Οι κυβερνήσεις του Κ. Σημίτη, με έναρξη την υπόθεση των Ιμίων και μέχρι σήμερα, έδωσαν τα πάντα στους Αμερικανούς (από S-300 και Οτσαλάν μέχρι συμφωνία Μαδρίτης και ουσιαστική απεμπόληση των 12 μιλίων). Ολο το διάστημα έκτοτε η κυβέρνηση ακολούθησε με απόλυτη ακρίβεια τις εντολές των Αμερικανών «ειδικών» και υποβοήθησε τη λεγόμενη ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, αποδεχόμενη δύσκολες και επώδυνες για τα συμφέροντα της χώρας διευθετήσεις στο Κυπριακό και στο Αιγαίο. Θεωρούσε ότι με τις πολιτικές επιλογές της είχε εξασφαλίσει την αμερικανική «προστασία».

Προφανώς, δεν υπάρχει καμία προστασία. Το μόνο που υπάρχει είναι το τίμημα της υποτέλειας, πανάκριβο στις πλάτες ολόκληρης της χώρας, το οποίο πλησιάζει η ώρα να καταβληθεί.

Η κατ' εντολή των Αμερικανών «καλή θέληση» που οι κυβερνήσεις Σημίτη επέδειξαν προς την Αγκυρα, όχι μόνο δεν ξεκαθάρισε το τοπίο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά αυξάνει επικίνδυνα το βάρος των σοβαρών εκκρεμοτήτων που υπάρχουν μεταξύ των δύο χωρών.

Η Αγκυρα, με τις πλάτες της Ουάσιγκτον, παρά τις υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς, εξακολουθεί να παραμένει αμετακίνητη στις πάγιες θέσεις της. Η Τουρκία, ενώ έχει εξασφαλίσει (όποια κι αν είναι η εξέλιξη με το «σχέδιο Ανάν») τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης στην Κύπρο και συζητά διμερώς και υπογείως το καθεστώς στο Αιγαίο, ταυτόχρονα, παζαρεύει την πορεία της προς την ΕΕ, αρνούμενη να προβεί έστω και στην παραμικρή «θετική» κίνηση προς την Αθήνα.

Η χτεσινή «οργή» του πρωθυπουργού στην Πράγα, για τη στάση της Τουρκίας, ασφαλώς, δε διορθώνει τα πράγματα. Αλλωστε, αυτός ο ίδιος έχει συμφωνήσει, αποδεχτεί και προσυπογράψει τους κανόνες του παιχνιδιού, που με σαφήνεια έχει καθορίσει η Ουάσιγκτον. Και όπως είπε, «ουδείς τον πιέζει»...