Πριν από τρεις και παραπάνω δεκαετίες, στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 1974, ο υποψήφιος Λεπέν είχε αποσπάσει το 0,7% των ψήφων... Οποιος σήμερα πανηγυρίζει για την πτώση των ποσοστών του Λεπέν από το 17% του 2002 στο προχτεσινό 11% δεν ξέρει τι του γίνεται. Για δύο λόγους: Πρώτον, δε βλέπει ότι στην περίφημη κοινωνία των 2/3 που έχει διαμορφωθεί στις «δυτικές δημοκρατίες», οι αστικοί πολιτικοί σχηματισμοί διαμόρφωσαν ένα σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων με παγιωμένη φασιστική εκλογική συμπεριφορά. Δεύτερον - και κυριότερο - γιατί ο «δικομματισμός» στη Γαλλία κατάφερε να καταστήσει σε ένα βαθμό κυρίαρχο τον πολιτικό λόγο του Λεπέν, γεγονός που εκδηλώνεται από την τακτική και των δυο σχηματισμών, γκολικών και σοσιαλιστών, να διαγωνίζονται για το ποιος θα γίνει περισσότερο αρεστός στο ακροδεξιό ακροατήριο.

Στη Γαλλία, χώρα - πολιτικό πειραματικό εργαστήρι κατά πολλούς, έγινε το «πείραμα» και βγήκε τέρας. Στο πείραμα συμμετείχαν και οι δυο: Ο Μιτεράν, που στο παρελθόν «πριμοδοτούσε» και έδωσε «υπόσταση» στον Λεπέν ώστε να έχει εκλογικό προβάδισμα στην «αντιπαράθεσή» του με τους γκολικούς, η Δεξιά που λειτουργώντας με ψηφοθηρικούς σχεδιασμούς ενσωμάτωσε στην πολιτική της πλευρές του λεπενικού ιδεολογικού οπλοστασίου.

Το αποτέλεσμα (και εξ αυτών των λόγων) είναι μια δραματική πολιτική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος προς τα Δεξιά. Μια κατάσταση που - ελλείψει εκείνου του πολιτικού υποκειμένου που θα εκπροσωπήσει χωρίς ταλαντεύσεις και με πειστικό τρόπο τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των ριζοσπαστικών στρωμάτων της γαλλικής κοινωνίας - αποτυπώθηκε με απελπιστικό τρόπο στην κάλπη.