Του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ετσι βγήκαν στο μεϊντάνι και χειροκροτάνε ο ένας μετά τον άλλο, τις προτάσεις Στεφανόπουλου περί «Χάγης για όλα», όλοι οι υποστηρικτές του ενός και απαράλλαχτου μονόδρομου, αυτού που θεωρεί πως ο ιμπεριαλισμός είναι δεδομένος και μόνο εντός των ορίων του αναζητούνται λύσεις.

Είναι καταπληκτικό πως κανείς, μα κανείς τους, δεν κρατά στοιχειώδη προσχήματα (και δεν αναφερόμαστε στο Συνασπισμό και σε κάτι Ανδριανόπουλους που, από ιδεολογική θέση, θεωρούν εμπόδιο ακόμα και την πλέον στοιχειώδη αναφορά σε ζητήματα κυριαρχικών δικαιωμάτων - μπροστά στην αγωνία των οικονομικών συμφερόντων που υπηρετούν - για τις κοσμοπολίτικες λύσεις που προωθούν...).

Βγάζουν μάτι τα κύρια άρθρα στις εφημερίδες των πετρελαιάδων και λοιπών αστών, που προσβλέπουν σε λύση ικανή να τους επιτρέπει να προωθούν απερίσπαστοι τις «μπίζνες» τους στα Βαλκάνια και τη γειτονική χώρα.

Είναι, όμως, μόνο θέμα «πετρελαίων στην υφαλοκρηπίδα» οι ελληνοτουρκικές διαφορές; Κι όλη η κουβέντα που πάει να περιορίσει το θέμα σε μια επιμέρους διαφορά Ελλάδας - Τουρκίας, πράγματι, είναι μια τοπικού χαρακτήρα διαφορά; Δεν είναι το Αιγαίο ενταγμένο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής; Είναι η πρόταση της «συνδιαχείρισης» ένα στενά οικονομικού τύπου πρόβλημα, ή, γεωπολιτικό; Και τι είναι αυτό το «διεθνές δίκαιο» στη βάση του οποίου καλούμαστε να αποδεχτούμε όποια λύση προκύψει; Δεν είναι το δίκαιο, το κάθε δίκαιο, θέμα συσχετισμών; Ε, ποιος έχει το μαχαίρι και ποιος το πεπόνι στην περιοχή; Αρα, ποιον εκφράζει αυτό το δίκαιο; Κι από πού κι ως πού το δίκιο των ιμπεριαλιστών είναι δίκιο και για τους λαούς της περιοχής;

Οι απαντήσεις παραπέμπουν στην καρδιά του προβλήματος: Με μια Ελλάδα και μια Τουρκία βασικά - οργανικά συστατικά του ιμπεριαλιστικού άρματος στην περιοχή, λύση για τους λαούς δεν υπάρχει. Που σημαίνει σ' εντελώς διαφορετική κατεύθυνση πρέπει να στρέφεται η αναζήτηση της διεξόδου. Αυτήν την αναζήτηση επιχειρεί να μπλοκάρει το μπαράζ των άρθρων που προσφέρει ως λύση μόνο αυτήν που θεωρεί πως ο ιμπεριαλισμός είναι ένα το κρατούμενο.

Κατά τ' άλλα «μπαμ ηκούσθη στον αέρα κι ο λαγός έκανε πέρα». Ψάχνε - γύρευε ποιος μηχανισμός επιδιώκει τι και ξάφνου εμφανίζεται ως ήρωας ακόμα και ο ...Βουλγαράκης. Πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης, στα χνάρια του Χρυσοχοΐδη, με σημερινή κύρια αρμοδιότητα τα «μέγαρα πολιτισμού», δηλαδή τα σκυλάδικα. Που σημαίνει: η στρακαστρούκα ήταν από προειδοποίηση μαφιόζων που κάπου δε βολεύονται, έως πράξη παρακρατικής ομάδας που προετοιμάζει το κλίμα γι' αυτό που ο σημερινός υπουργός Δημόσιας Τάξης αναφέρει ως διαρκή πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Οτι ως τρομοκρατία έχουν ήδη θεσμοθετήσει, και σε επίπεδο ΕΕ, κάθε αγωνιστική εκδήλωση, περνά ως αδιάφορο. Για όποιο λόγο κι αν έγινε το «μπαμ», σε καλό όσων αγωνίζονται δεν είναι.