Χτες το απόγευμα, πολύ κόσμος συμμετείχε στη 2η συνάντηση, στον κατάμεστο κινηματογράφο «Studio» με την εκδήλωση που είχε θέμα: «Ο Λένιν για τον ρόλο του ΚΚ, της επαναστατικής πρωτοπορίας». Ομιλήτρια ήταν η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη συνέχεια έγινε προβολή της ταινίας «Ο Λένιν τον Οκτώβρη». Πρόκειται για την πρώτη σοβιετική ταινία αφιερωμένη στον ηγέτη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Στην αρχή της εκδήλωσης το λόγο, καλωσορίζοντας τους παρευρισκόμενους, πήρε ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής του «Studio NEW STAR Αrt Cinema» ο οποίος προσέφερε στην Αλέκα Παπαρήγα και την Κεντρική Επιτροπή κάδρο με αυθεντική αφίσα από την δεκαετία του 1970 για την εν λόγω ταινία.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ελένη Μπέλλου και Μάκης Παπαδόπουλος, μέλη της ΚΕ, όπως και οι βουλευτές και μέλη της ΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος και Διαμάντω Μανωλάκου.

Σημειώνεται ότι στην ομιλία υπήρξε διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα και στην ταινία περιγραφική αποφώνηση των υποτίτλων για ανθρώπους με προβλήματα στην όραση.

Ξεκινώντας την ομιλία της, η Αλ. Παπαρήγα, με αφορμή την ταινία που ακολούθησε και την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα των γεγονότων που αυτή παραθέτει κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, τόνισε πως «αποδεικνύει ότι το μπολσεβίκικο κόμμα, οι ηγετικές επαναστατικές δυνάμεις ήταν ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά καλά προετοιμασμένες».

Σημείωσε ότι οι προσωπικότητες των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν ήταν «σπάνια ιδιοφυείς» αλλά αν η εξήγηση της προσφοράς τους γίνεται με την ανάδειξη της προσωπικότητάς τους, τότε «θα μιμούμασταν τους αστούς ιστορικούς και πολιτικούς, που αναφερόμενοι στην κοινωνική εξέλιξη, στην ιστορία διαδοχής των κοινωνικο-οικονομικών συστημάτων, σε μεγάλες καμπές, δίνουν το προβάδισμα στον ρόλο των προσωπικοτήτων, ηγετών, αυτοκρατόρων, βασιλιάδων, Προέδρων, πρωθυπουργών, γενικά πολιτικών ηγετών».

Ετσι, ειδικότερα για τον Λένιν τόνισε ότι «έζησε την εποχή που ο καπιταλισμός περνούσε στο τελευταίο, ανώτατο στάδιό του, το μονοπωλιακό ή ιμπεριαλιστικό, όπως επίσης αποκλήθηκε, που σημαδευόταν από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις, δηλαδή την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Εζησε από κοντά και μέσα στους εργατικούς αγώνες, όχι μόνο στη Ρωσία αλλά και στα καπιταλιστικά κράτη της αναγκαστικής εξορίας. Ετσι κατανόησε την επιτακτική και άμεση ανάγκη συνειδητής προετοιμασίας για τη σοσιαλιστική επανάσταση, που απαιτούσε, πριν απ' όλα, την ίδρυση του Κόμματος Νέου Τύπου, του κομμουνιστικού».

Η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε ότι «ο Λένιν επεξεργάστηκε την αναγκαιότητα ίδρυσης εργατικού επαναστατικού κόμματος ως κόμματος της σοσιαλιστικής επανάστασης, της δικτατορίας του προλεταριάτου, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης».

Εξήγησε πως για τον σκοπό αυτό «μελέτησε τα προβλήματα που αφορούσαν στο εργατικό κίνημα στη Ρωσία, στην Ευρώπη, σε αντίθεση με τα δυτικοευρωπαϊκά εργατικά μεταρρυθμιστικά κόμματα που προωθούσαν τον αναθεωρητισμό, τον οπορτουνισμό, τον ρεφορμισμό, εγκαταλείποντας τις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού».

