«Το καράβι χωρίς εφοπλιστή ταξιδεύει, χωρίς ναυτεργάτη όμως όχι» είναι το ρητό που επικρατεί ανάμεσα στους εργάτες της θάλασσας. Παρόμοιο είναι και αυτό που λένε οι μεταλλεργάτες μεταξύ τους: «Χωρίς εφοπλιστή καράβι φτιάχνεται, χωρίς μεταλλεργάτη δε φτιάχνεται». Με το ίδιο σκεπτικό ένα εργοστάσιο δεν μπορεί να δουλέψει χωρίς εργάτες, χωρίς όμως βιομήχανους δουλεύει και πάει λέγοντας. Ολα αυτά βασίζονται στην απλή πραγματικότητα και συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: «Αυτοί είναι οι αδύναμοι! Οι δυνατοί είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε οι πολλοί, εμείς παράγουμε τον πλούτο, εμείς έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Δεν έχουμε παρά να το διεκδικήσουμε. Αν δε δουλέψουμε εμείς, αν δεν υπήρχε η εργατική τάξη και η εργατική δύναμη, αυτοί θα ήταν ανύπαρκτοι».

Με τις φράσεις αυτές έκλεισε και η κουβέντα. Η κουβέντα που έγινε με τον Γιάννη και την Αγγελική Μανώλη, όταν ο «Ρ» «εισέβαλε» στο σπίτι τους, για να αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ότι το διεκδικητικό πλαίσιο που θέτει το ΚΚΕ και αναδεικνύει με το παλλαϊκό συλλαλητήριο είναι το μίνιμουμ για να ζήσει κάπως αξιοπρεπώς μια εργατική λαϊκή οικογένεια.

Οι παραπάνω φράσεις ανήκουν στην Αγγελική, η οποία είναι ιδιωτική υπάλληλος με μισθό 820 ευρώ «καθαρά». Εχει προσληφθεί με σύμβαση και την επόμενη βδομάδα λήγει, «οπότε ξανά στην ανεργία», όπως είπε η ίδια. Ο Γιάννης Μανώλης είναι μεταλλεργάτης της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Το μεροκάματο είναι σχετικά καλό και αποτελεί κατάκτηση του κλάδου, όμως το βρίσκει «αργά και πού». Ετσι με τους πιο ήπιους υπολογισμούς το μηνιαίο εισόδημα της τετραμελούς αυτής οικογένειας είναι 1.500 ευρώ.

«Και να σκεφτείς ότι είμαστε από τους "προνομιούχους". Αφού το διαμέρισμα είναι δικό μας, που σημαίνει ότι δεν πληρώνουμε νοίκι» είπε ο Γιάννης και έτσι, όπως περιέγραψε ο ίδιος, το μεγάλο του παιδί η Κατερίνα προς το παρόν δεν πάει φροντιστήριο, γιατί δεν το επιτρέπει ο προϋπολογισμός της οικογένειας. «Βέβαια - συνέχισε - αν δω ότι στη συνέχεια της χρονιάς το χρειάζεται, θα περιορίσω ακόμα και ψωμί για να τη γράψω». Επίσης, σύμφωνα με τον Γιάννη «ως "προνομιούχοι" ρούχα και παπούτσια τα φοράμε μέχρι να λιώσουν. Ευτυχώς που ο Κλεάνθης είναι ακόμα μικρός και το μόνο που διαθέτουμε γι' αυτόν είναι 30 ευρώ το μήνα για τα Αγγλικά του. Αναρωτιέμαι άλλοι συνάδελφοι με μεγαλύτερες ανάγκες από μας και με νοίκι πώς τα βγάζουν πέρα».

«Η διασκέδασή μας - συμπλήρωσε η Αγγελική - είναι οι επισκέψεις σε σπίτια συγγενών και φίλων. Θέατρο μια φορά το χρόνο, εκτός αν είμαστε τυχεροί και βρούμε εισιτήρια από την Εργατική Εστία. Γενικά τα φέρνουμε τσίμα - τσίμα. Ολα με μέτρο». «Κοντεύουμε - συνέχισε ο Γιάννης - να γίνουμε σαν τους Ευρωπαίους. Να αγοράζουμε τρεις ντομάτες, τρία μήλα και όχι κιλό».

Και εκεί ξαφνικά το κλίμα ηλεκτρίζεται. Τη φόρτισε η λέξη ...«εφικτό». «Είναι τουλάχιστον κοροϊδία - σημείωσε ο Γιάννης - να μας λένε και από πάνω, ότι τα 1.200 ευρώ μισθός δεν είναι εφικτό. Δεν μπορώ να μην εξοργίζομαι όταν το ακούω. Εμείς να μετράμε ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε και αυτοί, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, να βγάζουν κέρδη που δεν μπορώ ούτε να φανταστώ. Από πάνω η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως έκανε και πριν το ΠΑΣΟΚ, να τους μειώνει φόρους, να τους επιδοτεί, να συντάσσει νόμους για να δουλεύουμε τσάμπα στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας" των επιχειρήσεών τους, να θρηνούμε θύματα για να θησαυρίζουν και για μας ένα ψίχουλο παραπάνω δεν είναι εφικτό!».

Και όπως ειπώθηκε από την Αγγελική και αυτό το 1200άρι, για να πιάσει τόπο θα πρέπει παράλληλα να «μην πληρώνουμε για να πάμε τα παιδιά στο γιατρό ή για μια επέμβαση που χρειάστηκε ο Γιάννης το καλοκαίρι. Δηλαδή, να έχουμε πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία».

Τον τρόπο για να καλυτερέψουν τη ζωή τους τον γνωρίζουν πολύ καλά και οι δύο. «Ο αγώνας είναι η δύναμή μας - είπε ο Γιάννης. Και το συλλαλητήριο για μας και για όλους τους εργαζόμενους πρέπει να αποτελέσει ορόσημο για νέους αγώνες. Πρέπει να τους ταρακουνήσουμε. Το έχει δείξει η ιστορία, χωρίς τους αγώνες της εργατικής τάξης δεν υπάρχουν κατακτήσεις, δεν υπάρχει εξέλιξη».