Εκείνο που πάνω από όλα ενώνει την ΕΕ με τις ΗΠΑ είναι ότι έχουν «κοινούς εχθρούς»: Η Κούβα, η ΛΔ Κορέας, το Ιράν, το Ιράκ... Είναι οι λαοί που δεν έχουν συνθηκολογήσει και αγωνίζονται ενάντια στη «νέα τάξη»... Στην αντιμετώπιση αυτής της «απειλής» αποσκοπούν όλα τα μέτρα που παίρνουν: Μέτρα που ξεκινούν από τη διεξαγωγή «προληπτικών πολέμων» και φθάνουν μέχρι τον ενιαίο αγώνα ενάντια στις κατακτήσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση και το Συνταξιοδοτικό... Αυτόν τον «κοινό εχθρό» τον «φωτογραφίζουν» σε κάθε τους κίνηση και, βέβαια, αποτυπώνεται και στο «δίκαιό» τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ορισμός της τρομοκρατίας από την ΕΕ.

Η συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ για την «αμοιβαία»(!) δικαστική συνδρομή αποτελεί «φυσιολογική» απόρροια της μέχρι τώρα αγαστής «αντιτρομοκρατικής» συνεργασίας τους. Κανείς δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις ότι οι ηγέτες της ΕΕ θα έδιναν μάχη με τα υπερατλαντικά αφεντικά για να υπερασπίσουν δημοκρατικά και ατομικά δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες. Δεν πρόκειται να βγάλουν «κιχ» στους Αμερικανούς εισαγγελείς και σερίφηδες που θα μπαίνουν, νόμιμα πλέον, όποτε θέλουν σε κάθε χώρα-μέλος και θα παίρνουν μαζί τους όποιον «ύποπτο» γουστάρουν. Ανυπόστατος ο ισχυρισμός τους ότι τάχα αποκλείεται η έκδοση κατηγορουμένων για «πολιτικά εγκλήματα», αφού τέτοια εγκλήματα δεν αναγνωρίζουν στη δημοκρατία τους...

Η ΕΕ έχει ήδη αποδεχτεί και εφαρμόζει το δίκαιο της «νέας τάξης». Η συμφωνία δικαστικής συνδρομής δε συνιστά «ανατροπή του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού», γιατί απλά ποτέ δεν ξέφυγε από τα όρια της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού. Συνάμα η συμφωνία δικαστικής συνδρομής αποδεικνύει και το μέγεθος της υποτέλειας και «δορυφοροποίησης» της ΕΕ απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μαζί προσπαθούν να σύρουν τον τροχό της Ιστορίας προς το Μεσαίωνα και να επιβάλουν την αντίδραση «σε όλη τη γραμμή».