Να τα 'χεις δώσει όλα, για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ανατρεπτικός, ότι το σύστημα δεν κινδυνεύει από σένα, για να πείσεις τους συνήθως ευκολόπιστους ότι είσαι και συ καλό παιδί - τμήμα της ήρεμης δύναμης και ξάφνου να σου γυρίζουν την πλάτη όλοι, επιλέγοντας το αυθεντικό...

Ε, ρε και να νικούσανε οι «δημοκρατικές δυνάμεις» στη Γαλλία, τι θα γινότανε... Ποια εξάστηλα; Με ειδικές Δωδεκάστηλες πρώτες σελίδες θα κυκλοφορούσαν όλοι αυτοί που πασχίζουν χρόνια τώρα να ενωθεί υπό το ΠΑΣΟΚ η αριστερά.

Αλλά η ρημάδα η ζωή αλλιώς περπατά.

Η τραγωδία είναι πως αμφότεροι - ελλείψει πραγματικού κομμουνιστικού πόλου - συνεχίζουν να πείθουν κόσμο πως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον Σαρκοζί και την Σεγκολέν. Και πρέπει εσύ να αναλύσεις σημείο προς σημείο τα δεδομένα για να δείξεις το απλό: Οτι το 'να χέρι νίβει τ' άλλο. Οτι η Σεγκολέν μαζεύει ψήφους για τον Σαρκοζί κι ο Σαρκοζί για την Σεγκολέν.

Το αυτό συμβαίνει και εδώ. Με όλη τη φιλολογία για τα σκάνδαλα να κινείται στο επίπεδο ότι ο καπιταλισμός είναι ένα θεάρεστο σύστημα και άξιες καταγγελίας είναι μόνο οι παραβατικές συμπεριφορές που δήθεν συκοφαντούν το σύστημα. Κι όταν τους λες για ταύτιση στρατηγικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ότι και τα δυο κόμματα για το κεφάλαιο δουλεύουν, πειράζονται. Οταν τους λες πως ο ΣΥΝ πασχίζει για τον εξωραϊσμό του συστήματος με ρότα πλεύσης την ευρωένωση πάλι πειράζονται. Μια κλωστή τα ενώνει όλα, ανεξάρτητα αν δένονται με κόμπους διαφορετικά κομμάτια της. Από τον Σαρκοζί ως την Σεγκολέν. Και από κοντά, στην Σεγκολέν και η Μπιφέ. Κι από τον Καραμανλή ως τον Παπανδρέου. Και παραδίπλα ο Αλαβάνος δύο βάρκες. Και αντιδικομματικός να εμφανίζεται και εντός των τειχών να είναι. Γίνεται; Η Γαλλία λέει πως όχι. Οπως και η Ιταλία.

Μα, πάει κανείς σε μάχη δηλώνοντας εξαρχής ότι μαζεύει ψήφους για τον αντίπαλο; Συνέβη και αυτό στη Γαλλία. Πάλι καλά που συγκρατήθηκε ο κατήφορος στο 1,94%.

Ασχετο: Κάτι παράξενα πράγματα: Δεκαπέντε χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και χιλιάδες άνθρωποι σχημάτισαν προχτές ουρές για να αφήσουν λουλούδια στο μαυσωλείο του Λένιν...