Δίπλα στα Ελληνοτουρκικά, όπου η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιος είναι ο καλύτερος εκφραστής της «εθνικής γραμμής», της πολιτικής δηλαδή που εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, θέτοντας έτσι και το πλαίσιο των διευθετήσεων με τη «σύμμαχο» Τουρκία, έχει αρχίσει να προβάλλεται από τα αστικά επιτελεία η ανάγκη της συναίνεσης και στο πεδίο της οικονομίας. Αξιοποιούνται γι' αυτό η παρατεταμένη πανδημία και οι επιπτώσεις της στην οικονομία, που κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη διαχείριση της κρίσης, πάντα με κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το σενάριο που προβάλλεται, λοιπόν, είναι ότι η νέα κρίση, με την καταλυτική επίδραση της πανδημίας, θα αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της στην πορεία της οικονομίας και ότι αργά ή γρήγορα τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα και χρέη θα περιορίσουν τις δυνατότητες των κυβερνήσεων και της ΕΕ για μια πιο «ευέλικτη» διαχείριση των συνεπειών της κρίσης στον λαό. Προβλέπουν λοιπόν ότι αργά ή γρήγορα θα προκύψει η ανάγκη για πιο σκληρές αντιλαϊκές αποφάσεις, που θα πρέπει να στηρίζονται σε ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, στο όνομα ενός «εθνικού σχεδίου διάσωσης, ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του τόπου». Ξέρουν βέβαια καλά ότι τέτοιες απόψεις δεν κατατίθενται σε «κενό αέρος», όσο κι αν σήμερα ξορκίζονται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Μια ματιά να ρίξει άλλωστε κανείς στην έκθεση Πισσαρίδη και στα διάφορα «αντισχέδια» που διαφημίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι, είναι αρκετή για να διακρίνει τις «συμπλεύσεις» στα βασικά ανάμεσά τους, που είναι το υπόβαθρο για ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις στο όνομα της «εθνικής γραμμής».