Αποτελεί βασικό γνώρισμα της κρίσιμης απεργιακής μάχης που κορυφώθηκε την περασμένη Πέμπτη, η πιο πλατιά, στοιχειοθετημένη, κρυστάλλινη ανάδειξη των δύο γραμμών που συγκρούονται μέσα στο εργατικό κίνημα. Γνώρισμα που κατατάσσει την πρόσφατη 24ωρη απεργία σε σημαντική παρακαταθήκη για τη συσπείρωση και ενεργοποίηση νέων δυνάμεων σ' εκείνη τη γραμμή πάλης που μπορεί να οδηγήσει στην οριστική χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τους δυνάστες της.

Το απεργοσπαστικό «διάγγελμα» της ΓΣΕΕ και η σπουδή της να βγάλει τις κινητοποιήσεις παράνομες πριν ακόμα και από τα αστικά δικαστήρια στα οποία κατέφυγε η μεγαλοεργοδοσία, αποκάλυψε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την αντεργατική αποστολή την οποία, συνειδητά και στοχοπροσηλωμένα, έχουν αναλάβει οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στην ίδια κατεύθυνση τρομοκράτησαν εργαζόμενους, περιφρόνησαν τις αγωνιστικές τους διαθέσεις, συστρατεύτηκαν με την εργοδοσία, ακόμα και την επομένη που πλήθος κόσμου συμφώνησε με τον χαρακτηρισμό της ΓΣΕΕ ως «τριτοβάθμιας οργάνωσης συνδικαλιστών». Αυτός είναι ο ρόλος που έχουν επιλέξει: η υπονόμευση των αγώνων των εργαζομένων, απροσχημάτιστα, αδίστακτα.

Στον αντίποδα, η ίδια η προκήρυξη, προετοιμασία και ολοκλήρωση της απεργιακής αναμέτρησης, αποτύπωσε τη δυναμική που έχει η γραμμή πάλης που εκφράζει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, σε κατεύθυνση ρήξης με την πλουτοκρατία. Χιλιάδες τόποι δουλειάς «νέκρωσαν» επειδή δεκάδες χιλιάδες απεργοί οργάνωσαν την απεργία, βγήκαν στους δρόμους της χώρας, έχοντας το προηγούμενο διάστημα συμμετάσχει, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, στην αντιπαράθεση με τη λογική της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού. Πάνω σ' αυτή τη γραμμή, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι γνωρίζουν τους καρπούς της συνεπούς δράσης των ταξικών δυνάμεων, όπως αποτυπώνονται και στις συνδιασκέψεις που αυτές τις μέρες συνεχίζονται ενόψει της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ στις 9 Γενάρη.

Οσο δυναμώνει η αντεργατική επίθεση του «μαύρου μετώπου» κεφαλαίου - δυνάμεων του ευρωμονόδρομου - πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τόσο ενισχύονται και οι μεθοδεύσεις για να τσουβαλιαστούν οι εργάτες στη γραμμή που λέει ότι - δήθεν - για να σωθεί ο εργάτης πρέπει πρώτα να σωθεί το αφεντικό του. Είτε με εκβιασμούς, είτε στη λογική των «αντοχών» μιας οικονομίας δομημένης για την εξασφάλιση μέγιστου δυνατού κέρδους στις πολυεθνικές, είτε μέσα από ένταση της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης του κεφαλαίου. Ωστόσο, την ίδια ακριβώς ώρα, αναδεικνύεται περίτρανα πως μόνο με ενεργό στράτευση στη γραμμή ρήξης και ανατροπής της πολιτικής που υπηρετεί την «ανταγωνιστικότητα», οι εργάτες θα μπορέσουν και να υπερασπιστούν και να διευρύνουν τις κατακτήσεις τους. Οχι απλά επειδή χρειάζεται αντίσταση, προκειμένου να μπει φρένο στην εργοδοτική ασυδοσία. Αλλά γιατί η υπεράσπιση των συμφερόντων και των αναγκών του εργάτη βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών της. Οσο δυναμώνει αυτή η γραμμή πάλης, όσο δυναμώνουν τα συνδικάτα με τέτοια γραμμή κόντρα στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, τόσο δυναμώνει η δύναμη των εργατών για την επιβολή των δικών τους συμφερόντων. Αυτό το μαρτυρά η ίδια η ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης, η καθημερινή της πείρα. Γιατί ό,τι κατόρθωσε το κατόρθωσε μόνο όταν αποφάσισε να αμφισβητήσει και να στραφεί ενάντια στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, και στους φορείς του μέσα στο κίνημά της.