Η απεργία στις 17 του Δεκέμβρη βοήθησε χιλιάδες εργατοϋπάλληλους σε στεριά και θάλασσα να δουν πιο καθαρά τη σημασία και το ρεαλισμό που έχει το κάλεσμα για απειθαρχία και ανυπακοή στην πολιτική της πλουτοκρατίας. Η ίδια η απεργία αποτέλεσε μια δυνατή γροθιά στο στομάχι εκείνων των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που πασχίζουν με κάθε μέσο να αποσπάσουν την εργατική λαϊκή συναίνεση στην άγρια ταξική πολιτική, την οποία σε κοινό μέτωπο προωθούν και υπερασπίζονται. Κόντρα στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία, εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις τσάκισαν την άθλια προπαγάνδα που λέει ότι είναι κοινά τα συμφέροντα των εργαζομένων και της πλουτοκρατίας. Κατέθεσαν με απεργιακές αποφάσεις την απειθαρχία και την ανυπακοή τους στα κελεύσματα όσων τους καλούν να βάλουν πλάτη για να ξεπεραστεί η κρίση προς όφελος του κεφαλαίου.

Το ίδιο εκφράστηκε και στους τόπους δουλειάς. Χιλιάδες εργάτες αναμετρήθηκαν με την εργοδοτική τρομοκρατία. Πήραν την κινητοποίηση στα δικά τους χέρια. Δήλωσαν απεργοί, επειδή αυτό επιβάλλει το ταξικό τους συμφέρον, όσο κι αν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σκύλιασε να φοβίσει τους εργαζόμενους πως αν δεν πειθαρχήσουν στο αφεντικό, η ίδια δεν πρόκειται να τους καλύψει, αφού «η απεργία είναι του ΠΑΜΕ». Η ανοιχτή απεργοσπασία της ΓΣΕΕ, το χέρι βοήθειας που με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο άπλωσε στην εργοδοσία και την κυβέρνηση στην πιο κρίσιμη στιγμή της κινητοποίησης, το τσάκισαν οι ίδιοι οι εργάτες, κάνοντας απειθαρχία και ανυπακοή στα εκβιαστικά διλήμματα. Στην τρομοκρατία «φορέων» και «οργανώσεων» που έχουν ταχθεί να υπηρετούν το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Η απειθαρχία και η ανυπακοή από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά και η ταξική αλληλεγγύη των εργατών, σαν στάση που απαντά στα πραγματικά εργατικά συμφέροντα και ανοίγει δρόμους, πήρε σάρκα και οστά με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί όπου εφοπλιστές, κυβέρνηση και ταξική Δικαιοσύνη νόμισαν πως θα ξεμπερδέψουν με το δίκαιο αγώνα των ναυτεργατών, απαγορεύοντας δικαστικά την απεργία. Οι εργάτες της θάλασσας, έχοντας την αλληλεγγύη χιλιάδων συναδέλφων τους της στεριάς, κουρέλιασαν την απόφαση του δικαστηρίου και κράτησαν τα καράβια δεμένα στους ντόκους μέχρι τη λήξη της κινητοποίησης, τα μεσάνυχτα της Πέμπτης. Αυτή η κινητοποίηση, συνέχεια των μεγάλων αγώνων ενάντια στις πρασινογάλαζες επιστρατεύσεις των ναυτεργατών, αποτελεί παρακαταθήκη για το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Το ίδιο ισχύει συνολικά για την απεργιακή μάχη στις 17 του Δεκέμβρη. Απελευθέρωσε νέες δυνάμεις, δίδαξε στην εργατική τάξη πως, όταν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμή της μπορεί να κινήσει βουνά. Εδειξε πως το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του δεν είναι ανίκητοι και πως το εργατικό λαϊκό κίνημα μπορεί να τους στριμώχνει όταν δρα ενιαία, με ταξική γραμμή, επιμονή, πειθαρχία και με στόχους πάλης που απαντούν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Μέσα σ' ένα τέτοιο κίνημα θα συνειδητοποιείται ολοένα και πλατύτερα η σημασία και η δύναμη της απειθαρχίας και της ανυπακοής. Μέσα από τέτοιους και άλλους αγώνες, η εργατική τάξη θα συνειδητοποιεί όχι μόνο τη δύναμη, αλλά και το ιστορικό καθήκον που έχει να ανατρέψει μια πολιτική σάπια και αντιδραστική μέχρι το μεδούλι.