Από τη μια το «κρυφοχαμόγελο» ικανοποίησης της Συλβάνας Ράπτη, η οποία εμφανίζεται σαν αγωνίστρια της διαφάνειας και της τιμιότητας, απαιτώντας την τιμωρία των ενόχων. Αν, όμως, κοιτάξει κανείς πίσω από το «άτεγκτο πρόσωπό» της, θα διακρίνει την πολιτική κυνικότητα που εκδηλώνεται εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία και χτυπάει «κάτω από τη ζώνη». Από την άλλη το «κλάμα» του Τράγκα για το δράμα της οικογένειας Τσιτουρίδη, που έπεσε θύμα της «καραμανλικής τρομοκρατίας», τύπου «Αλ - Κάιντα». Μόνο που αν προσέξει κάποιος πίσω από τις λέξεις και τις γκριμάτσες του, θ' αντιληφθεί το «παράπονο» του εκδότη για τον οικονομικό παραμερισμό του από την κυβέρνηση της «δικής» του παράταξης και τις έμμεσες απειλές του προς κυβερνητικούς παράγοντες, αρμόδιους για τις σχέσεις κυβέρνησης - ΜΜΕ. Συμπέρασμα: Τα φαινόμενα - και δη τα τηλεοπτικά - απατούν...