Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ακούραστα επαναλαμβάνουν ότι δεν υπάρχει λόγος να ληφθούν ειδικά μέτρα προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την ιμπεριαλιστική εισβολή και τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ. Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε - και ακόμα καλύτερα οι κυβερνώντες - μερικές αλήθειες, εντελώς κοινότοπες: Το οικονομικό κόστος συμμετοχής της χώρας μας στις επιχειρήσεις στήριξης του μακελειού είναι σημαντικό. Οι υψηλές τιμές στο πετρέλαιο σηματοδοτούν συνεχείς ανατιμήσεις, γκρεμίζοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Τα πρόσθετα προβλήματα σε τομείς της οικονομίας όπως ο τουρισμός, είναι ήδη εμφανή. Παρά ταύτα, αρμόδιοι και αναρμόδιοι συνεχίζουν το τροπάρι τους περί της μη αναγκαιότητας λήψης μέτρων.

Και καλά όσα λέμε εμείς. Καλά τα όσα δηλώνουν οι γνωρίζοντες, για συνέπειες και επιπτώσεις. Προς τι η εμμονή της κυβέρνησης; Ο κυριότερος λόγος για μια τέτοια στάση - πέρα του ότι όταν και αν κρίνουν πως απαιτούνται πρόσθετα μέτρα, θα επιχειρήσουν να τα πάρουν - φαίνεται πως είναι η πεποίθησή της ότι οι συνολικότεροι στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής υλοποιούνται κανονικά και βάση των χρονοδιαγραμμάτων. Μάλιστα, εξαιτίας ακριβώς του πολέμου στο Ιράκ, πιστεύουν ότι οι αντιλαϊκές τους επιλογές μπορούν να «περνούν» ευκολότερα. Οι στόχοι, θεωρούν ότι προωθούνται πιο απρόσκοπτα, μια και ο θιγόμενος από τις συγκεκριμένες επιλογές, ο λαός δηλαδή, αυτές τις μέρες δίνει όλες τους τις δυνάμεις στη μαζική διαδήλωση και την καταγγελία των ιμπεριαλιστικών θηριωδιών.

Στο διάστημα που οι εργαζόμενοι της χώρας μας, και όχι μόνο, έχουν ξεχυθεί στους δρόμους διατρανώνοντας την πλήρη αντίθεσή τους στο ματοκύλισμα του ιρακινού λαού από τους ιμπεριαλιστές, η κυβέρνηση δε χάνει λεπτό να αρνείται την ικανοποίηση κάθε λαϊκού αιτήματος, προβάλλοντας, μάλιστα, και ως πρόσχημα τον πόλεμο και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις. Κι αυτό δεν είναι τίποτα. Πριν λίγες μέρες, στην περιβόητη εαρινή σύνοδο της ΕΕ, με εισήγηση της κυβέρνησης Σημίτη, υιοθετήθηκαν οι νέες «ρουκέτες» με τις οποίες η μονοπωλιακή ολιγαρχία θα κλιμακώσει την επίθεσή της στα λαϊκά στρώματα. Και τι δεν αποφάσισαν: Μείωση μισθών, ώστε να... αντανακλούν καλύτερα την παραγωγικότητα. Νέες μεταρρυθμίσεις για «βιώσιμα συνταξιοδοτικά προγράμματα». Κατάργηση των περιορισμών στις μαζικές απολύσεις. Παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Με δυο λόγια, μέτρα και πολιτικές που θα ισχυροποιήσουν ακόμα περισσότερο τα δυτικοευρωπαϊκά μονοπώλια, οι εκπρόσωποι των οποίων πέρα από την εξασφάλιση ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας, τώρα αξιώνουν την «άμεση ένταση των πολιτικών» που θα τους ενισχύσει στον ανταγωνισμό τους με το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, τις ΗΠΑ.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής. Ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο ο πόλεμος. Ούτε μόνο τα μονοπώλια. Ιμπεριαλισμός είναι και πόλεμος και μονοπώλια μαζί! Και από αυτή την άποψη οι εργαζόμενοι, οι εργάτες, οι αγρότες, τα μικρομεσαία στρώματα, οι νέοι και νέες, μέσα από την κλιμάκωση των αντιπολεμικών τους κινητοποιήσεων συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι στις σύγχρονες κοινωνίες του κεφαλαίου στόχος και θύμα του ιμπεριαλισμού και των αναμετρήσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είναι πάντα οι λαοί.