Το όνομα του τρυγονιού είναι Παναγιώτης Μαρκόπουλος. Ζει ανάμεσά μας από το 1919. Προ ημερών, ανοίγοντας την τηλεόραση, έπεσα πάνω στην ανακοίνωση της δημιουργίας Ιδρύματος Κωνσταντίνου Τσάτσου - τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, τέως φιλοσόφου, αμήν!- με το αιτιολογικό ότι ο εν λόγω Πρόεδρος πέτυχε τη σύζευξη πολιτικής και πολιτισμού. Γνωρίζοντας πως οι αστοί και οι εγκληματίες πολέμου φλερτάρουν μονίμως με την ιδέα της αιωνιότητας, προσπαθώντας να την ιδρυματοποιήσουν, η ανακοίνωση δε με εξέπληξε. Αμέσως σκέφτηκα το τρυγόνι μου.

Ο Παναγιώτης Μαρκόπουλος, κουρέας από τη Μεσσήνη, κυνηγήθηκε άγρια στα νιάτα του από τις δυνάμεις της Δεξιάς. Οταν ο Τσάτσος κυκλοφορούσε σε σαλόνια με ακέφαλους, ο κυρ Παναγιώτης φρόντιζε τα κεφάλια του κόσμου. Ακουγε μέσα στο κουρείο του, στη Μεσσήνη, τα βάσανά τους, ξεπερνώντας το γελοίον της ψυχανάλυσης και το φρικτό τρόπο της εξομολογήσεως. Και όσο πιο πολύ άκουγε, τόσο πιο πολύ φρόντιζε τα κεφάλια, γιατί έπρεπε να φεύγουν όμορφα από τα χέρια του. Οταν το κυνηγητό της Δεξιάς έγινε ανελέητο, το φιλότιμο τρυγόνι έβαλε στην πλάτη του τους δύο γιους του, τον Γιώργο και τον Προκοπή, και ήρθαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Κι άρχισε πάλι το κυνηγητό. Κι ένας θεός ξέρει πώς τα κατάφερε. Κι όταν ένα θαυμάσιο απόγευμα ο μεγάλος του ο γιος με συστολή του είπε πως θέλει να γράφει ποιήματα, το φιλότιμο τρυγόνι πήρε το μήνυμα. Λειτούργησε σαν προωθητική δύναμη για να απογειωθεί, ο γιος. Κι ήρθε η σειρά του δεύτερου γιου, που ήθελε να γίνει δάσκαλος. Τότε το φιλότιμο τρυγόνι εννόησε πλήρως πως είχε βρει το φάρμακο για την αρρώστια που βασανίζει τον τόπο: η κοινωνία χρειάζεται έναν ποιητή για να εμπνέει κι έναν δάσκαλο για να μορφώνει.

Ο κυρ Παναγιώτης Μαρκόπουλος συνεχίζει ανάμεσά μας. Τώρα πια με τη νέα του ιδιότητα, της ψυχής φαρμακοποιός.