«Αυτήν τη φορά πρέπει να μας εμπιστευτείτε, γιατί δεν θα έχουμε την τρόικα και τα μνημόνια να μας εμποδίζουν στην εφαρμογή του προγράμματός μας, όπως το 2015 - 2019». Με αυτό το επιχείρημα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να «σβήσει» με το σφουγγάρι τη διαδρομή του μέχρι σήμερα και να ξαναπάρει «λευκή επιταγή» παραπλανώντας προοδευτικούς, αριστερούς ανθρώπους που έχουν σοβαρές διαφωνίες με την κυβερνητική του πολιτική.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τη ζωή του λαού την καθορίζουν οι μεγάλες δεσμεύσεις των κομμάτων που διεκδικούν τη διακυβέρνηση και όχι τα παχιά προεκλογικά λόγια ή τα «συγγνώμη δεν ήξερα» που λένε μετά. Και οι μεγάλες δεσμεύσεις, τα μνημόνια των μνημονίων, είναι αυτές απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους, στους βιομηχάνους, στους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες. Αυτές που κάθε τόσο οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί καταθέτουν στις συνελεύσεις του ΣΕΒ και άλλων ενώσεων και επιμελητηρίων, είναι οι δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Οι δεσμεύσεις οι μεγάλες, λοιπόν, βρίσκονται στο ίδιο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, στο αντιλαϊκό κράτος του και για αυτό καθορίζουν το πρόγραμμα της κάθε επόμενης κυβέρνησης, όποια σύνθεση και αν αυτή έχει. Σε αυτά δεσμεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτό το κριτήριο ψήφισε μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα, σε αυτό είναι δεσμευμένο και το «πρόγραμμά του», που θα κληθεί να εφαρμόσει.

Τα συχαρίκια άλλωστε που 'χει πάρει δεν αφήνουν ...αμφιβολίες, από τον «διαβολικά καλό» Ντ. Τραμπ και τον πρέσβη του στην Αθήνα μέχρι τον σφαγέα των εργασιακών δικαιωμάτων του γαλλικού λαού, Εμ. Μακρόν. Και από τον κεντρικό τραπεζίτη Γ. Στουρνάρα, που πρόσφατα θύμισε την προσήλωση όλων των «συστημικών κομμάτων» στη «συνετή δημοσιονομική πολιτική», μέχρι τους ίδιους τους βιομηχάνους, τους μεγαλοξενοδόχους και λοιπούς καπιταλιστές, που έχουν «δεμένο τον γάιδαρό τους» για το τι πολιτική θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση. Συγχαρητήρια έλαβε για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Αδ. Γεωργιάδη για τη στήριξή του στην πώληση των Ναυπηγείων Ελευσίνας και τη μετατροπή τους σε Ειδική Οικονομική Ζώνη. Συγχαρητήρια και από τον Λάτση, που έβαλε «στο χέρι» το Ελληνικό για μια ακόμα εμβληματική επένδυση σε βάρος της ανάγκης του λαού για ελεύθερους χώρους, για φθηνή και ποιοτική κατοικία.

Επομένως, το ζήτημα είναι τι θέση παίρνει ο καθένας στην πράξη απέναντι στο δίλημμα «με τα κέρδη τους ή με τις ζωές μας, τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων;».

Σε αυτό το δίλημμα απάντησε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το 2015 - 2019, φέρνοντας τελικά την ψήφιση του 3ου μνημονίου μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Με το ίδιο κριτήριο, για έξι μήνες το 2015 ξέπλενε όσους κατά τ' άλλα ...εμπόδιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει το πρόγραμμά του: Βάφτισε τα μνημόνια «δανειακές συμβάσεις», την τρόικα «θεσμούς». Ξεκαθάριζε, διά στόματος Βαρουφάκη, ότι το 70% των μνημονίων ήταν «αυτονόητες μεταρρυθμίσεις», ψήφιζε τη «μνημονιακή γέφυρα».

Τελικά, η ψήφιση του 3ου μνημονίου, και στη συνέχεια η πιστή εφαρμογή του, μέσα από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υπερήφανα ότι οδήγησε τη χώρα σε ανάπτυξη και «δημοσιονομική σταθερότητα», έχοντας ματώσει τον λαό, δεν ήταν ούτε «ελιγμός» ούτε «διάλειμμα» σε μια κατά τ' άλλα «προοδευτική πορεία».

