Παπαγεωργίου Βασίλης

Το πραγματικό αντίκρισμα των προαναφερομένων έχει, βέβαια, αποδειχθεί από χρόνια. Το ΝΑΤΟ ήταν και είναι η επιθετική και φιλοπόλεμη στρατιωτική συμμαχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με κυρίαρχες ανάμεσά τους τις ΗΠΑ. Είχε και έχει ως βασική αποστολή του την προστασία του ιμπεριαλιστικού συστήματος, την αντιμετώπιση κάθε προσπάθειας των λαών να χειραφετηθούν και να διεκδικήσουν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους. Επιδίωκε και επιδιώκει την υποταγή των λαών στην κυριαρχία και τις επιδιώξεις του διεθνούς κεφαλαίου.

Πάμπολλες είναι οι αποδείξεις για τα παραπάνω. Και δε χρειάζεται να αναφερθούν, αφού - δυστυχώς για τους Ελληνες - η χώρα μας έχει μπόλικες εμπειρίες από τη «φροντίδα» του ΝΑΤΟ και την «ευαισθησία» του, για την ασφάλεια και τη δημοκρατία, τόσο της χώρας μας, όσο και της ευρύτερης περιοχής.

Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης, το ΝΑΤΟ υπάρχει ακόμη. Και όχι μόνον υπάρχει, αλλά ενισχύεται, διευρύνεται, μεταρρυθμίζεται και εκσυγχρονίζεται, όπως αποδεικνύει η ΝΑΤΟική Σύνοδος της Πράγας, που άρχισε χτες τις εργασίες της. Στην κενή, εδώ και δώδεκα χρόνια, θέση του «εχθρού» μπαίνει, και επισήμως πλέον, η «διεθνής τρομοκρατία». Νέες χώρες γίνονται μέλη του. Τα όρια δράσης διευρύνονται και καταλαμβάνουν πλέον όλο τον πλανήτη. Διευρύνονται, επίσης, και οι στόχοι της «συμμαχίας». Δίπλα στη δήθεν προστασία της ειρήνης και της ασφάλειας προστίθενται η προστασία των «διατλαντικών αξιών» και η αντιμετώπιση κάθε λογής κρίσεων. Διευρύνεται και ο ρόλος του, αφού δε θα επεμβαίνει μόνον κατασταλτικά, αλλά και προληπτικά. Εκσυγχρονίζονται οι δομές του και οι χώρες - μέλη του αναλαμβάνουν σοβαρές ευθύνες, ώστε να προσαρμόσουν τις αντίστοιχες ένοπλες δυνάμεις στις απαιτήσεις και τις ανάγκες του νέου ΝΑΤΟ. Και πολλά άλλα...

Υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία ότι το σύγχρονο ΝΑΤΟ είναι και επισήμως, πλέον, ο παγκόσμιος χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού, οργανισμός καταδυνάστευσης και καταπίεσης των λαών και, ταυτόχρονα, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια;

Ως ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων έχει οριστεί η χτεσινή και το υπουργείο Εθνικής Αμυνας θεώρησε σκόπιμο να κυκλοφορήσει ένα σχετικό φυλλάδιο. Διαβάζουμε, λοιπόν, στο φυλλάδιο αυτό και τα παρακάτω από το μήνυμα του Γ. Παπαντωνίου, υπουργού Εθνικής Αμυνας: «Στην αρχή του νέου αιώνα οι Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις αντιμετωπίζουν νέες προκλήσεις, που προέρχονται από τις εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον ασφάλειας, την εγγύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή Πολιτική Αμυνας και Ασφάλειας (ΕΠΑΑ).

Η ικανότητα συμμετοχής της χώρας μας στη διεθνή προσπάθεια για την ειρήνη πρέπει να συνδυάζεται με την ενισχυμένη αποτρεπτική ικανότητα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Για το λόγο αυτό, από το 2002, το ΥΠΕΘΑ προωθεί το πρόγραμμα Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης, που θα οδηγήσει τις Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις στον 21ο αιώνα».

