Ο Στέλιος Μαστορόπουλος δεν ήταν ένας ακόμα αριθμός στα κιτάπια των αρμοδίων για την αποασυλοποίηση. Ηταν ένας 22χρονος άνθρωπος, που έχασε τη ζωή του, γιατί πνίγηκε με ένα κομμάτι τροφής σε έναν ξενώνα, στον οποίο δεν έπρεπε να βρίσκεται εξαρχής. Αντιμετώπιζε βαριάς μορφής αυτισμό και είχε ανάγκη εξειδικευμένης αυξημένης φροντίδας. Ενας άνθρωπος που αντιμετωπίστηκε σαν ένας ακόμα «αριθμός» προς διεκπεραίωση από αυτούς που βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται υποτίθεται για να προστατεύουν ανθρώπους όπως ο Στέλιος.

Ο θάνατος του Στέλιου και δύο ακόμα νέων «αποασυλοποιημένων» ψυχικά πασχόντων μέσα σε ένα μήνα φέρνει μια θλιβερή πραγματικότητα στην επιφάνεια: Οτι αυτοί που πετούν ο ένας στον άλλον τις ευθύνες είναι συνυπεύθυνοι, καθώς προωθούν και υπηρετούν την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών της ψυχικής υγείας και μάλιστα στο όνομα της αποασυλοποίησης, που ως κομμάτι της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης κατέληξε μέσο κερδοφορίας με δραματικά - σε ορισμένες περιπτώσεις - αποτελέσματα.