιας;

Εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί που έχουν πάρει εργολαβία τον Χριστοδουλάκη και τη «δημιουργική λογιστική» του και δεν καταλαβαίνουν ότι κάτι μήνες τώρα έχουν τον ίδιο πρώτο τίτλο.

Ομορφος κόσμος, πράγματι. Ασχημονούσαν, λέει, οι πρόσφυγες. Ετσι τους σφράγισαν και τα παράθυρα. Για να μη φαίνεται η... Λέρος!

Θα πείτε, εδώ η Τουρκία παρουσιάζεται ως παράδεισος της δημοκρατίας, η Σάμος σε ενόχλησε; Οχι, στους άξεστους της Κύπρου πάει ο νους, που τόλμησαν να πούνε ΟΧΙ στον Φερχόιγκεν.

«Ευχαριστώ την Αμερική». Τι μας θυμίζει, τι μας θυμίζει; Τους ποτίζουν κάτι κι επαναλαμβάνουν όλοι το ίδιο;

Καλυτερότεροιόλων οι της ΓΣΕΕ. Μαζί τρώνε και πίνουν χρόνια τώρα εκεί στις Βρυξέλλες. Μαζί διαλέγονται με τους βιομηχάνους για το πώς θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Και τώρα που πάρθηκε η απόφαση για το χρόνο εργασίας παριστάνουν τους αντιρρησίες. Αφού βρίσκουν και τα κάνουν...