Στη συνέχεια στάθηκε στην περίοδο προετοιμασίας της ίδρυσης του κόμματος, όπου με μπροστάρη τον Λένιν «δόθηκε μεγάλη ιδεολογική μάχη με τις αντιλήψεις που θεωρούσαν ότι η μαζική και η πολιτική πάλη έπρεπε να περιορίζεται στις οικονομικές διεκδικήσεις. Πολέμησε με σθένος τον τοπικισμό, τον πρακτικισμό, τον κατακερματισμό, την αποσπασματικότητα, την υποταγή στο εφήμερο, στο εφικτό στα πλαίσια του καπιταλισμού. Στην ουσία ο Λένιν αντιπάλεψε όλους αυτούς που έδιναν προτεραιότητα στις μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, έναντι της αναγκαιότητας της επανάστασης».

Πρόσθεσε ότι ο Λένιν «πρότασσε την αναγκαιότητα της δημοκρατικά επεξεργασμένης, ενιαίας συγκεντρωτικής κομματικής δουλειάς, άρα του κέντρου καθοδήγησης που διασφαλίζει την ενότητα δράσης αλλά και την εξειδίκευση, την προσαρμογή στις όποιες ιδιαιτερότητες αφορούν ένα συγκεκριμένο και αναπόφευκτα από τη φύση του περιορισμένο κομματικό χώρο ευθύνης, σε τοπικό, εδαφικό, επιχειρησιακό, κλαδικό επίπεδο κ.λπ. Εξειδίκευση, προσαρμογή, ευλυγισία απαλλαγμένες από τον κίνδυνο, στο όνομά τους, να στενεύει, να αφυδατώνεται, να μετατρέπεται σε ρηχό το ιδεολογικό, πολιτικό περιεχόμενο της ζύμωσης, της δράσης. Εκλαΐκευση ναι, απλούστευση όχι», σημείωσε χαρακτηριστικά η ομιλήτρια.

«Το μπολσεβίκικο κόμμα με την καθοδήγηση του Λένιν απέδειξε ότι μπορούσε να προσανατολίζεται και να δρα μέσα στις προλεταριακές και φτωχές λαϊκές μάζες με κριτήριο τα καθήκοντα της τρέχουσας στιγμής, χωρίς να αποσπάται από τον σκοπό για τον οποίο είχε ιδρυθεί, την πάλη για τον σοσιαλισμό», τόνισε η ομιλήτρια και πρόσθεσε ότι «η ορατότητα, ο ορίζοντας της δράσης του δεν συρρικνωνόταν, δεν στένευε, κάτω από τις οπωσδήποτε αντικειμενικές πιεστικές ανάγκες, σε φάση παρανομίας, ήττας και υποχώρησης, ιμπεριαλιστικού πολέμου, διώξεων και επιθέσεων που είναι απολύτως συμβατές με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Βάδιζε και πήγαινε πιο μπροστά από τις ανάγκες της καθημερινής πάλης, διέβλεπε τις τάσεις, τα ίχνη έστω νέων προβλημάτων που αργά ή γρήγορα θα έμπαιναν μπροστά στο κόμμα για αντιμετώπιση».

Επανερχόμενη στην ίδρυση του ΚΚ σημείωσε ότι «άλλαξε καταρχάς εξολοκλήρου ένα ως τότε διαμορφωμένο δεδομένο, όταν, δηλαδή, η επαναστατική θεωρία με πρωτεργάτες τους Μαρξ και Ενγκελς και στη συνέχεια τα πρώτα χρόνια της δράσης του Λένιν αναπτυσσόταν έξω από τις γραμμές του εργατικού κινήματος.

