ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΛΕΙ ΚΑΤΙ; «Είναι πλέον σαφές ότι ο "αυτόματος πιλότος" της εξωτερικής μας πολιτικής δεν υπόσχεται την ασφαλή "προσγείωση" των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η γραμμή της ακινησίας, εν αναμονή "ευνοϊκότερων" στιγμών στο αόρατο μέλλον, καθηλώνει την Αθήνα στην ουρά των γεγονότων και εκθέτει τη χώρα στους κινδύνους τυχαίων ή προσχεδιασμένων επεισοδίων» (από το κύριο άρθρο στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

ΣΤΟ ΨΗΤΟ: «Είναι επομένως σκόπιμο να επιτευχθεί προσέγγιση Ελλάδας - Τουρκίας σ' αυτό το επίμαχο ζήτημα των πιθανών κοιτασμάτων στην υφαλοκρηπίδα, η οποία δεν είναι εθνικό έδαφος, αφού βρίσκεται έξω από τα χωρικά ύδατα κάθε χώρας, στα διεθνή ύδατα. Να μπει, λοιπόν, το θέμα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, ώστε να προσδιοριστεί τι ζητάει η μία χώρα και ποιες αξιώσεις εγείρει η άλλη» (από το κύριο άρθρο στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΞΥΝΕΙ... «Μήπως η Αθήνα δεν είναι αυτή που ευνουχίστηκε αποδεχόμενη στις αρχές της δεκαετίας του '90 τη διάλυση των Βαλκανίων, αλλά και πολύ αργότερα όταν χρηματοδότησε στο Βελιγράδι οργανώσεις για την περαιτέρω μπακλαβαδο-ποίηση της συμμάχου Γιουγκοσλαβίας; Δεν ήταν η Ελλάδα που έστησε προεκλογικές συγκεντρώσεις στην Αλβανία, στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία πολιτικών δυνάμεων που ήταν προσκείμενες στα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας και στην αμερικανοβρετανική γραμμή συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο; Δεν ήταν αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών τα Ιμια, οι γκρίζες ζώνες, αλλά και η παράδοση του Οτζαλάν; Αυτή η τακτική του συμβιβασμού, πάντοτε με ανταλλάγματα προς την Αγκυρα και την Ουάσιγκτον, δεν ήταν και οι συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι που προλείαναν το έδαφος για την περιβόητη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο;» (οι ερωτήσεις από τον Γιάννη Ε. Διακογιάννη στα «ΝΕΑ»).