Οσοι έχουν ακόμα αμφιβολίες, μπορούν απλώς να ψάξουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα:

• Γιατί παρόλο που δεν είχε «μνημονιακές δεσμεύσεις» τα 4 χρόνια που ήταν αντιπολίτευση, παρόλο που δεν κυβερνούσε ώστε να έχει άλλες «πιέσεις», απέρριψε μαζί με τη ΝΔ κάθε πρόταση νόμου, κάθε τροπολογία του ΚΚΕ που πραγματικά μπορούσε να ανακουφίσει τους εργαζόμενους; Τροπολογίες όπως για την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, των νόμων που απαγορεύουν τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, για την απαγόρευση των πλειστηριασμών, για την κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας κ.ο.κ.
• Γιατί τα στελέχη του κοκορεύονται ότι «κληροδότησαν» στην επόμενη κυβέρνηση το περίφημο μαξιλαράκι των 37 δισ., αφού είναι προϊόν της εφαρμογής μιας αντιλαϊκής πολιτικής ματωμένων πλεονασμάτων που υποτίθεται πως υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν;
• Γιατί χωρίς να «δεσμεύεται» από κανένα μνημόνιο άνοιξε τον δρόμο στη Στρατηγική Συνεργασία Ελλάδας - ΗΠΑ για να μετατραπεί η χώρα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών ΝΑΤΟικών σχεδίων;
• Γιατί σήμερα, ενώ λέει πως δεν υπάρχουν μνημονιακές υποχρεώσεις, δεν λέει τίποτα για την κατάργηση όλων αυτών των μνημονιακών νόμων που βαραίνουν τη ζωή του λαού και των εργαζομένων;
• Γιατί σήμερα ιδρώνει να αποδείξει ότι το πρόγραμμά του δεν κοστίζει, ότι είναι ισορροπημένο και κοστολογημένο, εγκεκριμένο άνωθεν από «προοδευτικούς» ηγέτες όπως ο Σολτς; Γιατί πασχίζει να διαβεβαιώσει ότι κάθε παροχή που υπόσχεται θα συνοδεύεται και από το αντίστοιχο ισοδύναμο μέτρο, δηλαδή ό,τι θα δίνει από τη μια τσέπη θα το παίρνει από την άλλη;

Είναι όμως άραγε αλήθεια ότι δεν υπάρχουν μνημονιακού τύπου δεσμεύσεις; Προφανέστατα όχι!

• Εδώ είναι τα «Ευρωπαϊκά Εξάμηνα» που έχουν πάρει τη μνημονιακή σκυτάλη, με κεντρικά ζητήματα την θωράκιση των τραπεζών απέναντι στα «κόκκινα» δάνεια, μέσα από τους πλειστηριασμούς.
• Εδώ είναι οι δεσμεύσεις για την επόμενη κυβέρνηση, για πρωτογενή πλεονάσματα έως και 4 δισ. ευρώ, είτε με αύξηση της φορολογίας είτε με μείωση των κρατικών δαπανών. Είτε με μεγαλύτερους και περισσότερους φόρους, είτε με νέες περικοπές, που αφορούν ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του λαού.
• Εδώ είναι οι δεσμεύσεις που απορρέουν από το Ταμείο Ανάκαμψης και το Σύμφωνο Σταθερότητας, με τα πάνω από 350 προαπαιτούμενα για περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, για ένταση της εμπορευματοποίησης του νερού, για ΣΔΙΤ στην Υγεία, για αντεργατικές αλλαγές με ένταση της ευελιξίας, για εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση.

Αρα, λοιπόν, για την «επόμενη μέρα» είναι έτοιμες από σήμερα και όλες οι δικαιολογίες, όχι μόνο για την υπαναχώρηση ακόμα και από όσα παρουσιάζονται ως «φιλολαϊκές υποσχέσεις», αλλά και για την υλοποίηση νέων (υποτίθεται) «εκτός προγράμματος» αντιλαϊκών μέτρων.

Δεν υπάρχει επομένως περιθώριο για άλλες αυταπάτες και για νέες απογοητεύσεις. Οι ίδιοι οι καιροί επιβάλλουν την ανάγκη για ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ στην κάλπη και παντού. Αυτό θα είναι και το αποτέλεσμα που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την ετοιμότητα και τη δύναμη του λαού να αντιπαλέψει την πολιτική του κεφαλαίου και οποιασδήποτε κυβέρνησης, να ανοίξει δρόμο για τα δικά του πραγματικά συμφέροντα και τις ανάγκες.