Με άλλα λόγια, δηλαδή, οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μετατρέπονται ολοκληρωτικά πλέον σε εξάρτημα του ΝΑΤΟ και του προετοιμαζόμενου «Ευρωστρατού», ώστε να συμβάλουν στην «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία του Τζ. Μπους και στην παγκόσμια εμπέδωση των «διατλαντικών αξιών» της «ελεύθερης αγοράς» και της «παγκοσμιοποίησης». Για το σκοπό αυτό, η κυβέρνηση εφαρμόζει ήδη το πρόγραμμα Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης και ο ελληνικός λαός πληρώνει το πελώριο και δυσβάστακτο οικονομικό κόστος. Σημειώνουμε το οικονομικό μόνο μέρος της υπόθεσης, επειδή αναρωτιόμαστε, για ποιο λόγο να πληρώνει ο λαός μας, για ένα «παράρτημα» του ΝΑΤΟ...

Γρηγοριάδης Κώστας

Γιατί, μπορεί οι κυβερνώντες να συμπεριφέρονται, σαν να βρισκόμαστε σε ένα ...ουδέτερο στάδιο και η έλλειψη εξελίξεων συνιστά μια σταθερότητα, που «βολεύει» την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, αλλά δεν έχουν έτσι τα πράγματα.

Ισως τους αρέσει να ξεχνάμε ότι είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ και ότι οποιαδήποτε στιγμή θελήσει η «συμμαχία» μπαίνει και βγαίνει στις ελληνικές θάλασσες και τα εδάφη, με την κυβέρνηση να παρακολουθεί και να «ψελλίζει» δικαιολογίες περί εθνικού συμφέροντος.

Είδαμε την πρακτική, που ακολούθησαν στην περίπτωση της επέμβασης της Γιουγκοσλαβίας. Τώρα ετοιμάζονται να παραχωρήσουν «γην και ύδωρ» για το Ιράκ. Ας αφήσουν, λοιπόν, τα περί «καμιάς προόδου» και ας σοβαρευτούν.

Α, ΚΑΙ ΜΙΑ και μιλάμε για «σοβαρότητα» σε θέματα άμυνας, μάλλον ακόμα το «φυσάνε και δεν κρυώνει» εκεί στο υπουργείο το θέμα της παρασημοφόρησης των χουντικών και πολλά λέγονται για την ουσία του «λάθους» που επικαλούνται.

Αν ποτέ προχωρούσαν σε ουσιαστικό εκδημοκρατισμό των Ενοπλων Δυνάμεων, ίσως γλίτωναν από πολλά δυσάρεστα γι' αυτούς φαινόμενα. Εκδημοκρατισμός και ΝΑΤΟ, όμως, δε συμβιβάζονται...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γιατί, όταν έχεις στο ενεργητικό σου (όπως συμβαίνει με το υπουργείο, στο οποίο προΐσταται η υπουργός) μια σειρά έργα, για τα οποία ο φορολογούμενος έχει πληρώσει «τρελά» πανωπροίκια και υπερβάσεις... Κι όταν, επιπλέον, έχεις την ευθύνη για τον Κηφισό, είναι μάλλον προκλητικό να ...μιλάς από πάνω για ταχύτητα και ποιότητα.

Αραγε, ποιον έχουν στο μυαλό τους ορισμένοι, όταν κάνουν δηλώσεις; Τον κόσμο που τις ακούει ή τα συμφέροντα των μεγαλοκατασκευαστών, από τα οποία επιδιώκουν να εισακουστούν και να αναγνωριστούν οι ...κόποι τους;

Γρηγοριάδης Κώστας

Με άλλα λόγια, η «Καθημερινή» ζητά την πολύ μεγαλύτερη - σε έκταση και βάθος - και πολύ πιο γρήγορη ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους τουλάχιστον από τις λειτουργίες του σημερινού δημοσίου τομέα (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, δημόσιες υπηρεσίες, κλπ., κλπ.). Ετσι, ένα μεγάλο μέρος των σημερινών κρατικών δαπανών θα μεταφερθεί στις πλάτες του λαού, το κράτος θα συνεχίσει να εισπράττει όσα σήμερα και ακόμη περισσότερα και, επομένως, θα περισσέψουν αρκετά χρήματα για την ανάπτυξη. Κι όταν η «Καθημερινή» λέει ανάπτυξη, εννοεί πρωτίστως τι θα εισπράξουν οι λεγόμενοι φορείς της, δηλαδή, το μεγάλο κεφάλαιο και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» γενικότερα (φοροαπαλλαγές, κίνητρα, διευκολύνσεις, δημόσια έργα, κλπ., κλπ.).

