***

Το φαινόμενο δεν είναι πρωτότυπο. Κάθε φορά που μια επιλογή της κυβέρνησης αναδεικνύει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής της, αρχίζουν τα μεταξύ τους υπόγεια μαχαιρώματα και τα «δε φταίω εγώ, φταίει ο άλλος». Το ζήσαμε με το Ασφαλιστικό, όταν όλοι τους είχαν υπερψηφίσει τα μέτρα, αλλά μετά ο καθένας ήθελε «να βγάλει την ουρά του απέξω», λέγοντας ότι το πρόβλημα οφειλόταν - αποκλειστικά - στον κ. Γιαννίτση... Το ζήσαμε με την υπόθεση Οτσαλάν, όταν έφταιγαν όλοι - από υπουργείο Εξωτερικών και Δικαιοσύνης μέχρι υπουργείο Δημόσιας Τάξης - πλην, βεβαίως, του πρωθυπουργού (σ.σ.: κατά σύμπτωση, τις μέρες του Οτσαλάν ο κ. Σημίτης ήταν κι αυτός άρρωστος, όπως είναι τώρα ο υπουργός του...). Το ζήσαμε με την υπόθεση των «S-300», όταν πάλι «έφταιγε» η Κύπρος, αλλά όχι τα δικά μας «ξεφτέρια»...

Σε κάθε περίπτωση, η αρνητική κατάληξη όλων των παραπάνω θεμάτων είναι ενδεικτική για το πού οδηγούνται τα πράγματα (και) με τον Ευρωστρατό, αφού και στην περίπτωση αυτή οι αλληλοκατηγορίες δίνουν και παίρνουν. Εντούτοις οι Ελληνες πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο να παραπλανηθούν από τα ιδιοτελή κηρύγματα του ενός ή του άλλου κυβερνητικού ιθύνοντα, που, γαλουχημένοι με το «εγώ απλώς προήδρευα» του Α. Παπανδρέου, προσπαθούν να αναδείξουν την ...ανευθυνότητά τους σε πολιτική αρετή. Οι Ελληνες πολίτες ξέρουν: Ευθύνονται όλοι τους.

***

Θυμίζουμε: Επί τρεις δεκαετίες, η θεωρία με την οποία συνοδεύτηκε η είσοδος της χώρας στην τότε ΕΟΚ και σημερινή ΕΕ ήταν πως, μέσω της ένταξης στις δομές της «ευρωενωσιακής οικογενείας», η Ελλάδα θα έλυνε τα προβλήματα εξωτερικής ασφάλειας που αντιμετωπίζει. Οτι τα σύνορά της, ως σύνορα της ΕΕ, θα ήταν «θωρακισμένα». Οτι τα κυριαρχικά της δικαιώματα θα ήταν «εξασφαλισμένα». Με προπέτασμα αυτή τη φενάκη, ο λαός κλήθηκε να καταβάλει θυσίες επί θυσιών για να μη χάσει το «τρένο» της ΕΕ. Μας έλεγαν, δε, ότι η ΕΕ ήταν το «αντίπαλο δέος» έναντι των ΗΠΑ και πως, ποντάροντας στις Βρυξέλλες, τότε και το Κυπριακό θα λυνόταν και η Τουρκία «θα συμμορφωνόταν»...

***

Οσοι διακινούσαν - και συνεχίζουν να τα διακινούν - τα από τριακονταετίας παραμύθια περί του ρόλου της ΕΕ είναι υπόλογοι. Είναι οι ίδιοι, που χορεύουν ζεϊμπέκικα με τον Τζεμ και τον συνοδεύουν στην Τζενίν, την ώρα που οι τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο έχουν αυξηθεί κατά 500% σε σχέση με πέρσι, είναι οι ίδιοι που μιλούν για «ελληνοτουρκική φιλία» με ευρωενωσιακή «ούγια», είναι οι ίδιοι που κατέστησαν σημαία τους την «ευρωπαϊκή προοπτική» της Αγκυρας και διθυραμβολογούσαν για το Ελσίνκι, προφητεύοντας ότι «οι μονομερείς τουρκικές αξιώσεις θα πεθάνουν σιωπηρά ως το 2004»!

Αυτά έλεγαν και ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σημίτης. Μόνο που οι προφητείες τους αποδείχτηκαν ακριβώς αντίστοιχες της «οξύνοιας» των προφητών. Μόνο που η διαρκής τακτική του «βήμα προς βήμα» ραγιαδισμού τους έχει ως αποτέλεσμα την εφαρμογή μιας πολιτικής, που καθιστά το Αιγαίο και την Κύπρο μια ακόμα «παράπλευρη απώλεια», στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για έναν ιμπεριαλιστικό στρατό, όπως είναι ο Ευρωστρατός. Ο οποίος είναι πλέον πασίδηλο ότι «μας προστατεύει», όπως ακριβώς «μας προστατεύει» και το ΝΑΤΟ εδώ και 50 χρόνια...