Γιατί ο Κ. Σημίτης αισθάνεται την ανάγκη να πουλάει σε δόσεις το αγωνιστικό παρελθόν του; Γιατί περιφέρει στην αγορά πότε τις Κορυσχάδες, πότε την αντίσταση στη χούντα και πότε τους φακέλους της Ασφάλειας επί Κ. Καραμανλή; Γιατί χρειάζεται να ανατρέξει στο απώτερο παρελθόν για να βρει «αποδείξεις» για τις διαφορές του με τη Δεξιά; Γιατί επιδίδεται σε αυτό το εμπόριο προοδευτισμού με μπαγιάτικο «πράμα»;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να βρει κάτι από το σήμερα που να πείθει ότι η πολιτική του διαφέρει από τη ΝΔ. Είναι αδύνατο να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή εκεί που θα τον βόλευε, δηλαδή στο «δεξιά-αντιδεξιά», απλούστατα γιατί ο διαχωρισμός έχει γίνει αλλού, αφήνοντας τον ίδιο και τον εκσυγχρονισμό του στην απέναντι όχθη από τα λαϊκά συμφέροντα.

Δεν υπάρχει «σημείο επαφής» με τα λαϊκά στρώματα, πολύ περισσότερο με τον κόσμο της Αριστεράς. Και δεν πρόκειται βέβαια να αποκτήσει τη λαϊκή «συμπάθεια» υποδυόμενος τον ...«διωκόμενο» (μετά από 20 χρόνια στην εξουσία) ή επιδεικνύοντας τις αγωνιστικές περγαμηνές του. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έχει προ πολλού «καθαρίσει» με τις αυταπάτες για το τι μπορεί να περιμένει ή όχι από την κυβέρνηση Σημίτη. Εχει καταλάβει, με οδυνηρό πολλές φορές τρόπο, ότι αποτελεί τον «εχθρό» της πολιτικής της.

Οι μηχανισμοί καταστολής επί «εκσυγχρονισμού» είναι πολύ πιο ισχυροί και αποτελεσματικοί από την εποχή του ιδρυτή της ΝΔ, και βέβαια ούτε λεπτό δεν έχουν σταματήσει οι παρακολουθήσεις της Ασφάλειας και η καταχώριση των «προσωπικών δεδομένων» σε διάφορα αρχεία. Ούτε η άσκηση ωμής αστυνομικής βίας απέναντι στο λαϊκό κίνημα είναι στοιχείο που διαφοροποιεί την κυβέρνησή του από τη «δεξιά». Κάθε άλλο.