Η συνταγή της «Καθημερινής», βέβαια, δεν είναι καινούρια. Ούτε αποτελεί μια ουσιαστικά διαφορετική πρόταση, από την πολιτική της κυβέρνησης. Αλλωστε, δεκαετίες τώρα, στη λογική αυτή κινούνται οι προϋπολογισμοί, που αποφασίζουν και εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις της ολιγαρχίας. Αναδιανέμουν ένα μεγάλο μέρος του παραγόμενου από τους εργαζόμενους κοινωνικού πλούτου, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Και σχεδόν πάντα, η ανάπτυξη της χώρας αποτελεί τη βασική αιτιολογία.

Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και ο προτεινόμενος από την κυβέρνηση προϋπολογισμός για το 2003. Αλλωστε, η «Καθημερινή» δε διαφωνεί με την πολιτική κατεύθυνση του προϋπολογισμού, αλλά με την ποσότητα των διαρθρωτικών αλλαγών. Τα ίδια, λίγο πολύ, λένε ο ΣΕΒ, οι άλλοι φορείς της ολιγαρχίας, όπως και η ΝΔ.

Απλώς, η «Καθημερινή» βάζει με σαφήνεια τη συνταγή αυτή στις σύγχρονες διαστάσεις της. Μπροστά στις ανάγκες του ελληνικού κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας, στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, της ΕΕ και των «ελεύθερων αγορών». Ανάγκες, οι οποίες απαιτούν την ολοκληρωτική αποκαθήλωση μιας σειράς βασικών λαϊκών κατακτήσεων του περασμένου αιώνα και την πολύ μεγαλύτερη αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων και θα έχουν, ως αναπόφευκτες συνέπειες την επέκταση της φτώχειας, την όξυνση όλων των κοινωνικών προβλημάτων και, βέβαια, την πολύ μεγαλύτερη αύξηση των ανισοτήτων και της ψαλίδας μεταξύ των ελαχίστων «προνομιούχων» και των πολλών.

Τα παραπάνω, βέβαια, αποτελούν το σημερινό δρόμο ανάπτυξης. Και θα φανεί περίεργο, ίσως, αλλά θα συμφωνήσουμε με την «Καθημερινή». Οσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων, όσο το μεγάλο κεφάλαιο θα είναι ο φορέας της όποιας κοινωνικής ανάπτυξης και η αύξηση των κερδών του το βασικό κίνητρο και στόχος της, στο δρόμο αυτό θα βαδίζει η χώρα και ακόμη χειρότερα.

Αυτή είναι η αλήθεια κι ας ισχυρίζονται πολλά και διάφορα περί «μονόδρομου» οι εκπρόσωποι του δικομματισμού και τα όποια συμπληρώματά του. Ο προαναφερόμενος δρόμος είναι του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι κομμένος και ραμμένος στα δικά του συμφέροντα και στη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος. Ο δρόμος που συμφέρει τους εργαζόμενους και το λαό βρίσκεται σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση. Απαιτεί τη λαϊκή εξουσία και την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής ανάπτυξης. Με δημοκρατικό σχεδιασμό και με φορείς το λαϊκό κράτος και τις κοινωνικές οργανώσεις. Εχοντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων ως κίνητρο και στόχο. Με την κινητοποίηση και την αποτελεσματική αξιοποίηση όλων των πραγματικών παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, που δεν είναι άλλες από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους γενικότερα. Αυτή είναι η ωφέλιμη για το λαό διέξοδος.

Τι έχει έπειτα σειρά

να χωριστεί στη μέση,

στο Αιγαίο τάχα ο λαχνός

ή κάπου αλλού θα πέσει;

* * *

Ποιο άλλο νέο σχέδιο

θα μας προκύψει ίσως

θα αφορά τώρα στεριά

ή πάλι θα 'ναι νήσος;

* * *

Τι έχει έπειτα σειρά,

τι θα μας φαν' κατόπι

οι «φίλοι»

και «προστάτες» μας

ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κι «Ευρώπη»;

* * *

Πικρά τα ερωτήματα

που κάνω και που θέτω

μα θα το δείτε

πως θα 'ρθεί

και δεύτερο «πακέτο»!