Στην ομιλία του ο Νίκος Σοφιανός είπε μεταξύ άλλων: «Η σημερινή εκδήλωση έχει στόχο να αναδείξει: Πρώτον την κατάσταση που βιώνουν τα αθλητικά σωματεία, τη σκληρή πραγματικότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων που δρουν εθελοντικά, οι προπονητές με το συνεχές τρέξιμο όλη τη βδομάδα, οι αθλητές και κυρίως η λαϊκή οικογένεια στην προσπάθειά της να έχουν πρόσβαση τα παιδιά της στον αθλητισμό.

Δεύτερον να φωτίσει την αντίφαση αλλά και τη λύση στο εξής ζήτημα: Απ' τη μια να μειώνεται η πρόσβαση του πληθυσμού σε οργανωμένες και συστηματικές αθλητικές δραστηρίοτητες και απ' την άλλη να μεγαλώνουν, να οξύνονται προβλήματα όπως η επιθετικότητα και η εσωστρέφεια των νέων, καθώς και ασθένειες (καρδιαγγειακά νοσήματα, μυοσκελετικές διαταραχές, ψυχικές παθήσεις, παχυσαρκία), σε συνδυασμό με την κακή διατροφή να εμφανίζονται πολύ νωρίς και επηρεάζουν κυρίως τις παραγωγικές ηλικίες.

Και οι δυο διαστάσεις αυτές που θίγουμε, αναδεικνύουν τη σημασία του αθλητισμού ως δικαίωμα. Δικαίωμα που αποτελεί μέτωπο πάλης σήμερα και στον χώρο αυτό καθ' αυτό του δομημένου αθλητισμού (Ομοσπονδίες Ενώσεις, σωματεία) με εξειδικευμένα αιτήματα που αφορούν τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε αθλήματος, αλλά και ευρύτερα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα που πρέπει σταθερά να συμπεριλαμβάνει στις διεκδικήσεις που αφορούν τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της, το δικαίωμα στην άθληση».

Εστιάζοντας στις βασικές αιτίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα ο αθλητικός χώρος και τις συνέπειες που έχει η καθημερινότητα τόσο στους ανθρώπους του αθλητικού κόσμου (προπονητές, αθλητές, σωματεία, Ομοσπονδίες κ.ά.), αλλά και γενικότερα για τη λαϊκή οικογένεια, επισήμανε:

«Χρόνια τώρα, ιδιαίτερα από το 1ο μνημόνιο και μετά, συζητιέται ότι η σημερινή δομή του Αθλητισμού είναι παρωχημένη και ξεπερασμένη και ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτός ο κατακερματισμός, η μεγάλη διασπορά με τα πολλά σωματεία ανά περιοχή. Δεν βοηθάει στη συγκέντρωση της πίτας, στη διείσδυση των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στον αθλητισμό. Αυτό το ζήτημα απασχόλησε όλες τις κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης, αφού όλες θεωρούσαν και θεωρούν τον αθλητισμό πεδίο για την επενδυτική διέξοδο του συσσωρευόμενου κεφαλαίου της κρίσης.

Μιλάμε δηλαδή για μια αγορά που έχει δημιουργηθεί μετά το σχολείο, αφού με την υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής στην Εκπαίδευση, την σταδιακή συρρίκνωση των προγραμμάτων στους δήμους, το βάρος έπεσε στο σωματείο, που έχει συστηματική καθημερινή λειτουργία με την οικονομική στήριξη κυρίως από την οικογένεια, αλλά και από τοπικούς χορηγούς και τους δήμους, που τα χρόνια της κρίσης στέρεψαν.

Αυτήν τη δραστηριότητα λοιπόν την θέλουν καθαρή. Καθαρή από ανθρώπους και πράγματα που αντιστέκονται. Καθαρή οικονομικά, που να μπορεί κάποιος να έρθει να επενδύσει χωρίς ρίσκο και με φοροαπαλλαγές - κίνητρα που θεσπίστηκαν πρόσφατα.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιήθηκε και το λεγόμενο ηλεκτρονικό μητρώο. Γι' αυτό και δυσκολεύεται η συμμετοχή των απλών ανθρώπων που σήμερα σπαταλάνε χρήμα και χρόνο με μεράκι για τον σύλλογο. Γι' αυτό πολλά σωματεία αδυνατούν να επιβιώσουν και στην καλύτερη περίπτωση συγχωνεύονται με άλλα. Στόχος είναι να συγκεντρωθεί ο χώρος για να είναι διαχειρίσιμος. Το πρότυπο είναι να λειτουργεί το σωματείο σαν μια καλοστημένη επιχείρηση, καθαρή - βιώσιμη.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση θα αξιοποιηθούν περαιτέρω και οι δήμοι. Το πέρασμα όλων των εγκαταστάσεων στην αρμοδιότητά τους δεν ήταν τυχαίο. Η επιχειρηματική λειτουργία, η αξιοποίηση των εγκαταστάσεων με τη λογική να παράγουν χρήμα, να αυτοσυντηρούνται, πιέζει τα σωματεία οικονομικά».

