Οι προαναφερόμενες, βέβαια, αναλύσεις και επιχειρήματα είναι λίγο πολύ επιδερμικά και, σήμερα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και λαοί συνειδητοποιούν το γεγονός αυτό. Σήμερα, πάρα πολλοί παραδέχονται και, μάλιστα, διαφορετικών έως και αντίθετων πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων, ότι η ύπαρξη της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου γενικότερα ήταν ένας σοβαρότατος παράγοντας υπεράσπισης και διατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης, υπεράσπισης και διεύρυνσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών σε όλο τον κόσμο.

Ολ' αυτά, όμως, δεν οφείλονταν, γενικώς και αορίστως, στην ύπαρξη του τότε διπολισμού, αλλά στον ταξικό χαρακτήρα των σοσιαλιστικών καθεστώτων και στην αντίστοιχη πολιτική τους. Ακόμη κι αν γίνει σήμερα δυνατή - πολλοί αμφιβάλλουν και όχι αβάσιμα - η διαμόρφωση ενός διπολισμού (ΗΠΑ, ΕΕ ή ΗΠΑ και μια συμμαχία άλλων καπιταλιστικών χωρών), ο τελευταίος θα είναι ποιοτικά διαφορετικός από την πριν το 1990 παγκόσμια κατάσταση. Πάντως, σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα έχουμε δύο μεγάλους και σχετικά ισοδύναμους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, που θα αντιπαλεύουν μεταξύ τους, για τα συμφέροντα των αντίστοιχων αρχουσών τάξεων, ενώ θα φορτώνουν τις συνέπειες του μεταξύ τους ανταγωνισμού και τα βάρη της κρίσης τους, στις πλάτες των λαών.