Η εικόνα με τον πρόεδρο της Ενωσης Μηχανικών να προσπαθεί να κρατήσει το πλοίο κρεμασμένος απ' τον καταπέλτη κι από κάτω να αφρίζει η θάλασσα απ' τις προπέλες, κάνει ήδη το γύρο του κόσμου. Γίνεται σημαία, παράδειγμα. Συγκλονίζει. Κι όχι μόνο όποιον το 'ζησε από κοντά. Το ίδιο και οι εικόνες, όπου άοπλοι απεργοί αγκαζέ με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, σφιχτά δεμένοι στην αλυσίδα της περιφρούρησης του αγώνα, στέκονται περήφανα όρθιοι. Απέναντι σε πάνοπλα ανθρωπόμορφα τέρατα που φοράνε στολές του μηχανισμού της κρατικής καταστολής. Ορθιοι ακόμα κι όταν τα γκλομπ πέφτουν σύννεφο στα κεφάλια τους. Σηκώνονται, προσπαθούν να σηκωθούν όρθιοι να συνεχίσουν, ακόμα κι όταν - με βρώμικο χτύπημα - τους έχουν σακατέψει το συκώτι ή τη σπλήνα. Με σπασμένα πλευρά, με τσακισμένα χέρια και πόδια σηκώνονται όρθιοι, προσπαθούν. Δίνουν κουράγιο στο διπλανό τους, εμψυχώνουν όποιον δεν έχει περάσει ακόμα στην πρώτη γραμμή, στηρίζουν το σύντροφο που έπεσε, βάζουν το μπόι τους μπροστά και γίνεται αυτό το μπόι της τάξης μας.

Λένε πολλά αυτές οι εικόνες. Μας γέμισαν περηφάνια. Τόσο για το μεγαλείο αυτού του αγώνα, όσο και για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του. Ανθρωποι σεμνοί, καθημερινοί, καθ' ένας, ένας από μας στην καθημερινότητά του. Στο μεροκάματο, στο σχολειό, στη γειτονιά. Ανθρωποι που όταν σκουπίζουν το κούτελο με την ανάποδη της παλάμης δε μαυρίζει κι ας δουλεύουν μες τη μουντζούρα, το χνούδι, τη λάσπη ολημερίς. Ανθρωποι που μαθαίνουν στα παιδιά τους, στο διπλανό τους, πως είναι ό,τι πιο σπουδαίο να περπατάς με το κεφάλι ψηλά.

Ταυτόχρονα όμως, άνθρωποι που γνωρίζουν πως ο πλούτος όλος, όλου του κόσμου, είναι δικό τους δημιούργημα. Κι ακόμα παραπέρα, άνθρωποι που έχουν κάνει ένα σημαντικό άλμα στη συνείδησή τους. Γνωρίζουν πως οι εργάτες δεν είναι απλώς μια μάζα ανθρώπων που παράγει, αλλά και πως έχουν ιστορική αποστολή να γίνουν μια τάξη για τον εαυτό της. Που σημαίνει πως όχι μόνο δε ζούνε μοιρολατρικά, αλλά και πως πράττουν σύμφωνα με τη συνείδησή τους. Οργανωμένα, στρατευμένα, στην πρώτη γραμμή. Ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για έναν κόσμο σοσιαλιστικό. Κι είναι αυτός ο δρόμος που οδηγεί σ' ό,τι μοιάζει πράξη ατομικά ηρωική. Είναι αυτός ο δρόμος που κάνει αυτή την πράξη να γίνεται, πια, σημαία για όλους. Πράξη που ως δεδομένη η ίδια χρεώνει τους υπόλοιπους για το ανάλογο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι περήφανο για αυτά τα παιδιά του. Η εργατική τάξη της χώρας μας έχει κάθε λόγο να είναι περήφανη για τους ηγέτες της. Η ιστορία της ταξικής πάλης δε γράφτηκε κάποτε, δεν περιλαμβάνει μόνο ό,τι συνέβη χρόνια πριν. Είναι εδώ ζώσα. Γεμάτη πρότυπα. Τέτοια που βεβαιώνουν πως οι λυσσασμένες επιθέσεις των οργάνων της άρχουσας τάξης, όχι μόνο θα αντιμετωπίζονται αποφασιστικά, αλλά κι ότι είναι στο χέρι μας να πάψουν να υπάρχουν. Μαζί με ό,τι τις γεννά.