Ως πρόδρομοι και κυρίως ως πρωτεργάτες πήραν στα χέρια τους την ευθύνη να εισαγάγουν την επιστημονική κομμουνιστική θεωρία μέσα στις γραμμές του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. Η τάση που επικρατούσε τότε ήταν η είσοδος της θεωρίας από τα έξω προς τα μέσα. Η ίδρυση του κόμματος άλλαζε τα πράγματα άρδην, αυτό το ίδιο έπαιρνε στην ευθύνη του το καθήκον της μελέτης, της δημιουργικής αφομοίωσης, της διάδοσης της θεωρίας στην εργατική τάξη, της ερευνητικής μελετητικής δουλειάς για την παραπέρα ανάπτυξή της με βάση τις εξελίξεις και τις εξελισσόμενες νέες απαιτήσεις. Η λενινιστική θέση "χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη" αφορά στο κομμουνιστικό κόμμα όχι μόνο στα πρώτα χρόνια του αλλά και σε όλη την πορεία του».

Επισήμανε ότι όταν ο Λένιν «διεξήγαγε ιδεολογικό πόλεμο για να τεκμηριώσει, άρα να υπερασπιστεί τον εργατικό χαρακτήρα του κόμματος όχι μόνο ως διακήρυξη αλλά και ως κοινωνική σύνθεση στα όργανα και στις ΚΟΒ, τον πρωτοποριακό ρόλο του εργατικού κινήματος, το ζήτημα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης στη σοσιαλιστική επανάσταση, την αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Χρησιμοποίησε μάλιστα τον συγκεκριμένο όρο ώστε να φαίνεται, καθαρά, η διαμετρική αντίθεση με τη δικτατορία της αστικής τάξης. Καθόρισε τους όρους για την εισδοχή μελών στο κόμμα και την αναγκαιότητα της υιοθέτησης ως θεωρητικής βάσης του κόμματος του μαρξισμού - λενινισμού, τις τρεις αλληλοσυνδεόμενες μορφές πάλης, την ιδεολογική, πολιτική, μαζική, τον προλεταριακό διεθνισμό».

Τόνισε το ζήτημα που επανέλαβε ο Λένιν και είναι «είτε σοσιαλιστική είτε αστική ιδεολογία, μέσος όρος δεν υπάρχει. Θέση επίκαιρη, διαχρονική, θεμελιακή».

Η Αλέκα Παπαρήγα, αναφερόμενη στις περιόδους από την ίδρυση του μπολσεβίκου κόμματος έως και το 1917, σημείωσε ότι «ο εργατικός αγώνας, με την καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κόμματος, αναπτυσσόταν και έτεινε σε ενιαίους γενικούς πολιτικούς στόχους, η ενοποίηση της πάλης σε πανεθνικό επίπεδο ήταν άμεσα απαιτητή και ρεαλιστική».

Υπογράμμισε ότι από μια άποψη «σε τέτοιες συνθήκες γίνεται σχετικά πιο εύκολη η γενίκευση των συνθημάτων, η συγκεντροποίηση των μετώπων πάλης, η προβολή ενός και μόνου συνθήματος ή και δύο ως τριών άλλων ώστε να προωθείται και η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης». Αντιπαρέβαλε πως «η σε πανεθνικό επίπεδο ενοποίηση των συνθημάτων της πάλης γίνεται πιο δύσκολη σε συνθήκες λίγο - πολύ συνηθισμένες, αργόσυρτες». «Γι' αυτό και ο ρόλος του ΚΚ», πρόσθεσε, «είναι καθοριστικός στην επεξεργασία ενός αγωνιστικού πλαισίου συσπείρωσης, κοινωνικής συμμαχίας. Γραμμή συσπείρωσης που παίρνει υπόψη το επίπεδο ωρίμανσης των εργατικών - λαϊκών μαζών, ταυτόχρονα όμως πρέπει να συμβάλλει στο ιδεολογικοπολιτικό ανέβασμά τους, με στόχους, επιχειρήματα ζύμωσης που να ωθούν στην καλλιέργεια ριζοσπαστικής συνείδησης». «Το Κόμμα μας έχει κατακτήσει θετική πείρα στο ζήτημα αυτό, επεξεργάζεται σταθερά τη γραμμή της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και πάλης», σημείωσε.

