Η άλλη πλευρά της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης στο έδαφος της πανδημίας, όπου αφήνει εκτεθειμένη τη ζωή και την υγεία του λαού, είναι η προσπάθεια να φορτώσει και τη νέα οικονομική κρίση στις πλάτες του.

Οι εξαγγελίες για την ανακύκλωση μέτρων που μεταθέτουν απλά μερικούς μήνες παρακάτω τη βαριά λυπητερή για το λαό και τα πανηγύρια για «λεφτά με ουρά» από την ΕΕ δεν κρύβουν, αντίθετα τονίζουν αυτήν την πραγματικότητα. Φέρνουν παράλληλα στην επιφάνεια την ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, που ξεδιπλώνεται όλους αυτούς τους μήνες, με τη συναίνεση και των άλλων αστικών κομμάτων.

Το «κοντράστ» δεν μπορεί να κρυφτεί:

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «η οικονομία άντεξε» το 2020 και ότι «τα καλύτερα είναι μπροστά». Δεν μπορούν όμως να πουν το ίδιο οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που απολύθηκαν πέρυσι τέτοια εποχή, όσοι φυτοζωούν επί έναν και πλέον χρόνο με τα ψίχουλα που περισσεύουν από την επιδότηση της εργοδοσίας, όσοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με νέες ανατροπές στις συμβάσεις, στον εργάσιμο χρόνο, με την ένταση της εκμετάλλευσης που σαρώνει τους χώρους δουλειάς στο όνομα «της προστασίας των θέσεων εργασίας».

Ολα αυτά ήρθαν για να μείνουν. Γι' αυτό η κυβέρνηση φρόντισε να τα «κατοχυρώσει» με δεκάδες νόμους, ενώ στα σκαριά έχει και νέες «ανατροπές του αιώνα» στα Εργασιακά. Γι' αυτό παρουσιάζει ως «κανονικότητα» για την επόμενη μέρα τα όσα ζουν οι εργαζόμενοι ένα χρόνο τώρα, δίνοντας το «πράσινο φως» για ένα νέο αντεργατικό ξεσάλωμα.

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα χαιρετίζουν τη «συνέχιση της χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής» από την ΕΕ, που διευρύνει σ' αυτή τη φάση τα περιθώρια να τροφοδοτήσουν τους ομίλους με ζεστό χρήμα και προνόμια. Την ίδια ώρα όμως, φορτώνουν τον λογαριασμό στο λαό και του υπενθυμίζουν με νόημα πως για εκείνον «οι δυνατότητες δεν είναι απεριόριστες».

Αυτό το ζουν από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι, αλλά και οι βιοπαλαιστές ΕΒΕ, οι οποίοι άκουσαν ξανά χτες από τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει τα ίδια ανεπαρκή μέτρα «στήριξης» από τις επιπτώσεις των περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας, που αποδεδειγμένα πλέον δεν μπορούν να τους προσφέρουν καμιά ουσιαστική ανακούφιση.

Οσες «ευκολίες πληρωμής» κι αν τους κάνει το κράτος, όσο μπροστά κι αν κλωτσήσει το τενεκεδάκι των υποχρεώσεών τους σε εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, ιδιώτες και οργανισμούς, η πολιτική της σφίγγει κι άλλο τη θηλιά στο λαιμό τους, απειλώντας την επιβίωση χιλιάδων από αυτούς πριν ακόμα προλάβει να «ανοίξει» η αγορά.

Η πίεση συνολικά στους αυτοαπασχολούμενους μεγαλώνει, όσο η κυβέρνηση απορρίπτει τα δίκαια αιτήματα για διαγραφή χρεών, στήριξη του εισοδήματος, επαναφορά του αφορολόγητου κ.ά. Οσο προσπαθεί με τα μέτρα που ανακοινώνει να χρυσώσει το χάπι της διαχρονικής εγκληματικής πολιτικής σε βάρος τους και να «καταλαγιάσει» τη δίκαιη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει.

Αλλά και όταν η κυβέρνηση λέει ότι «θωρακίζει» το χρηματοπιστωτικό σύστημα για την επόμενη μέρα, βαδίζοντας πάνω στα βήματα των προηγούμενων, «στην άλλη άκρη της γραμμής» χιλιάδες λαϊκά σπίτια και επαγγελματίες βρίσκονται αντιμέτωποι με τους μαζικούς πλειστηριασμούς και τις πτωχεύσεις.

Την ώρα που η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα - με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει ως «δικαίωση» των θέσεών του το σχέδιο για κοινό δανεισμό της ΕΕ - πανηγυρίζουν για τα δισ. που θα εισρεύσουν στην ελληνική οικονομία από το Ταμείο Ανάκαμψης και σχεδιάζουν το πώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα «αρμέξουν» το φτηνό χρήμα για επενδύσεις στα «πράσινα» και ψηφιακά πεδία, επιβάλλουν νέους «πράσινους» και «ψηφιακούς» φόρους στο λαό με ορίζοντα... το 2060, πρόσθετα στην υπόλοιπη φοροληστεία.

Και βέβαια, σφυρηλατούν νέα βαριά δεσμά και μηχανισμούς «εποπτείας» για τις αντεργατικές ανατροπές, την επίθεση στα δικαιώματά του, για ένα κράτος ακόμα πιο «θωρακισμένο» και εχθρικό στις ανάγκες του. Αυτές τις ανάγκες μπορεί να τις φέρει στο προσκήνιο, να ανοίξει το δρόμο για να ικανοποιηθούν μόνο η οργανωμένη λαϊκή πάλη απέναντι στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.