Συνεχίζοντας, ο Ν. Σοφιανός σημείωσε: «Για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να ελεγχθεί εδώ και τώρα ο αθλητισμός. Να ελεγχθούν οι Ομοσπονδίες, τα Διοικητικά Συμβούλια των ενώσεων, των σωματείων. Να σταματήσει να υπάρχει η αντίληψη - με ό,τι προβλήματα και αν είχε αυτή - ότι το σωματείο είναι ένας λαϊκός θεσμός με αναφορά στη γειτονιά.

Είναι ζητούμενο σήμερα να αντέξει το σωματείο στη γειτονιά, να αντέξουν οι άνθρωποι που το τρέχουν, να στηριχτεί η προσπάθεια που κάνουν. Γιατί είναι οι ίδιοι, οι κυβερνήσεις τους και η πολιτική τους, που οδήγησαν τα σωματεία σε μαρασμό. Δεν πρόσεξαν όμως ότι την ίδια στιγμή που υποβάθμιζαν τη Φυσική Αγωγή στο σχολείο, το σωματείο αναδεικνυόταν στον μόνο σταθερό πόλο που ακουμπούσε καθημερινά η οικογένεια και η νεολαία για να αθληθεί, χωρίς να είναι και αυτός ο ρόλος του.

Η αντοχή που έδειξε και δείχνει το σωματείο σε μια γειτονιά στην πόλη, σε ένα χωριό, έχει να κάνει καθαρά με την προσπάθεια των παραγόντων, των γονιών και όλων όσοι στηρίζουν εθελοντικά. Μιλάμε για έναν δομημένο χώρο, με 6.500 περίπου σωματεία και ένα σύνολο 500.000 περίπου ατόμων που από διαφορετική θέση (αθλητές, προπονητές, μέλη ΔΣ, γονείς) έχουν συστηματική, αν όχι καθημερινή επαφή και ενασχόληση με τον αθλητισμό.

Είναι πια συχνές οι κραυγές αγωνιάς αλλά και οργής από αθλητές, προπονητές, μέλη σωματείων για την επιβίωσή τους, τη στήριξη της αθλητικής δραστηριότητας».

Ο Νίκος Σοφιανός απηύθυνε κάλεσμα στον αθλητικό κόσμο να συμπορευτεί με την πάλη του ΚΚΕ για έναν αθλητισμό πραγματικά κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα για όλους.

«Κάνουμε λοιπόν κάλεσμα στον αθλητικό κόσμο, βλέποντας και τη δική μας ευθύνη, ανταποκρινόμενοι σε όσους λένε ότι κάτι πρέπει να γίνει και εδώ. Να ταράξουμε τα νερά σε έναν χώρο που συναντιόνται καθημερινά χιλιάδες στα γήπεδα, στα στάδια, εθελοντές, προπονητές, αθλητές και εργαζόμενοι.

Κάλεσμα συντονισμού με στοχευμένες παρεμβάσεις, που θα αποκαλύπτουν ελλείψεις και προβλήματα, θα προβάλλουν το έργο των σωματείων, τα εμπόδια που τους βάζουν με στόχους και αιτήματα σε κάθε περιοχή, για να κινηθούν δυνάμεις που από διαφορετική αφετηρία καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται σύγκρουση για να σωθεί το κύτταρο του αθλητισμού, το σωματείο.

Με συσπείρωση δυνάμεων που θα δίνουν το στίγμα πανελλαδικά και τοπικά, στίγμα που διεκδικεί και δεν περιμένει, που απαιτεί και δεν παρακαλά για τα αυτονόητα. Επιλέγουμε τον δρόμο της διεκδίκησης, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αλληλεγγύης μαζί με ανθρώπους του αθλητισμού που "το πονάνε" και καταθέτουν και την ψυχή τους καθημερινά στο γήπεδο, στο στάδιο, βοηθώντας τα νέα παιδιά να βρουν τον δρόμο τους».