Τελικά, το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών δεν έκρυβε καμία έκπληξη. Τα προγνωστικά των δημοσκόπων επαληθεύτηκαν, ενώ υπήρξε ρεκόρ συμμετοχής. Οι πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης δεξιάς και η σοσιαλδημοκρατία πήραν πάνω από το 75% των ψηφοφόρων (31% ο Σαρκοζί, 18,5% ο Μπαϊρού και 25,87% η Ρουαγιάλ). Η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων εγκλωβίστηκε στην πολιτική που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και φυσικά η πλουτοκρατία και οι εκφραστές της, μπορούν δικαίως να χαίρονται. Και για να μην παρεξηγηθούμε όχι ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των τριών προαναφερόμενων προσώπων, αλλά αυτές δεν είναι στα κύρια, στη στρατηγική, αλλά στα επουσιώδη και στον τρόπο διαχείρισης του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Μάλιστα, η χαρά των νεοφιλελεύθερων κεντροδεξιοαριστερών είναι μεγαλύτερη, γιατί δεν επαναλήφθηκε το σοκ του 2002, όπου ο ακροδεξιός Λεπέν είχε περάσει στο β΄ γύρο και μετά σύσσωμη η δεξιοαριστερά στήριξε και εξέλεξε τον δεξιό Σιράκ.

Βεβαίως, τα όρια δεξιά - αριστερά έχουν στη Γαλλία υποστεί μια τεράστια μετάλλαξη, παρά τις προσπάθειες των απανταχού σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών και των εγχώριων, που θεωρούν την Ρουαγιάλ αριστερή. Το «έργο» φυσικά το έχουμε ξαναδεί και σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, (σοσιαλδημοκράτες και κεντροαριστεροί βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία), όπου επίσης και πήραν όπως και οι δεξιοί νεοφιλελεύθεροι αντιλαϊκά μέτρα και χτύπησαν στοιχειώδη εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Ωστόσο, αυτό που κυρίως αναδεικνύεται για τους πραγματικούς λαϊκούς αγωνιστές, τους πραγματικούς αριστερούς που παλεύουν στον αντίποδα των συμφερόντων του κεφαλαίου, είναι η ουσιαστική απουσία πραγματικής εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου σε ρήξη με το εκμεταλλευτικό σύστημα, που να εκφράζεται σε οργανωμένο πολιτικό επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης. Και αυτό με κύρια ευθύνη του Γαλλικού ΚΚ, που εδώ και πολλά χρόνια, στο όνομα των κυβερνητικών συνεργασιών, έχει απεμπολήσει βασικές αρχές που πρέπει να έχει ένα κόμμα κομμουνιστικό, κόμμα της εργατικής τάξης που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Το κόμμα αυτό σταδιακά εγκατέλειψε αρχές, άφησε την πραγματική δουλιά με την εργατική τάξη, με τα υποβαθμισμένα προάστια όπου αυτή ζει, διαλύοντας τις εκεί οργανώσεις, έγινε ουρά της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και γι' αυτό μετράει συνεχώς απώλειες από διψήφια ποσοστά στο θλιβερό ποσοστό του 1,93%, στις προεδρικές του 2007. Και φυσικά δεν είναι τόσο οι εκλογικές απώλειες, όσο αυτό που κυρίως βρίσκεται πίσω από αυτό, δηλαδή η απώλεια του κύρους αυτού του κόμματος μέσα στο λαό. Γιατί, δεν μπορείς να συμμετέχεις σε κυβερνήσεις που συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ή περικόπτουν λαϊκά δικαιώματα και αυτό να μην έχει συνέπειες.

Τελικά, αυτό που εύκολα μπορεί να εξαχθεί ως συμπέρασμα και από τις γαλλικές εκλογές και τις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία, ιδιαίτερα για όσους θέλουν να θεωρούνται αριστεροί, είναι ότι δεν αρκεί να αναπτύσσονται γενικά και αόριστα αγώνες και κινήματα (τέτοιοι αγώνες ήταν ιδιαίτερα μαζικοί στη συγκεκριμένη χώρα). Αυτό που απαιτείται, είναι να υπάρξει ρήξη με τον καπιταλισμό, ρήξη με τις πολιτικές που εφαρμόζει η εξουσία του, οι διάφοροι οργανισμοί του, ΕΕ, ΝΑΤΟ, κ.λπ. και απεγκλωβισμός από τις λογικές της διαχείρισης. Αυτό απαιτεί κόμμα της εργατικής τάξης με επαναστατική στρατηγική και συνεργασίες που θα πάνε τα πράγματα προς τα μπρος, στη διεκδίκηση των πραγματικών λαϊκών αναγκών.