«Η μελέτη της λενινιστικής διδασκαλίας περιέχει άφθονες αποδείξεις, χρήσιμη πείρα, καθώς ο Λένιν έπαιρνε υπόψη το επίπεδο της κοινωνικοπολιτικής συνείδησης των μαζών, χωρίς όμως να υποτάσσεται σ' αυτό», σημείωσε.

Η Αλ. Παπαρήγα στάθηκε επίσης στο ζήτημα του πώς ο Λένιν «απέδειξε ότι δεν φθάνει η διακήρυξη της πάλης για τον σοσιαλισμό, απαιτείται η ενότητα στα ζητήματα της θεωρίας, του προγράμματος, και πάλι δεν αρκεί από μόνη της η ιδεολογική ενότητα, γι' αυτό και επεξεργάστηκε το Καταστατικό και τις οργανωτικές αρχές, τους κανόνες λειτουργίας του κόμματος. Οι οργανωτικές αρχές, οι κανόνες λειτουργίας έχουν βαθύτατο ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο αφού καθορίζονται από την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση», σημείωσε.

Κλείνοντας την ομιλία της, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε τη σημασία της μελέτης του υποκειμενικού παράγοντα και της γενίκευσης της πείρας της κομματικής οικοδόμησης.

«Οι θεμελιακές αρχές του κόμματος είναι καθορισμένες και διαχρονικές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη μελέτης της πείρας που προκύπτει από τη δράση των ΚΚ τον 20ό αιώνα, των σημαντικών εξελίξεων στην εξέλιξη της καπιταλιστικής κοινωνίας, της θετικής και αρνητικής πείρας που αναδείχθηκε στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δηλαδή η μελέτη της δράσης του Κόμματος ως υποκειμενικού καθοδηγητικού παράγοντα».

«Το Κόμμα μας ξεκίνησε την προσπάθεια μελέτης του υποκειμενικού παράγοντα, κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ, εννοείται κάτω από την πίεση της ανάγκης να δοθούν απαντήσεις τι συνέβη ώστε φτάσαμε στη νίκη της αντεπανάστασης», σημείωσε και τόνισε ότι «δεν αφήσαμε το δικό μας κόμμα εκτός κρίσης και κριτικής», παραπέμποντας στους τόμους του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ.

Για τα δύο τελευταία Συνέδρια του Κόμματος, το 20ό και το 21ο, ανέφερε ότι έγινε μια καλύτερη προσπάθεια, σε σύγκριση με το παρελθόν, να αναδειχθούν προβλήματα - κρίκοι στη λειτουργία και δράση του Κόμματος, «ιδιαίτερα η ανάγκη να ενισχυθεί το θεωρητικό ιδεολογικό στοιχείο στη λειτουργία όλων των καθοδηγητικών οργάνων, άρα και των ΚΟΒ, ώστε τα πρακτικά πολιτικά και μαζικά καθήκοντα να φωτίζονται ολόπλευρα και σωστά. Επίσης, η μελέτη και ανάπτυξη της πείρας των αμοιβαίων σχέσεων Κόμματος και μαζικών οργανώσεων, της κοινωνικής συμμαχίας. Αποτελούν παράγοντες που ενισχύουν τη συλλογικότητα, τη δυνατότητα του κάθε μέλους του Κόμματος να συμβάλλει και στην επεξεργασία των αποφάσεων, στην κριτική και αυτοκριτική αποτίμηση της δράσης μας στον ενιαίο ιδεολογικό, πολιτικό και μαζικό αγώνα».

«Μελετάμε, σχεδιάζουμε και δρούμε βαθιά μέσα στις μάζες, στον ταξικό αγώνα, μέσα από την καθημερινή δράση του Κόμματος αναδεικνύουμε τις δυνατότητες και τις αξίες της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, προετοιμαζόμαστε, αποκτάμε υψηλή ετοιμότητα ως Κόμμα "παντός καιρού"», επισήμανε.