Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία ζουν μια ακόμη περίοδο αποσταθεροποίησης, αβεβαιότητας και απρόβλεπτων κινδύνων για τους λαούς. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είτε σε συνεργασία, είτε με τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, δημιουργούν τις προϋποθέσεις όξυνσης των ανταγωνισμών. Νέοι συσχετισμοί δημιουργούνται για τη διεκδίκηση του ελέγχου ενεργειακών πηγών και δρόμων και περιοχών γεωστρατηγικής σημασίας. Οι λαοί της περιοχής, για μια ακόμα φορά, βρίσκονται αντιμέτωποι με τα σχέδια που τους θέλουν αναλώσιμη πρώτη ύλη για τα συμφέροντα των διεθνικών μονοπωλίων, του κεφαλαίου γενικότερα, των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, και όχι μόνο.

Στη διαμόρφωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών σοβαρό ρόλο παίζει και η άρχουσα τάξη, ελληνική και τουρκική. Μεγάλες μερίδες του κεφαλαίου, με την ενθάρρυνση της Παγκόσμιας Τράπεζας, προσανατολίζονται σε κοινά επιχειρηματικά σχέδια, διεκδικούν νέα μερίδια στις αγορές της περιοχής. Στον κοινό παρονομαστή αυτών των σχεδίων και των επιδιώξεων βρίσκεται η πολιτική κατά των εργαζομένων, Ελλήνων και Τούρκων, της μείωσης των εισοδημάτων τους και της κατάργησης των δικαιωμάτων τους.

Σε κάθε βήμα αυτής της πορείας εμφανίζονται στο προσκήνιο οι ελληνοτουρκικές διαφορές, οι υποχωρήσεις έναντι κυριαρχικών δικαιωμάτων και αντί υποστήριξης από τους «συμμάχους» έχουμε τις αλλεπάλληλες «επιδιαιτητικές» παρεμβάσεις, που είχαν ως στόχο (και τελικό αποτέλεσμα) τη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου. Παρ' όλα αυτά και η σημερινή κυβέρνηση επιμένει να αναζητά την επιδιαιτησία, υπό οποιαδήποτε μορφή, αλλά πάντα υπό την αιγίδα του αμερικανοΝΑΤΟικού και του ευρωενωσιακού παράγοντα.