Αλλο ένα κρούσμα οπαδικής βίας είχαμε στη Θεσσαλονίκη, από τα πολλά που γίνονται καθημερινά σχεδόν το τελευταίο διάστημα. Αλήθεια, τι απέγιναν εκείνες οι μεγαλοστομίες του υφυπουργού Αθλητισμού, ότι με το νομοσχέδιο που ψήφισαν πριν από έναν χρόνο θα έμπαινε τάχα «τάξη» και θα εξέλιπαν τέτοια φαινόμενα; Εγιναν «καπνός», όπως από τότε προειδοποιούσε το ΚΚΕ, αποκαλύπτοντας την υποκρισία της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, που από τη μια ξορκίζουν την οπαδική βία και από την άλλη «ποτίζουν τη γλάστρα» των αιτιών που την παράγουν και τη συντηρούν, δηλαδή τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που ανταγωνίζονται και στον αθλητισμό. Είναι άραγε τυχαίο ότι τα κρούσματα αυξάνονται σε συχνότητα και αγριότητα όσο δυναμώνουν οι αλληλοκατηγορίες και οι κόντρες ανάμεσα στις διάφορες ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο) Ανώνυμες Εταιρείες, που, εκτός από οπαδικό, έχουν έντονα επιχειρηματικό και πολιτικό χρώμα; Αρκεί να δει κανείς τα πρωτοσέλιδα των «αθλητικών» εφημερίδων, που ελέγχονται στην πλειοψηφία τους από τις ηγεσίες των ΠΑΕ, για να καταλάβει την όξυνση της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Δίνουν μάλιστα και προεκλογική χροιά, καθώς οι διαμαρτυρίες για τη διορισμένη διοίκηση της ΕΠΟ συνοδεύονται από καταγγελίες για «ριγμένους» από την κυβερνητική πολιτική. Δεν υπάρχει λοιπόν καπνός χωρίς φωτιά. Και είναι βέβαιο ότι όσο ο αθλητισμός παραμένει εγκλωβισμένος στα γρανάζια της εμπορευματοποίησης και των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο οι οπαδικοί στρατοί θα παίζουν ρόλο εμπροσθοφυλακής σε συμφέροντα που καμιά σχέση δεν έχουν με την αγάπη εκατομμυρίων λαϊκών ανθρώπων για το ποδόσφαιρο και συνολικά τον αθλητισμό.